Σε σας αναφέρομαι. «Δάσκαλοι» κι «αστυνόμοι» που με το χέρι σας να κουνιέται μπροστά στο πρόσωπό μου μου μαθαίνετε τι χρειάζεται να κάνω για να ταιριάξω, για να είμαι «φυσιολογική», για να είμαι αυτό που οφείλω σαν καλό κορίτσι, άνθρωπος και πολίτης. Βομβαρδισμός από κανόνες, από «πρέπει», από κοινωνικά πρότυπα που πρέπει ν’ ακολουθώ, από φόρμες και κουτιά που απαιτούν να με πλάσουν και θέλουν να γίνω όπως αυτά γουστάρουν. Κι εγώ δεν έχω γνώμη πάνω σ’ αυτό; Ε, έτσι νομίζουν. Δε γουστάρω να είμαι η μαριονέτα σας και δε γουστάρω πολλά ακόμα.
Δε γουστάρω να πρέπει να επιλέξω τον δρόμο μου από τα δεκαπέντε. Πώς στο καλό περιμένετε να ξέρω τι θέλω να κάνω για το υπόλοιπο της επαγγελματικής μου ζωής ενώ βρίσκομαι στον κυκλώνα της εφηβείας; Οι ορμόνες χτυπάνε κόκκινο, κλαίω γιατί μου χύθηκε το γάλα, βρίζω τη μάνα μου γιατί με ρώτησε πού ήμουν, θέλω να κάνω σεξ αυτή τη στιγμή και δε με νοιάζει καν με ποιον, αλλά σε δύο λεπτά θα ψάχνω τον πρίγκιπα με το λευκό άλογο κι εσείς μου ζητάτε να διαλέξω κατεύθυνση ζωής; Κι ειδικά ενώ δε μ’ έχετε προετοιμάσει ούτε στο ελάχιστο γι’ αυτό; Συγγνώμη, κύριοι, αλλά δεν είμαι το παιδί-θαύμα. Λυπάμαι πολύ.
Δε γουστάρω να διαβάζω άλλο περιοδικά ομορφιάς που με κάνουν να νιώθω πιο άσχημη με κάθε γύρισμα σελίδας. Ψεύτικες γυναίκες κυριολεκτικά ζωγραφισμένες από digital artists, εξειδικευμένους στην τέχνη του photoshop και της παραπλάνησης. Με δύο μέτρα πόδι, πιο λείο κι από διαμάντι, με δύο ολόφρεσκα, τέλεια πεπόνια αντί για στήθος, κώλο ονειρικό που δημιουργεί φαντασιώσεις στη στιγμή, πρόσωπο αλαβάστρινο παρέα με μικροσκοπική μύτη, τεράστια χείλη και μάτια γάτας από τον κόσμο των νεράιδων. Α, και στο κάτω μέρος της σελίδας μεγάλα κοριτσίστικα γράμματα που διαβάζουν «αγάπα τη φυσικότητά σου». Κι εγώ μετά θα πρέπει να διαχειριστώ τις ανασφάλειές μου και να πω «ε εντάξει, δεν είμαι σαν κι αυτήν, την κόρη της Αφροδίτης, αλλά καλή είμαι». Ναι, ρε, ναι! Ούτε καν, φίλτατοι.
Δε γουστάρω ν’ «αγαπάω» τους πάντες ακόμα κι αν μου φέρονται σκατένια, έτσι γιατί αυτό είναι το «ανθρώπινο», το «σωστό». Όχι, ρε φίλε, αν με προδώσεις, αν με πληγώσεις, θα θυμώσω. Ίσως θα γίνω έξαλλη, θα σε βρίζω και θα ρίχνω κατάρες μερόνυχτα κάτω από το φως του ήλιου και των αστεριών με την ελπίδα να γίνει η δουλειά. Όχι, δε θα σε δεχτώ πίσω κι όχι, δε θα σε συγχωρήσω έτσι απλά. Αλλά και να το κάνω, δε θα ξεχάσω και δε θα σε εκτιμώ το ίδιο πια. Δε θα σε θέλω γύρω μου γιατί θα μου μολύνεις τον αέρα κι εγώ έχω ανάγκη ν’ ανασαίνω. Δε θα είμαι ο καλός Σαμαρείτης γιατί απλά αυτό είναι το ορθό κι εσείς θέλετε υποταγμένα πρόβατα που δέχονται χωρίς να φέρουν αντίσταση.
Δε γουστάρω να είμαι μονογαμική για να πείτε ότι είμαι ηθική κοπέλα με αρχές και «πιστεύω». Τι σχέση έχει το αν μ’ αρέσουν οι σχέσεις ή τ’ ότι προτιμώ να περνάει μονάχα το σώμα και το μυαλό μου καλά με το αν έχω ήθος; Τι σας νοιάζει εσάς με το πόσους πηγαίνω, σε πόσους δίνομαι και πόσους παίρνω; Γούστο μου και καμάρι μου. Αν θέλετε να με γνωρίσετε και να έχετε βάση για να κατακρίνετε, καθίστε απέναντί και συζητήστε μαζί μου. Ελάτε να μιλήσουμε για τη ζωή, για τις θρησκείες, για τους ανθρώπους και το σύμπαν, για ιστορία κι επιστήμη, για φαντασία, ταινίες και βιβλία. Διαφορετικά, θα σας στεναχωρήσω, αλλά δεν έχετε ιδέα για το ποια είμαι και ποια μπορώ να γίνω.
Δε γουστάρω να έχω τυπικές σχέσεις μόνο και μόνο για να μη φανώ «αγενής». Γιατί να πρέπει να χαιρετάω παλιούς απλούς συμμαθητές που βλέπω στον δρόμο, ενώ εδώ ούτε στο σχολείο δεν ανταλλάσσαμε κουβέντα; Ή, γιατί να οφείλω να στέλνω χρόνια πολλά στο fb; Νομίζετε ότι η χαρά του εορτάζοντα για την ευχή μου θα κρατήσει πάνω από δύο λεπτά; Χέστηκε. Επειδή δεν του είμαι τίποτα. Οπότε γιατί να πρέπει να καταπιεστώ για να φανώ δήθεν ευγενική; Όχι, η ευγένεια δε φαίνεται στις τυπικές χαιρετούρες και τα λόγια του αέρα για υποτιθέμενες συναντήσεις που δε θα γίνουν ποτέ. Η ευγένεια βρίσκεται στην ειλικρίνεια και την ευθύτητα. Στην ψυχή.
Δε γουστάρω να πρέπει να λαδώσω και να ‘χω βύσματα για να πάρω αυτά που δικαιούμαι. Να πληρώσω έξτρα για να με περάσει ο εξεταστής στο δίπλωμα οδήγησης. Να βρω γνωστό του καθηγητή στο πανεπιστήμιο που για πέντε συνεχόμενες εξεταστικές με κόβει και δεν μπορώ να πάρω πτυχίο. Ή καλύτερα να του πω να με χώσει και στην κρατική σχολή που βλεφαρίζω! Ναι, ναι, είναι τόσο αξιοκρατικά όλα αυτά που η περηφάνια για την κοινωνία με κάνει να δακρύζω.
Δε γουστάρω τους επιτακτικούς σας δεσμούς και τα κουτιά σας. Είμαι κλειστοφοβική και δε μ’ αρέσει να πρέπει να στριμώχνομαι για κανέναν που δεν αξίζει τη θυσία. Αν με το να μην ακολουθώ τα βέλη κατεύθυνσής σας μπω στη μαύρη λίστα, να σας δώσω στυλό με γκλίτερ και να υπογράψω «με αγάπη». «Δάσκαλοι» κι «αστυνόμοι», άντε μου στη χώρα του ποτέ.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Α. Καρμίρη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαρία Α. Καρμίρη
