Δεν είμαστε χαζοί, ρομαντικοί είμαστε

Κι είμαι εδώ ακόμα με βρεγμένα μάτια, με τη μύτη πρησμένη και την πανέμορφη μουσική να παίζει ξανά. Η ταινία φταίει κι η ρομαντική μου ψυχή. Εκείνη που αγγίζεται έτσι εύκολα, μου αφήνεται να τη χαϊδεύουν κι ακούει τους ψιθύρους τους τρυφερούς. Έτσι είμαστε οι ρομαντικοί· ευάλωτοι, φύλλα στον αέρα, πηλός και χαρτί που μπορούν να μας ανακατασκευάσουν τόσο απλά, με τόση ευκολία και ταχύτητα που ούτε εμείς οι ίδιοι το συνειδητοποιούμε. Όχι ο κόσμος. Η τέχνη που εκφράζει την ουσία μας την ευαίσθητη, την στοργική κι ονειροπόλα, σ’ αυτήν είμαστε παραδομένοι ολοκληρωτικά κι άπαξ μας κοιτάξει, λιώνουμε στη στιγμή.

Και ξαφνικά η καρδιά μας χτυπάει πιο γρήγορα και διαφορετικά. Γιατί ερωτεύονται, γιατί λατρεύονται και το μόνο που χρειάζονται για να επιτύχουν είναι ο ένας στο πλευρό του άλλου να του θυμίζει ποιος είναι και πως πάντα θα τον στηρίζει. Και πασχίζουν για τα όνειρά και τους στόχους και το στομάχι σφίγγεται απ’ την αδικία, απ’ την απογοήτευση που δεν εκτιμούνται και τα μάτια βουρκώνουν γιατί πονάμε μαζί τους, γιατί μελαγχολούμε κι απελπιζόμαστε μαζί. Κι αγωνιούμε ενώ έπειτα γελάμε.

Γελάμε με τη χαρά, με την υπέροχη χαρά των πιθανοτήτων, των ευκαιριών, των επιτυχιών κι εκείνων των πανέμορφων ρομαντικών στιγμών. Που ναι, μπορεί να θυμίζουν «σαχλές» ταινίες περασμένων δεκαετιών μα τότε ήξεραν κι έθρεφαν σε βάθος τις ρίζες του ρομαντισμού. Τον εκτιμούσαν, αναπαρήγαγαν και μετέδιδαν κι εμείς όσο κι αν επιμένουμε πως τα μέλια δε μας ταιριάζουν, τόσο ψέματα λέμε, ψέματα απέναντι στη τρυφερή μας βάση.

Εκείνη που ελπίζει. Που κοιτάζει και τρεμοπαίζει, που «καρτερεί» κι ανυπομονεί ήσυχα. Περιμένει πότε υπομονετικά και πότε απαιτητικά για τη δική της σειρά· τότε που θα βρεθούν τα δικά της μάτια μ’ εκείνα κάποιου άλλου και θα χάσει έναν χτύπο -αν και το παραμύθι δεν είναι αναγκαίο.

Αυτό που ζητάει πραγματικά και σχεδόν απελπισμένα είναι να βρει εκείνο το άτομο που θα μπορεί με ελευθερία να επικοινωνεί όλα όσα είναι και να γίνεται αποδεκτή. Αυτό που θα είναι μαζί της όσο ανοιχτό κι ειλικρινές μπορεί. Εκείνο που θ’ αρκεί ένα χαμόγελο για να νιώσουν κι οι δύο στιγμές ευτυχίας, που ο έρωτάς τους δε θα έχει μόνο στιγμιότυπα πάθους και χάσιμο ελέγχου μα κι επαφές ψυχικές, πνευματικές που αφήνουν μυρωδιές χρωματιστές και κρατούν το συναίσθημα απ’ το να σβήσει.

Δεν περιμένουμε το «κι όλοι έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα». Είμαστε ρομαντικοί, αλλά μπορούμε να είμαστε και ρεαλιστές. Ναι, θα λατρεύαμε τα όνειρά μας να γίνονταν πραγματικότητα χωρίς θυσίες, χωρίς πεσίματα κι αναποδιές. Ναι, θα θέλαμε να βρούμε τον έρωτα και να υπάρξουμε ευτυχισμένοι για το υπόλοιπο που θ’ αναπνέουμε, όμως ξέρουμε ότι αυτά είναι σχεδόν απίθανα.

Γιατί η ζωή δεν είναι έτσι. Δεν είναι μόνο πεταλούδες κι ουράνια τόξα. Υπάρχουν κι οι καταιγίδες κι οι σεισμοί και τα τέρατα τ’ άπληστα και κακά. Γι’ αυτό οι ιστορίες οι αληθινές, εκείνες οι παρμένες απ’ τη ζωή ή αυτές που της μοιάζουν μας συγκινούν τόσο κι αγγίζουν με τρόπους ξεχωριστούς και σπάνιους. Γι’ αυτό κι είμαστε ικανοί να κλαίμε χαμογελώντας ή ακόμα και γελώντας.

Γιατί νιώθουμε, γιατί συμπάσχουμε, γιατί μας αρέσει να αισθανόμαστε σε βάθος και μ’ ένταση, γιατί μας αρέσει να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε. Γιατί όσο και να μας λένε χαζούς κι ανόητους, ότι ζούμε στον κόσμο μας κι ότι στην καθημερινότητα δε χωράει ο ρομαντισμός, εμάς μας αρέσουν οι «ουτοπίες», το «απίθανο» και το «μη πραγματικό». Μας ζεσταίνουν και μας κρατούν ψυχικά σταθερούς. Γιατί αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε και να προσδοκούμε, οι ρομαντικοί θα φτάσουμε στην παράνοια.

Ο κόσμος είναι πολύ σκληρός για να σταματήσουμε να ελπίζουμε και περιμένουμε την ομορφιά και ν’ αφεθούμε στα γκρίζα και τα αιχμηρά. Και πού ξέρεις; Μπορεί με τη ρομαντική μας ματιά τα «όνειρα» να μη μείνουν μόνο αυτό. Μπορεί όντως αν «θέλεις κάτι ειλικρινά, να το αποκτήσεις» κι όχι πως το σύμπαν θα μας το δώσει. Απλά οι άνθρωποι με τη δύναμη της θέλησης και την ενέργειά μας μπορούμε να καταφέρουμε θαύματα και «θαύματα».  Οπότε, γιατί να προσπαθήσουμε ν’ αλλάξουμε για τον κόσμο;

Ίσως «ο κόσμος τελικά αλλάξει για εμάς»-γιατί είμαστε κι αυτοί που δημιουργήσαμε το ρητό για την ελευθερία που πεθαίνει τελευταία εξάλλου. Κι όσοι νιώσατε σύνδεση με τη δική μου ρομαντική ψυχή, δείτε το La La Land -το tip είναι με πολλή αγάπη.