Κρατάμε τις πιο γλυκές αναμνήσεις με τους παιδικούς μας φίλους

Κατά τη διάρκεια των σχολικών μας  χρόνων κάναμε κάποιες απ’ τις πιο δυνατές μας φιλίες. Φίλους που είναι δίπλα μας ακόμη και σήμερα και μας στηρίζουν, φίλους που μας άλλαξαν παρασύροντάς μας με τις δικές τους ιστορίες κι εμπειρίες, φίλους με τους οποίους κοιμόμασταν με ανοιχτά τα μάτια όση ώρα ο καθηγητής  παρέδιδε γεωγραφία.

Μοιραστήκαμε το θρανίο μας, τις σκέψεις μας, τα όνειρά μας για το καλοκαίρι, ακόμη και την τυρόπιτα που τόσο λιγουρευόμασταν μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα. Γελάσαμε με την καρδιά μας, κλάψαμε ο ένας στον ώμο του άλλου κι αγαπήσαμε πραγματικά το άτομο που αποκαλούσαμε κολλητό. Όσα γέλια όμως κι αν έκανες με το φιλαράκι σου, άλλο τόσο έκλαψες όταν κάποια στιγμή σου ανακοίνωσε ότι μετακομίζει κι αλλάζει σχολείο.

Ένα γιγάντιο ερωτηματικό πλανιόταν για μέρες πάνω απ’ το κεφάλι σου, με τα τηλέφωνα ανάμεσα στα δυο σπίτια να δίνουν και να παίρνουν και σένα να χτυπιέσαι για να αλλάξεις μαζί του σχολείο και πόλη. Φόβος αφού πλέον θα έπρεπε να βρεις νέο καλύτερο φίλο, νεύρα που οι «μεγάλοι» σας χωρίζουν και δε σας σκέφτονται, μια δόση προδοσίας, αφού όλα όσα είχατε σχεδιάσει γκρεμίζονται κι ατέρμονες συζητήσεις για το τι θα κάνετε τώρα που θα είστε ο ένας μακριά από τον άλλο. Βλέπεις τότε δεν υπήρχε το facebook, το viber και το skype, ούτε καν κινητά δεν είχαμε, πόσο μάλλον ίντερνετ. Έτσι η μόνη λύση ήταν κάποιες αραιές επισκέψεις γι’ αρχή, γράμματα με αυτοκόλλητα, ζωγραφιές και φωτογραφίες για να μην ξεχνά ο ένας τον άλλο κι ο φουσκωμένος λογαριασμός του ΟΤΕ.

O καιρός και μαζί του τα χρόνια πέρναγαν, τα τηλέφωνα αραίωναν και μαζί τους τα γράμματα, αλλά κι οι επισκέψεις. Βλέπεις διαφορετική καθημερινότητα έχει κάποιος στο χωριό, διαφορετική στην πρωτεύουσα. Δεν είναι ότι δεν αγαπούσες πια το φίλο σου, απλά το αίσθημα της απουσίας μαλάκωνε κι εσύ προσαρμοζόσουν στην καθημερινότητα δημιουργώντας μια νέα παρέα που κάλυπτε το κενό. Κι εκείνος όμως το ίδιο, έπρεπε να δοκιμάσει να βασιστεί στα πόδια του, να ξεχάσει και να δημιουργήσει νέες αναμνήσεις με άλλους συμμαθητές. Νομίζεις δε σε σκέφτονταν κάθε φορά που έβλεπε τη φωτογραφία σας μπροστά απ’ τον σκονισμένο γεωπολιτικό χάρτη της τάξης; Σε σκεφτόταν πάντα και χαμογελούσε ρωτώντας τους γονείς του τι  κάνεις, όπως κι εσύ.

Κάποια στιγμή σίγουρα μετά από αρκετά χρόνια κανονίσατε επιτέλους να ξαναβρεθείτε, να γεφυρώσετε την απόσταση και να πείτε τα νέα σας. Πώς και πώς το περιμένατε κι οι δύο. Έβαλες τα καλά σου κι οργάνωσες καλά τις σκέψεις σου για να μην ξεχάσεις και παραλείψεις καμιά λεπτομέρεια της ζωής σου απ’ τον κολλητό. Η ανυπομονησία έχει χτυπήσει κόκκινο κι από μέρους του. Οι γονείς σας κι εκείνοι μάρτυρες της πολυπόθητης συνάντησης. Αγκαλιές, φιλιά, φωνές και κάπου ανάμεσά τους ακούγεται αχνά το «Άλλαξες».

Απομακρύνεστε απ’ τους μεγάλους και ξεκινάτε να λέτε ο καθένας τη δική του ιστορία για τους νέους φίλους, το σχολείο, τα χόμπι σας. Πού και πού νιώθετε κι οι δύο από μια τσιμπιά ζήλιας που έχετε αντικατασταθεί από άλλα πρόσωπα, όμως κανείς δεν το λέει. Ο χρόνος κυλά γρήγορα και πρέπει οι δρόμοι σας να χωριστούν για μια ακόμη φορά με την υπόσχεση πως θα ιδωθείτε και πάλι κάποια στιγμή.

Το κενό δεν ήταν τόσο μεγάλο πια, κάποια στιγμή μετά από πολύ καιρό έψαξες να βρεις το φιλαράκι σου στο διαδίκτυο, αλλά η έρευνα είτε δεν απέδωσε καρπούς, ή είδες μια εικόνα που δεν ταίριαζε τόσο με τη δική σου σε εκείνη την περίοδο και δίστασες να κάνεις αίτημα φιλίας. Οι άνθρωποι αλλάζουν, πιθανώς κι εκείνος τα ίδια βήματα να ακολούθησε και να απόρησε πώς γίνεται να είστε πια τόσο διαφορετικοί στην εμφάνιση, στις απόψεις και τις επιλογές σας.

Πάντα θα σου λείπει λιγάκι και πάντα θα αναρωτιέσαι πώς θα εξελίσσονταν η φιλία σας αν κάνατε ακόμη παρέα. Δε θα ξεχάσεις ποτέ τις γκάφες σας, τα παιχνίδια σας και τις παρατηρήσεις που σας έκαναν μέσα στο μάθημα γιατί ψιθυρίζατε. Αποτελείτε μεγάλο και βασικό κεφάλαιο της ζωής του άλλου κι η αμοιβαία, αγνή αγάπη που νιώθατε δεν εξαφανίστηκε απλά, παραμερίζεται μέχρι να ανοίξεις ξανά το άλμπουμ με τις φωτογραφίες σας. Εκεί καταλαβαίνεις πόσο ξεχωριστό ήταν το παιδάκι που σου τράβαγε τα μαλλιά κι έπαιρνε ίδια γεύση παγωτό με σένα. Εκεί καταλαβαίνεις κι εκτιμάς το μεγαλείο της επιλογής των φίλων και τον καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζουν στη ζωή σου.