Δεν κολλάμε με το φτύσιμο

Τι ελεεινός αυτός ο πόνος-ενόχληση του εγωισμού όταν μας αρνούνται; Όταν ο άλλος μας δείχνει ανοιχτά ότι δεν ψήνει κατάσταση, ενώ εμείς έχουμε ήδη ετοιμάσει το ταψί κι έχουμε βάλει το φαΐ μέσα, ξέρετε. Εκείνο το αίσθημα στο στομάχι, το θυμάστε; Εκείνο το στριφογύρισμα και σκαμπανέβασμα, σαν ν’ άρχισαν τα έργα του μετρό και μέσα μας; Ε, γι’ αυτό ακριβώς λέω. Κι ενώ η όλη φάση είναι εκνευριστική είτε σαν αίσθηση το πάρεις είτε σαν λογική, εμείς τρελαινόμαστε και βάζουμε στόχο κι αρχίζουμε τις σφαίρες του έρωτα, λες κι ο άλλος δε μας έχει πει ή δείξει ξεκάθαρα ότι είναι αλεξίσφαιρος.

Τι ανάποδοι που είμαστε, ρε παιδί μου; Να μας λένε όχι κι εμείς να πεισμώνουμε σαν μικρά παιδιά και να καταστρώνουμε πλάνο για το πώς θα κατακτηθεί ο επιλαχών άνθρωπος. Να σχεδιάζουμε στρατηγικές για το πώς θα τον κάνουμε να δει το πόσο γαμάτοι είμαστε, πόσο διαφορετικοί απ’ τους υπόλοιπους, πόσο άξιοι της προσοχής τους. Λες κι αυτό χρειάζεται προσπάθεια για να φανεί, ρε ‘σεις.

Και δε λέω ότι αφού δεν τα βλέπει κάποιος για τον οποίο ενδιαφερόμαστε, σημαίνει ότι δεν είμαστε γαμάτοι, διαφορετικοί κι άξιοι προσοχής. Απλά αν ο άλλος δεν τα έχει αντιληφθεί απ’ την πρώτη, δεύτερη συνάντηση και γνωριμία, δεν πρόκειται να το κάνει όσο κι αν προσπαθήσουμε εμείς. Αν δε βλέπουμε ή εκτιμούμε κάποια απ’ τα χαρακτηριστικά που έχει ο άλλος , τότε ή που δε μας ελκύουν τα συγκεκριμένα ή που δεν έχουμε τις βάσεις για να τα δούμε.

Ξανά, δε λέω ότι κάποιος φταίει κι ότι αν δεν έχουμε τις βάσεις είμαστε είτε ρηχοί είτε ανώριμοι κι «απλοί». Απλώς κάποια πράγματα δεν είναι για εμάς και δεν είναι για τους άλλους. Με κάποια πράγματα κάνουμε κλικ και με κάποια άλλα όχι, για κάποια έχουμε τις βάσεις να έρθει ο άλλος και να συνδεθεί και για κάποια άλλα, τσου-άλλα φις και πρίζες, καταλαβαίνετε. Οπότε, αφού ξεκαθαρίσαμε ότι δε φταίμε ούτε εμείς ούτε οι άλλοι, ας πάμε να δούμε γιατί κυνηγάμε τους «αλεξίσφαιρους» ανθρώπους παρ’ όλου που δεν είναι για εμάς -μιας και μας φτύνουν.

Καταρχάς, δε θεωρώ τυχαίο τ’ ότι κυνηγάμε ανθρώπους που μας γράφουν, μικρά ψιψίνια. Όσες δικαιολογίες και να λέμε στον εαυτό μας ότι δήθεν «Δεν είναι φτύσιμο αυτό κι απλά έχει δουλειές και λιγοστό χρόνο, καλέ!» ή «Ξέρεις τι; Μάλλον θέλει να δει αν θα στείλω εγώ κι αν θα δείξω ότι γουστάρω!» στο τέλος της ημέρα, η αλήθεια είναι μία· αν δεν έχει στείλει για δύο μέρες, το πιθανότερο είναι να μας φτύνει κι εμείς απλά κολλάμε σαν τα γραμματόσημα είτε γιατί δε θέλει είτε γιατί το timing σας δεν είναι σωστό. Και το πράγμα δεν τελειώνει εκεί· κι εμείς γαργαλιόμαστε «ευχάριστα» από αυτήν την όλη απόρριψη κι αδιαφορία, σαν να μας ανάβει υπό μία έννοια. Αυτό φυσικά βλέπουμε ότι προς μία εξήγηση μας οδηγεί· μαζοχισμός!

Γουστάρουμε να βασανιζόμαστε και να παλεύουμε να κερδίσουμε έναν άνθρωπο που δεν κερδίζεται-το κολλητάρι μας σε όλο αυτό είναι ο ρομαντισμός που αποπνέει ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση. Αυτό, για να χωθούμε και λίγο στα ψυχολογικά, σίγουρα συνδέεται με ανασφάλειες κι έλλειψη αυτοεκτίμησης -και το πλύσιμο του εγκεφάλου από ταινίες και βιβλία. Δε σας τα λέω για να σας στεναχωρήσω προφανώς, αντίθετα σας τα λέω γιατί η αρχή του να σταματήσουμε κακές συνήθειες και ν’ αλλάξουμε τ’ αρνητικά μας είναι να ξέρουμε τα γιατί πίσω από αυτά. Και πιστέψτε με, όταν ο άλλος δε θέλει κι εμείς προσπαθούμε να τον πείσουμε, τότε έχουμε χαμηλή ή ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση και στρώνουμε την αξιοπρέπειά μας χαλί να πατάμε.

Δε χρειάζεται ν’ αποδείξουμε σε κανέναν την αξία μας, το πόσο καλές περιπτώσεις είμαστε και πόσο τυχεροί θα ήταν αν μας είχαν. Είμαστε, το ξέρουμε κι όποιος μας βλέπει κι -έχοντας τις βάσεις ενδιαφερθεί- έρχεται και μας ρωτάει για τα φις μας. Δε θα τσαλαπατάμε για κανέναν το ποιοι είμαστε όσο τέλειο κι αν τον θεωρούμε αυτόν τον κάποιον. Και να σας πω κάτι; Πόσο τέλειος είναι για εμάς αφού πρέπει να τον πείσουμε για να μας «δει»; Όχι, λατρείες, σ’ όποιους αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε, ξεκάθαρα.

Οπότε, ας σταματήσουμε πια να κυνηγάμε τους ανθρώπους που μας φτύνουν και δεν είναι για εμάς κι ας κρατήσουμε τα ρομαντικά σενάρια από κινηματογράφο και λογοτεχνία στο ίντερνετ και τα ράφια! Ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση ίσως φαντάζει ρομαντικός, αλλά το ξέρουμε όλοι ότι το άκυρο κι οι χυλόπιτες πονάνε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι γλυκαίνουν απ’ τον ρομαντισμό.

Αν χρειάζεται να μοχθήσουμε για να έχουμε κάποιον, τότε αξίζει πραγματικά; Ίσως η στιγμή να μην είναι κατάλληλη, ίσως εμείς να μην είμαστε κατάλληλοι μαζί, αλλά το μόνο σίγουρο για μένα είναι ότι οι «μεγάλοι έρωτες» έρχονται και σε συνεπαίρνουν, δεν τους πείθεις για να το κάνουν.