Ήσουν το πιο όμορφο χάσιμο χρόνου

Δε μετανιώνω λεπτό απ’ όσα σου αφιέρωσα κι ας ήταν αναμενόμενη η κατάληξη. Δε μετανιώνω ούτε μισό μήνυμα, ούτε μισό τηλεφώνημα, ούτε μισή συνάντηση. Για να ‘μαι δίπλα σου έβαλα πολλές ανάγκες μου στην άκρη. Αρκετές εξόδους, αρκετές μαζώξεις, πολύ διάβασμα και πολύ ύπνο. Κι όχι δεν είχα κανένα σκοπό μέσα απ’ το χρόνο που σου αφιέρωσα, ούτε να σου γίνω αναγκαία, ούτε να σε κάνω να με ερωτευτείς, απλά μου άρεσε που η μέρα μου πέρναγε μαζί σου.

Είχα κάποιον να μοιράζομαι την καθημερινότητά μου, κάποιον που ανά πάσα ώρα και στιγμή θα ήταν δίπλα μου, αλλά κι εγώ το ίδιο για να πω ό,τι βλακεία μου κατέβαινε στο νου. Γιατί για όσο χρόνο σου αφιέρωσα ήμουν πάντα ο εαυτός μου κι όσα έλεγα τα εννοούσα.

Ξέρεις και πριν και μετά από ‘σένα, είχα κι έχω ζωή. Δε μου την έκανες εσύ ξαφνικά ενδιαφέρουσα κι έριξα όλο το βάρος μου σε ‘σένα και τις καθημερινές σου περιπέτειες. Θα μπορούσα να μιλάω με άλλους, ενώ μιλάω μαζί σου όμως δε μ’ ένοιαζε γιατί το μεταξύ μας με γέμιζε.

Θα μπορούσα να έχω μια αδιάφορη και παγερή στάση απέναντι σε κάθε σου πρόβλημα, όμως δεν το έκανα, όχι γιατί κάτι με έτρωγε τα βράδια λες κι εγώ δεν είχα δικά μου θέματα, αλλά γιατί με έκανες να νιώθω σημαντική και να γελάω. Θα μπορούσα να κοιμάμαι και να μην πάω κάθε μέρα σαν ζόμπι στο μάθημα, όμως επέμενα να πάω την ίδια ώρα με ‘σένα για ύπνο κι ας είχαμε τελείως διαφορετικό πρόγραμμα.

Δε θα σου πω ποτέ ότι θυσίασα μια ολόκληρη εξεταστική για πάρτη σου, ούτε ότι πέρα απ’ το χρόνο που έχασα για να ‘μαζί σου, έχανα άλλο τόσο να σε σκέφτομαι. Για να συμβαδίζω μαζί σου άλλαξα. Άρχισα να βλέπω ποδόσφαιρο και μπάσκετ για να σ’ εντυπωσιάσω, χωρίς αυτό να με κάνει να χάνω τον εαυτό μου.

Γούσταρα που πειραματίστηκα με πολλές κρυφές πτυχές του εαυτού μου, με αποτέλεσμα να ανανεωθώ και να ανακαλύψω νέα πράγματα που φαντάζουν και σε ‘μένα πλέον ευχάριστα κι ενδιαφέροντα. Άλλαξα κάποιες απόψεις μου, μπήκα σε νέα μουσικά μονοπάτια, χαλάρωσα πολύ στην καθημερινότητά μου κι ας μ’ έφερνε πολλές φορές αυτό σε σύγκρουση με τους φίλους μου που μου ‘λέγαν να ξεκολλήσω γιατί μου έχεις γίνει εμμονή.

Απολάμβανα τις κουβέντες μας γιατί μπορούσαμε να μιλάμε για όλα, αλλά και για τίποτα. Κάπου διάβαζα τις προάλλες πως η σιωπή κι η φλυαρία είναι γλυκύτατες όταν τις εξασκούμε σαν πολυτέλεια της φιλίας ή του έρωτα μιας και δεν καμουφλάρουν ούτε την αμηχανία, ούτε κάποια διαφωνία, αλλά προέρχονται από μια τόσο βαθιά συμφωνία που δυο πλάσματα φυσιολογικά ανόμοια φτάνουν σε μια ομοιότητα πιο εντυπωσιακή κι απ’ την ομοιότητα του προσώπου.

Πήρα πράγματα από ‘σένα και πιστεύω πως κι εγώ σου έδωσα πολλά. Έμαθα να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, πως έχω την υπομονή να καταφέρω ό,τι επιθυμώ, πως αξίζει να τολμάς ακόμη κι αν ξέρεις πως είσαι χαμένος από χέρι και πως δεν είναι ποτέ ντροπή να εκφράζεις όσα νιώθεις γιατί πάντα υπάρχει πιθανότητα να γυρίσει το παιχνίδι. Αλλά αυτό που έμαθα καλύτερα όμως είναι ότι μπορώ να αφοσιωθώ σε έναν άνθρωπο αν υπάρξει αμοιβαία εμπιστοσύνη.

Στον «Μικρό Πρίγκιπα» κάπου η αλεπού λέει πως ο χρόνος που αφιερώνεις στο τριαντάφυλλο είναι αυτός που το κάνει σημαντικό. Κάπως έτσι συνέβη και με ‘σένα, κάθε μέρα η αξία σου αυξάνονταν ραγδαία και με έκανε να μη βλέπω τα ψεγάδια σου. Με κάθε συγγνώμη είχες το ταλέντο να με τουμπάρεις και με κάθε ευχαριστώ με ανέβαζες στο βάθρο των νικητών. Δε θα μάθω ποτέ αν τα εννοούσες ή αν ήμουν ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα, πάντα διαθέσιμο ανάμεσα στα φιλαράκια, τα στοιχήματα και την ομάδα.

Πλέον έχω πάρει το μάθημά μου. Η υπερβολή δεν κάνει πάντα καλό κι οι επιλογές μας μόνο χάσιμο χρόνο δε θα πρέπει να ‘ναι. Μου στοίχισε η απώλειά σου και πλέον μόνο κούραση, ξενέρωμα και λίγες γλυκές αναμνήσεις, όποτε ακούω μουσική, έμειναν για να θυμίζουν την ύπαρξή σου κάνοντας με να απορώ αν μου λείπει το άτομό σου ή η συνήθεια.

Σειρά μου να σου πω ευχαριστώ λοιπόν. Δεν παίρνω πίσω ούτε μισή λέξη, γιατί όσο κι αν κράτησε όλο αυτό, εμένα μου αρκεί. Γιατί γι’ αυτό που είμαι σήμερα, έχεις κι εσύ ένα μερίδιο ευθύνης. Μου έμαθες να μη μετανιώνω για τα θέλω μου κι αυτό είναι πολύ σημαντικό στην παρορμητική εποχή που ζούμε.

Ήσουν η ωραιότερη σπατάλη  χρόνου που θα θυσίαζα ξανά αν είχα την ευκαιρία και το πιο σωστό λάθος που έκανα ως τώρα,  γιατί μέσα από αυτό το λάθος έζησα εμπειρίες που θα τις βίωνα χίλιες φορές ακόμη μέχρι να γίνω γραφική.