Βραδιά λάτιν στη δουλειά. Ζευγάρια γυναικών-αντρών και σκέτο γυναικών χορεύουν και ξεσκίζουν τα κομμάτια που μπαίνουν, ζωγραφίζοντας την ατμόσφαιρα με ξεσηκωτικά και ενδιαφέροντα σχήματα. Πιάνω τον εαυτό μου με κόμπο στον λαιμό και λίγο αργότερα τα μάτια βουρκώνουν. Τι όμορφα πλάσματα οι άνθρωποι, τόσο αγνή και γλυκιά η φύση μας. Έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε μέσω του χορού, ακούμε μουσική κι αυτόματα αρχίζουμε να ψιλοκουνιόμαστε. Η μελωδία κι ο ρυθμός μιλάει στην ουσία μας, μας δίνει ενέργεια και μας κάνει χαρούμενους. Πόσο όμορφα αγνό κι ειλικρινές είναι όλο αυτό!
Οι τέχνες μας ψιθυρίζουν λόγια ελκυστικά, λόγια τρυφερά, μας πιάνουν από το χέρι και μας δείχνουν τον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Και μας συνεπαίρνουν. Κι εμείς αφηνόμαστε, δημιουργούμε, εκφραζόμαστε και νιώθουμε την ευτυχία να μας πλησιάζει. Ή εμάς να πλησιάζουμε εκείνη. Πόσες φορές μου έχουν πει ότι όταν είμαι σε καλλιτεχνικό οίστρο είμαι και πιο ήρεμη, πιο ισορροπημένη, λιγότερο στην τσίτα, με περισσότερη υπομονή; Τόσες φορές όσες έχω παρατηρήσει εγώ φίλους, που οι τέχνες είναι κοντινά τους «άτομα», να γαληνεύουν και να γελούν συχνότερα όταν παίζουν μαζί τους. Και ρωτάω, πώς γίνεται να μη βλέπει κάποιος πόσο όμορφοι είμαστε οι άνθρωποι;
Είμαστε τα μόνα ζώα που το ένστικτο για την προστασία της οικογένειας, το μετατρέψαμε σε αγάπη και ξεχειλίζουμε απ’ αυτήν. Συμπονούμε κι αγκαλιάζουμε όσους το χρειάζονται, βγαίνει από μέσα μας η ανάγκη να το κάνουμε, να πλησιάσουμε κάποιον που δυστυχεί ή δυσκολεύεται και να τον βοηθήσουμε να σηκωθεί. Να φέρουμε κοντά ένα παιδί που δεν είναι δικό μας, αλλά μας χρειάζεται. Να υιοθετήσουμε ένα ζώο που διαφορετικά θα πεθάνει από την πείνα ή, αν όχι να το βάλουμε στο σπίτι μας, να του βγάλουμε ένα μπολάκι φαγητό. Κι αυτή η σχέση με τα ζώα, αυτό το μέλι που στάζουμε στη θέα τους, η λατρεία που μας πνίγει μ’ ένα νιαούρισμα, ένα γάβγισμα ή τιτίβισμα, απέναντι σε δύο μεγάλα, αθώα μάτια.
Βλέπουμε κι αναγνωρίζουμε το αδύναμο, το ανυπεράσπιστο και θέλουμε να το βάλουμε κάτω από τις φτερούγες μας και να το προφυλάξουμε, να το κάνουμε να χαρεί και να γεμίσει. Όπως γεμίζουμε κι εμείς οι ίδιοι απ’ αυτά.
Δεν τα παρατάμε ποτέ. Είμαστε πεισματικά και ξεροκέφαλα όντα, θέλουμε να πετυχαίνουμε τους στόχους μας και θα κινήσουμε γη και ουρανό για να το καταφέρουμε. Η εσωτερική μας δύναμη ρέει σε συνέχεια κι όποτε στερέψει, επανέρχεται πιο δυναμικά και ορμητικά. Μπορούμε και τείνουμε να μοιραζόμαστε αυτή τη δύναμη με λόγια αισιοδοξίας, προτροπής κι έκφρασης της ευαισθησίας μας.
«Όλα θα πάνε καλά» έχει ακουστεί ξανά και ξανά μέσα στους αιώνες και όντως, αν ένας άνθρωπος το πάρει απόφαση, όλα πράγματι θα πάνε όπως τα θέλει. Επηρεάζει τους γύρω του και τις καταστάσεις με την ενέργεια που εκπέμπει το σώμα του κι αυτό είναι από τα πιο αληθινά πράγματα στη φύση.
Μπορεί τα πράγματα να έχουν ξεφύγει, μπορεί να βομβαρδίζονται αθώοι, να κυριαρχεί το χρήμα και το ίδιο να εξουσιάζει μυαλά και κοινωνίες και τώρα ο φανατισμός και το χρήμα να θέλουν να μας καθυποτάξουν. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιοι είμαστε, πώς είμαστε και για το τι είμαστε ικανοί, τι δυνάμεις έχουμε. Μας παρασύρει η ρουτίνα, είμαστε μονόχνοτοι και κλεισμένοι στους εαυτούς μας. Φοβόμαστε και δεν ασχολούμαστε πια με το διπλανό μας, αλλά η φύση μας είναι τελείως αντίθετη σε όλα αυτά. Είμαστε κοινωνικοί, φιλικοί, ανοιχτοί, επικοινωνιακοί, πλάσματα του συναισθήματος.
Όταν το μωρό γεννιέται είναι ένας αγνός πηλός με τα παραπάνω ένστικτα, με όλα τα πανέμορφα στοιχεία της ανθρώπινης ουσίας. Πλάθεται όμως από μη κατάλληλους κηδεμόνες, περίγυρο και κοινωνία και τα στοιχεία αυτά επικαλύπτονται από τόνους χώματος που κινούνται από τους Μεγάλους γιατί αυτό τους συμφέρει. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι εκφράζονται όσο κι όπως το θέλουν, δεν έχουν τις ουρές κάτω από τα σκέλια, δεν πιέζονται από πλαστικά όργανα και χαρτιά με αριθμούς που τους λένε πόσο μπορούν να φάνε ή να ζήσουν ακόμα. Φανταστείτε την ουτοπία στην οποία θα ζούσαμε, την ομορφιά και τη γαλήνη, την ευτυχία.
Όλους μας βαραίνει η καθημερινότητα, η ασχήμια των καιρών, τα περιττώματα των πολιτικών κι οι συνέπειες των πράξεών τους. Και δε λέω απλά να τα ξεχάσουμε και να γίνουμε χίπις, αλλά μία στο τόσο να θυμόμαστε τη φύση μας, την αγνότητα των ψυχών μας και να χαμογελάμε. Να χαμογελάμε παρά τις δυσκολίες γιατί είμαστε πανέμορφα πλάσματα και μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε. Όλα βρίσκονται θαμμένα ή σκεπασμένα μέσα μας. Αν θυμόμαστε μία στο τόσο να ξεθάβουμε ένα μικρό μέρος της έκτασης, η θετικότητά μας, το πείσμα, η θέληση, οι ικανότητες της ενέργειάς μας, θα μας επηρεάσουν και θ’ αρχίσουμε ν’ αλλάζουμε σιγά-σιγά. Και ποιος ξέρει; Ίσως αλλάξουμε και το όλο, ο καθένας μας ξεχωριστά.
Να χαμογελάμε. Αυτό είναι καθήκον μας, να το θυμάστε. Γιατί αν πάψουμε να το κάνουμε είμαστε καταδικασμένοι κι η κατάσταση θα παραμένει πάντα η ίδια. Χαμογελάστε γιατί είναι στη φύση μας. Χαμογελάστε γιατί δε χάνετε τίποτα. Κι έπειτα νιώστε την αλλαγή. Τα χρώματα γίνονται πιο ζωηρά, οι μυρωδιές πιο έντονες, οι γεύσεις πιο γαργαλιστικές. Δοκιμάστε τις πανέμορφες ιδιότητες και ιδιαιτερότητές μας. Απολαύστε τις ίδιες στους άλλους, είναι απίστευτες!
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Α. Καρμίρη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαρία Α. Καρμίρη
