Δεν είναι τυχαία η τηλεπάθεια με τους κολλητούς

Πανέμορφα πλάσματα οι άνθρωποι. Φυτρώνουμε από σποράκια και καταλήγουμε γομάρια-δενδρύλλια με ικανότητες ανάπλασης των τραυματισμένων μας μελών και κυττάρων, ενώ ταυτόχρονα  δημιουργούμε άλλους τέλειους μικρούς ανθρώπους που οι τσιρίδες τους μπορούν να σπάσουν νεύρα και να λυγίσουν υπομονές.

Ο εγκέφαλός μας είναι ο τύπος που ό,τι πληροφορία και να λάβει, θα τη συγκρατήσει, ακόμα κι αν τις κρατά κρυφές γιατί του αρέσει το μυστήριο και να μας τυραννά τις ώρες της εξεταστικής που απλά η καταραμένη απάντηση του δεύτερου ερωτήματος δεν έρχεται ποτέ. Αμ το άλλο πού το πάτε; Που γουστάρει να το παίζει wifi και να συνδέεται με άλλα μυαλά; Μην το γελάτε καθόλου! Τι νομίζετε ότι γίνεται όταν έχετε το χέρι πάνω απ’ το κινητό έτοιμοι να πάρετε έναν φίλο κι αυτό χτυπά με τη φάτσα του φίλου να εμφανίζεται στην οθόνη;

Πιο μικρά πιστεύαμε σε μαγικές δυνάμεις που δημιουργούνταν ανάμεσα στους κολλητούς, στις αδελφές ψυχές που δε θα χωριζόμασταν ποτέ. Ήταν κάτι σαν αρχαία λειτουργία που ενεργοποιούταν όταν βρίσκαμε το παρεΐστικο ταίρι μας και ξέραμε τότε πως είχαμε κάνει καλή επιλογή κι η φιλία μας θα άντεχε στις περιπέτειες της ζωής. Ήταν δείγμα για το πόσο κοντά κι αγαπημένοι ήμασταν και νιώθαμε χαρά που είχαμε σχηματίσει αυτόν τον όμορφο δεσμό, που είχαμε γνωρίσει ένα ακόμα αδέλφι που ταιριάζαμε τόσο ώστε να λέμε το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή. Και κλασικά φωνάζαμε «Πιάσε κόκκινο!» και τρέχαμε τσιρίζοντας να βρούμε το χρώμα που δε θα μας άφηνε να μαλώσουμε.

Ποια αλήθεια κρύβεται όμως πίσω από αυτά τα ταυτόχρονα ειπωμένα λόγια; Πίσω απ’ το τηλέφωνο που χτύπησε λίγο πριν αρχίσουμε εμείς να καλούμε; Και πώς το καλό γίνεται ν’ αναπολούμε τα ίδια πράγματα με την ίδια στιγμή; Τι εννοώ; Δε σας έχει συμβεί ποτέ να κάθεστε στη σιωπή με τον κολλητό και ξαφνικά κάποιος απ’ τους δύο να εκφράσει μια σκέψη που είχε να κάνει με κάποια σας κοινή ανάμνηση κι εσύ να σκεφτόσουν ακριβώς την ίδια ανάμνηση εκείνη την ώρα; Ε αυτό, ακριβώς! Πώς το καλό να το εξηγήσετε έχοντας αφήσει στο παρελθόν τη φαντασιακή, παιδική λογική κι έχοντας αποκτήσει την αστραφτερή εκείνη του ενήλικα;

Σας έχω εδώ την απάντηση τη ζουμερή, την τσαχπίνα. Οι άνθρωποι που έρχονται πολύ κοντά κι αρχίζουν να δένονται, χαμηλώνουν τις άμυνες του μυαλού κι εγκεφαλικά κύματα ξεκινούν ν’ ανταλλάσσονται. Έτσι, εμείς βρισκόμαστε να δίνουμε την ίδια πνευματώδη απάντηση ταυτόχρονα με την κολλητή ή να φέρνουμε με τον κολλητό ακριβώς το ίδιο παράδειγμα ως επιχείρημα για να πείσουμε. Μετά κοιταζόμαστε και γελάμε, όμως η πραγματικότητα είναι αυτή. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ικανός να μεταδώσει μηνύματα, σκέψεις, ραβασάκια, όπως θέλετε πείτε το, σε άλλα μυαλά που είναι «ανοιχτά» σε αυτό. Σαν να ενώνονται και να φτιάχνουν μια σωλήνα που συνδέει τα δύο μεταξύ τους.

Οι καλοί φίλοι κι οι κολλητοί είναι τ’ άτομα που περνάμε τον περισσότερο χρόνο μαζί, που μοιραζόμαστε στιγμές, σκέψεις, συναισθήματα και πλευρές άγνωστες στον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι, σιγά-σιγά αρχίζουμε ν’ αποκτούμε κοινές συνήθειες, κοινό τρόπο σκέψης, ακόμα και κοινές ατάκες και χιούμορ. Γαργαλάμε ο ένας το μυαλό του άλλου, χωρίς να το καταλαβαίνουμε καν, μα απολαμβάνοντάς το στο έπακρο και καταλήγουμε να «ξεκλειδώνουμε» τις άμυνές μας. Πέφτοντας, τα τείχη, επιτρέπουν τη διάβαση σε πεζούς κι εναέριους επισκέπτες -δε μιλάω για γιαγιάδες και κουνούπια, φυσικά, αλλά για τα μυαλά των φίλων- και τη σύνδεσή των δύο.

Ακόμα κι αν εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε, καταλήγουμε να επηρεαζόμαστε και να ταιριάζουμε τις απαντήσεις, τις αντιδράσεις και τις σκέψεις μας μ’ εκείνες της φίλης ή ακόμα και της παρέας -αν είμαστε όλοι το ίδιο δεμένοι. Θα ήταν ακόμα πιο γαμάτο βέβαια να μπορούσαμε να ελέγξουμε τη «δύναμη» αυτή και να συνομιλούμε κρυφά κι ύπουλα με φωνές παιδικής ευχαρίστησης, καταστρώνοντας σχέδια για την κατάκτηση του κόσμου ή απλά για φάρσες επικές. Το κακό είναι πως δεν έπρεπε να μάθετε αυτήν την άκρως απόρρητη αλήθεια, οπότε λυπάμαι μα θα λήξει άδοξα η ιστορία αυτή. Κλείστε, παρακαλώ, τα μάτια κι όταν τ’ ανοίξετε, όλα θα έχουν ξεχαστεί.

Και κλείνω το δικό μου σε wink.