Η παρόρμηση δε σε οδηγεί πάντα σωστά μα σίγουρα αληθινά

Οι περισσότεροι δε δρούμε παρορμητικά στην καθημερινότητά μας, άλλωστε τα περιθώρια είναι στενά για να πάρεις το ρίσκο να είσαι αυθόρμητος σε μια εποχή που όλα μοιάζουν τόσο στημένα και τέλεια υπολογισμένα. Για να πάρεις μια απόφαση, θα καταγράψεις τα υπέρ και τα κατά, θα συμβουλευτείς τρεις-τέσσερις κολλητούς κι αφού βεβαιωθείς πως το αποτέλεσμα θα ‘ναι αναμενόμενο, μονάχα τότε θα πατήσεις το πόδι σου κάτω για να κάνεις το πολυπόθητο βήμα.

Οι παρορμητικές μας αποφάσεις σίγουρα δεν ήταν οι πιο σωστές που θα μπορούσαμε να πάρουμε στη ζωή μας, δημιούργησαν όμως δυνατές αναμνήσεις και πήραμε μαθήματα που ποτέ δε θα ξεχάσουμε. Ήταν αποφάσεις από εκείνες που το συναίσθημα υπέρβαινε κάθε λογική. Ήταν φορές  από ‘κείνες  που δε χωρούσαν δεύτερες σκέψεις κι αναλύσεις, γιατί το έλεγε η καρδιά μας κι ακόμη κι αν ξέραμε πως θα φάμε τα μούτρα μας, πηγαίναμε πάνω στον τοίχο και μετά «χτυπιόμασταν», αλλά δεν το μετανιώσαμε, επειδή βαθιά μέσα μας ξέραμε ότι το θέλαμε πραγματικά.

Η παρόρμηση είναι κάτι το ακατανίκητο. Θα σε παιδέψει και θα σε βασανίσει μέχρι να κάνεις αυτό που σε προστάζει ο διάολος μέσα σου για να γυρίσεις μετά να ζητήσεις τα ρέστα απ’ τους φίλους σου που δε σε συμμάζεψαν. Θα ρίξεις ευθύνες στο ποτό και την πανσέληνο, που έκανες εκείνο το τηλεφώνημα που δεν έπρεπε καλοκαίρι Αυγούστου και δε θα παραδεχθείς παρά μόνο στον ίδιο σου τον εαυτό ότι δε σκέφτηκες τι έκανες, αλλά λειτουργούσες σαν υπνωτισμένος.

Όταν δρα κανείς τόσο αυθόρμητα, μόνο το θυμικό του μπορεί να κατηγορήσει. Ή ερωτευμένος, ή θυμωμένος ή λυπημένος μπορεί να ‘ναι, αν κι αυτά τα τρία πάνε και πακέτο. Ό,τι κι αν συμβαίνει όμως τα πράγματα είναι ρευστά και το τοπίο θολό. Λείπουν οι ξεκάθαρες σκέψεις, η διαύγεια κι η ψυχραιμία, όμως υπάρχει περίσσευμα από καρδιοχτύπι, από λόγια που δεν ειπώθηκαν, από νεύρα και δάκρυα. Κάπως έτσι καταλήγεις να δείχνεις το πιο αληθινό σου πρόσωπο, να δοκιμάζεις τις αντοχές σου, να χτυπάς κουδούνια, να λες συγγνώμη, να δίνεις δεύτερες ευκαιρίες, να κάνεις το πρώτο βήμα.

Δεν είναι λάθος να βγάζεις από πάνω σου τη σοβαροφανή σου μάσκα πού και πού. Είναι όμορφο να ‘σαι ο εαυτός σου, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα είσαι ακραίος. Είμαστε άνθρωποι. Κράμα από σάρκα, λογική και συναισθήματα. Αν το να βρίσεις σε βοηθάει να βγάλεις όλη την αρνητική ενέργεια από μέσα σου καν’ το κι ας είναι. Αν δεν αντέχεις να είσαι άλλο ο συνεσταλμένος της παρέας, κάνε την τρέλα σου τώρα, αν τρέμεις στην ιδέα πως κάποιος άλλος είναι μαζί της πήγαινε πες της το, ακόμη κι αν πιστεύεις πως είναι αργά.

Είναι θέμα τύχης το πώς θα «γυρίσει» μια απόφαση της στιγμής. Μπορεί να έχει καλή ή κακή έκβαση, σίγουρα όμως μπορεί να δώσει τροφή για σκέψη για κάτι πιο βαθύ. Μια παρορμητική απόφαση δεν είναι απαραίτητα βιαστική, ίσως να ‘ναι κάτι που σε ταλανίζει καιρό και τώρα είναι η ώρα να εξωτερικευτεί. Mην το καταπιέζεις άλλο, κάποιες πράξεις ή θα γίνουν τώρα ή ποτέ. Αν δεν μπορείς να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο, κάνε αυτό που σου λέει η καρδιά σου. Το μυαλό είναι για πρακτικά ζητήματα, στα υπόλοιπα μην μπλέκεις στρατηγικές κι υπολογισμούς. Αρκεί να είσαι αληθινός για να πετύχεις όσα επιθυμείς. Αρκεί να είσαι ο εαυτός σου.

Είναι ρίσκο να οδεύεις προς την απόρριψη ή την αποτυχία, αλλά δε γίνεται να τα φοβάσαι πάντα και να κρύβεσαι πίσω απ’ τις ανασφάλειεέ σου. Δε θα σου δώσει κανείς άλλος τη λύση πέρα απ’ τη διαίσθησή σου. Άλλωστε ποιος ορίζει το λάθος και το σωστό; Μπορεί το λάθος του σήμερα να ‘ναι το πιο σωστό σημείο του αύριο. Γι’ αυτό τόλμα χωρίς αναβολές, αυθόρμητα,γιατί ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.