Ο έρωτας δε χωράει σε κουτάκια κανονικότητας

Πολλοί μπαίνουν στη διαδικασία να χαρακτηρίσουν ένα ζευγάρι ή να του βάλουν μια ταμπέλα για να ικανοποιήσουν τα κενά τους ή ίσως κρυφές και καταπιεσμένες επιθυμίες τους, μιλώντας πάντα για μια κανονικότητα. Ποιος ορίζει, όμως, αυτήν την κανονικότητα; Τι μας δίνει το δικαίωμα να διαχωρίζουμε αυθαίρετα σωστά και λάθη, φυσιολογικά και μη φυσιολογικά και να χαρακτηρίζουμε ή και να χλευάζουμε ένα ζευγάρι επειδή έχει τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό ή ελκύεται απ’ το ίδιο φύλο;

Βλέπουμε στον δρόμο δύο άντρες να κρατιούνται χέρι-χέρι ή δύο γυναίκες να ανταλλάσσουν ένα πεταχτό φιλί κι αμέσως θα κολλήσουμε ετικέτες, θα κάνουμε λόγο για γκέι και λεσβιακά ζευγάρια. Ας το αναποδογυρίσουμε λίγο όλο αυτό κι ας σκεφτούμε, κολλάμε ποτέ σ’ ένα ετερόφυλο ζευγάρι αντίστοιχη λεζάντα, ψάχνουμε κάποια λέξη για να το χαρακτηρίσουμε ή μιλάμε απλώς για ένα ερωτευμένο ζευγάρι, χωρίς λοιπούς προσδιορισμούς; Τι το κάνει πιο τρυφερό σε σύγκριση με ένα ομόφυλο ζευγάρι; Τι διαφορετικό έχει η αγάπη κι οι εκφάνσεις της στους ανθρώπους;

Όπως θα ερωτευτεί κεραυνοβόλα ένας άντρας μια γυναίκα, έτσι μπορεί να ερωτευτεί κι ένας άντρας έναν άλλον άντρα. Και τα δύο ζευγάρια δε θα ‘χουν τις ίδιες εκφράσεις του έρωτα; Δε θα βιώσουν όσα μοναδικά και ανυπέρβλητα συναισθήματα προκαλεί η καψούρα; Δε θα κλάψουν; Δε θα ‘χουν κοινές ασχολίες; Δε θα συζήσουν κάποτε; Γιατί φαίνεται στα μάτια ορισμένων τερατώδες το να ‘ναι αγκαλιασμένο ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι στον δρόμο;

Όσοι επικρίνετε ό,τι απλώς δε σας μοιάζει, πώς θα αισθανόσασταν αν κάποιος σας έβλεπε σε ένα παγκάκι με τον σύντροφό σας (μιλώντας για ετερόφυλα ζευγάρια) κι άρχιζε να σας υποβαθμίζει με αποδοκιμαστικά βλέμματα ή και λέξεις, να γελάει μαζί σας, ίσως ακόμη και να πετάει αντικείμενα, με κίνδυνο τη σωματική σας ακεραιότητα; Δε νομίζω να σας έδινε ικανοποίηση. Θα σας θύμωνε, θα σας εξόργιζε και λογικά θα αμυνόσασταν για την αγάπη σας.

Με ποια λογική λογοκρίνονται και –σε ακραίες μα δυστυχώς όχι σπάνιες περιπτώσεις– κακοποιούνται τα ομόφυλα ζευγάρια; Πολύ πιθανόν αυτό που έκανες κάποτε, χαρακτηρίζοντας με διάφορα κοσμικά επίθετα και γελώντας με κάποιο τέτοιο ζευγάρι να μην ήταν κάτι σημαντικό για ‘σένα, παραμένει όμως κακοποίηση. Γιατί κακοποίηση δεν είναι μόνο ο μώλωπας  που μπορεί να αποκτήσει μια γυναίκα μετά απ’ το χαστούκι του άντρας της, κακοποίηση είναι οτιδήποτε υποβαθμίζει τον άνθρωπο. Τα περιπαιχτικά σχολιάκια και τα περίεργα βλέμματα που μπορεί εσύ να τα βαφτίζεις πειράγματα και χαβαλέ, είναι ικανά να μειώσουν και να πληγώσουν ανθρώπους.

Σίγουρα, δεν είναι όλοι κακοποιητικοί απέναντι σε μια συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα, αλλά είναι ακόμη πολλοί εκείνοι που αρνούνται να δεχτούν πως η αγάπη είναι αγάπη, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος ή όποιας άλλης διάκρισης.

Η αγάπη δε δέχεται τον ορισμό της κανονικότητας, ούτε τα «πρέπει» της κοινωνίας. Η αγάπη δεν έχει γραμματική, δεν έχει χρόνους, άρθρα κι ουσιαστικά. Έχει ένα λεξιλόγιο που δεν είναι απαραίτητα  ορθολογικό, ο καθένας το χρησιμοποιεί όπως κρίνει κι όπως αισθάνεται. Δε χρειάζεται να ‘σαι άπταιστος ομιλητής της, αλλά σίγουρα θα πρέπει να τη βιώσεις κι όταν τη νιώσεις, θα τη μιλάς. Έτσι συμβαίνει και με τα ζευγάρια, είτε είναι ομοφυλόφιλα είτε ετερόφυλα, βιώνουν την αγάπη με όλες τις οπτικές της.

Πόσο άσχημο είναι να πολεμάς αυτήν την ανθρώπινη συνθήκη; Να προσπαθείς να τη στριμώξεις σε ένα πλαίσιο καθωσπρεπισμού; Πώς θα αισθανόσουν αν ο έρωτάς σου αναγκαζόταν να διαλυθεί εξαιτίας αυτών των «πρέπει»; Να ντρέπεσαι γιατί είσαι ερωτευμένος και να ζεις σαν κυνηγημένος, σαν να μη σου ανήκει ο εαυτός σου, σε ένα διαρκές παιχνίδι τύπου κρυφτό; Κρυφτό απ’ την οικογένεια, στο εργασιακό σου περιβάλλον, στο πάρκο της γειτονιάς σου και γενικά σε κάθε κοινωνική σου επαφή.

Εν κατακλείδι, δεν μπορείς να βάλεις τον έρωτα στην κανονικότητα και στα «πρέπει». Δε μας έδωσε κανείς το δικαίωμα να κρίνουμε, να δείχνουμε με το δάχτυλο, να σχολιάζουμε πισώπλατα, πόσο μάλλον να χτυπάμε, τους ερωτευμένους ανθρώπους. Η αγάπη είναι πηγή έμπνευσης, δημιουργίας, χαράς. Λόγω μιας αγάπης γεννηθήκαμε, λόγω της αγάπης για ένα επάγγελμα σπουδάσαμε. Για μια αγάπη, κι ας είναι για την ίδια τη ζωή, ζούμε κι εξελισσόμαστε.

Σκέψου γιατί σε φοβίζει το διαφορετικό, που στην ουσία δεν είναι διαφορετικό, ενσωμάτωσε στον νου σου τον όρο «ενσυναίσθηση» και μπες στη θέση του άλλου πριν πεις ή κάνεις κάτι ικανό να πληγώσει έναν άνθρωπο.

Make love, not war!