Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να πιαστείτε από κάπου, αλλά αυτό το «κάπου» να ‘ναι αόρατο; Να μην έχει ύλη, να ‘ναι κάτι δυνατότερο. Κάτι που να θυμίζει ποίηση άλλα κι ένα μεγάλο κίνητρο για να συνεχίσεις. Να μοιάζει ρυάκι η απάντηση των όσων αναζητάς κι η φυγή σου να μετατραπεί σε νέο ξεκίνημα, νέα ευκαιρία για ζωή.
Ανατρέχουμε κατά καιρούς στο ίντερνετ σε διάφορα στιχάκια με νόημα, να βρούμε το ιδανικό να μας ταιριάξει, να κουμπώσει στην ψυχοσύνθεσή μας που παλεύει να βρει τις ισορροπίες. Σ’ αυτά τα quotes θα εστιάσουμε σήμερα, μέσα από τα μάτια της ποίησης και των μεγάλων Ελλήνων ποιητών, που με το πέρασμα των χρόνων και μέχρι σήμερα, καταφέρνουν να προσδώσουν στις ρήσεις τους ένα μεγάλο σθένος ζωής και ανανέωσης.
Γιατί σ’ έναν κόσμο που χάνει τη σωστή πορεία του κι απεχθάνεται τον ίδιο του τον εαυτό, η ποίηση είναι ο τρόπος να σε κάνει να ξαναγαπήσεις τη ζωή και να βγεις από το αδιέξοδο που σε πνίγει. Με αναφορές σε ποιήματα και στίχους-που ξεχωρίζουν για το δυναμισμό και το κίνητρο που παραθέτουν-τριών μεγάλων κι αξέχαστων ποιητών αλλά και δύο εν δράση κι ανερχόμενων, που μας εμπνέουν και μας οπλίζουν με θάρρος για να μην εστιάζουμε σε μέρες γκρίζες και θαμπές αλλά σε ηλιόλουστες.
1.Κωνσταντίνος Καβάφης- «Όσο μπορείς»
«Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θες
Τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
Όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις
Μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου
Μες στις πολλές κινήσεις και ομιλίες…
Ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική…
και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει»
Το «Όσο μπορείς» του Καβάφη, αποδίδει περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο τις σκέψεις του καθενός για το πώς θα πρέπει οι άνθρωποι να αντιμετωπίζουν τη ζωή τους. Οι στίχοι ανοίγονται μπροστά στα μάτια μας, ως ο τρόπος για να καταφέρουμε να διαφυλάξουμε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά μας. Μέσα από τους στίχους, μας παρακινεί να μην παραμελούμε τον αγώνα που χρειάζεται για να χτίσουμε την ιδιαίτερη προσωπικότητά μας. Θεωρεί πως ο ίδιος μας ο εαυτός είναι μοναδικός κι είμαστε αναγκασμένοι να τον φροντίζουμε και να μην τον εξευτελίζουμε μέσα από άσκοπες κοινωνικές εκδηλώσεις ή συναναστροφές.
Η προσωπικότητά μας, καταλήγει να εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων κι αδυνατεί να κατανοήσει πώς η ιδιαίτερη αξία του εντοπίζεται εν τέλει στη μοναδικότητά του. Παραθέτει, τότε ο Καβάφης με απόλυτη ειλικρίνεια, πώς όσο και να θέλουμε, πολλές φορές δεν κατορθώνουμε να κάνουμε τη ζωή όπως ακριβώς την ονειρευόμαστε. Είτε γιατί δεν πετυχαίνουμε πάντοτε τους στόχους μας, είτε γιατί οι περιστάσεις είναι αντίξοες. Αποδέχεται εξαρχής το ενδεχόμενο αυτό και τονίζει ότι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τουλάχιστον προσπάθησε -όσο μπορείς- να μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου.
2.Οδυσσέας Ελύτης- «Ο Μικρός Ναυτίλος»
«Πάλλονται κάτω απ’ το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
Πώς σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ’ τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσα με το πι.»
Το ποίημα του Ελύτη «Ο Μικρός Ναυτίλος» σκιαγραφεί τις σκέψεις του για τη νεανική κι εφηβική ηλικία με ύφος άμεσο και ζωντανό. Καταφέρνει να προσφέρει στον αναγνώστη οικειότητα λες και θα συμμετάσχει σε μια συζήτηση με τον ίδιο. Τονίζει πως οι νέοι καταφέρνουν πάντα να ξεπερνούν τον εαυτό τους, να ενεργούν με τη σκέψη. Έχουν για προτροπή αρετές, όπως οι ιδέες, τα όνειρα, η ελπίδα. Μ’ αισιοδοξία κι έρωτα, αποκρούουν κάθε προσπάθεια του συστήματος να τους προσγειώσει στην καθημερινή και ωμή πραγματικότητα.
Ο ποιητής υπογραμμίζει τη δίψα των νέων να αμφισβητούν και να εναντιώνονται στους μεγαλύτερους. Παρουσιάζει τους νέους με γλαφυρότητα, τους διαμορφώνει μέσα από τους στίχους έτοιμους να αντιταχθούν στην υπάρχουσα τάξη των πραγμάτων και να επαναστατήσουν απέναντι στους ενήλικες. Τέλος, ο Οδυσσέας Ελύτης σχεδόν δίνει εντολή, να πετάξουν από πάνω τους το ΠΡΕΠΕΙ, που δαμάζει το νέο και καινοτόμο κύκλο της ζωής που έρχεται για εκείνους.
3. Μενέλαος Λουντέμης- «Οι εφτά κύκλοι της μοναξιάς»
«Καθαρό Πρόσωπο»
«Υπομονή. Δεν τελείωσαν όλα.
Σ’ αυτή τη ζωή δεν τελειώνουν όλα
Ούτε σε μια μέρα
Ούτε σε μια ζωή.
Στην άκρη της νύχτας
– για σε το λέω, απελπισμένε –
στην άκρη της νύχτας
πάνω σε κάποιο κλαρί
κρέμεται μια ελπίδα…»
Με το ποίημα του «Καθαρό Πρόσωπο» ο Μενέλαος Λουντέμης, προικίζει τα λόγια του με μια ακαταμάχητη θέληση να υπερνικήσει τα εμπόδια της ζωής. Προσπαθεί να παραδώσει στους αναγνώστες του τον δυναμισμό που ψάχνουν για να μάχονται κατά των πάσης φύσεως καταπιέσεων και διακρίσεων. Με τους στίχους του ταυτίζει την ελπίδα με την ελευθερία και μας καλεί ν’ αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο. Ρομαντικός και γεμάτος πίστη στους ανθρώπους, δε σταματά να τους δίνει κουράγιο και κίνητρο να προσπαθήσουν μέχρι το τέλος, μέχρι να έρθει η ελπίδα.
Τέλος, λέγοντας «Υπομονή. Δεν τελείωσαν όλα. Σ’ αυτή τη ζωή δεν τελειώνουν όλα…» καταγράφει με στυγερό ειρμό, πως τα δύσκολα χρόνια μπορεί να είναι εδώ αλλά δε μας πτοούν, έχουμε ψυχή ως άνθρωποι κι ορμάμε σε κάθε ευκαιρία.
4. Χάρης Βλαβιανός- «Τρόπος του λέγειν»
«Προνόμια θνητών»
«Να ζεις με τη φθορά σου
Να ζεις με τη βεβαιότητα του θανάτου σου
Και να γελάς όμορφα δυνατά.
Να γελάς σαν αθάνατος.»
Ο Χάρης Βλαβιανός είναι σύγχρονος Έλληνας ποιητής. Έχει βραβευτεί με Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Ποίησης κι έχει επίσης εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές κι αρκετά δοκίμια. Ο λόγος του, σε ό,τι παραθέτει, παίρνει σάρκα κι οστά από την ταλάντευση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Έτσι και στους στίχους του δίνει ζωή στον θάνατο που ακόμη δεν έχει επέλθει. Σχήμα οξύμωρο θα λέγαμε. Μα έτσι, σου δίνει κίνητρο μέσα από τη φθορά που βιώνεις, είτε σωματική-ψυχική είτε κοινωνική, να συνειδητοποιήσεις πως τίποτα δεν έχει τελειώσει όσο εσύ το ζεις, το αναζητάς και γελάς με πάθος.
Τέλος, με τον στίχο «Να ζεις με τη βεβαιότητα του θανάτου σου» υπενθυμίζει το ήδη γνωστό και βέβαιο, αλλά σου τονίζει παρακάτω και την «αθάνατη» μορφή που έχεις τώρα. Σου εξηγεί για τη σχέση που μπορεί να προσδώσεις στην τωρινή μορφή σου, χωρίς να ξεχνάς το μέλλον αλλά να κερδίζεις κάθε στιγμή το δώρο της ζωής. Είναι στίχοι θα λέγαμε γυμνοί κι άμεσοι, τόσο ζωντανοί, ώστε να μας ξυπνήσουν από τον ναρκωμένο εαυτό μας.
5. Γιάννης Κουμαριανός- «Απόσπασμα από την ποιητική του συλλογή»
«Ακόμα κι αν το κάθε τέλος
σ΄ έχει αφήσει άδειο
και εξαντλημένο,
η κάθε αρχή είναι εκεί που εσύ ορίζεις το μηδέν.»
Ο Γιάννης Κουμαριανός, είναι ένας ενεργός ποιητής κι ανερχόμενος στον χώρο. Τα αποσπάσματα και οι ποιητικές του συλλογές είναι διαθέσιμες σε ηλεκτρονική μορφή. Όσα καταγράφει αναβλύζουν μέσα από την πίστη του για αναδόμηση του συστήματος. Έχει γράψει δύο ποιητικές συλλογές ως τώρα την «Αστική Φωτιά» & «Η Εντροπία του Συστήματος» κι είναι από εκείνους που επηρεάζεται καθημερινά από τα όσα βιώνει από την αστική ζωή της αταξίας και παράλληλα των ενεργών ερεθισμάτων.
Διηγείται στους στίχους του τα όσα θα ήθελε να βιώσει και δεν το έχει καταφέρει ακόμη. Στους αναφερόμενους στίχους αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα του ταλαιπωρημένου κι αγανακτισμένου ανθρώπου, που προσπαθεί να ξανά να δομήσει τη ζωή του. Αφήνεται να εννοηθεί μια μορφή αδρανοποίησης, διότι είσαι άδειος και κενός άρα και παγωμένος για να δράσεις. Ωστόσο πασχίζει ν’ αναζωπυρωθεί μια μορφή. Θα λέγαμε με την πτυχή του «Big Bang Theory» που όλα διαγράφονται και ξαναρχίζουν από το μηδέν, με στόχο τον άθλο της ελπίδας και της ζωής. Μέσα από ευαίσθητες πτυχές σε παρακινεί να μην τα παρατήσεις ποτέ.
Έτσι, λοιπόν, ενώ πολλοί εγκαταλείπουμε τις επιθυμίες και τα όνειρά μας, καταφεύγουμε στους ποιητές μας για να βρούμε συνειρμικά μια διέξοδο. Μέσα από την ποίηση, ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει τις ανάγκες του για ζωή. Ό,τι τον πιέζει, να το μετουσιώσει σε φιλόδοξες επιθυμίες. Η ποίηση μας δίνει την ώθηση, εμείς έχουμε το χρέος να διακρίνουμε το σημείο όπου οι συμβιβασμοί σταματούν κι αρχίζει η δράση!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Νίνα Λυβιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
