Ένας γονιός μόνος μπορεί να γίνει ο καλύτερος γονιός

Γονιός δεν είναι αυτός που μοιραζόμαστε το «ίδιο» αίμα ούτε αυτός που έχουμε πάρει τη μύτη ή τα μάτια του. Γονιός δεν είναι αυτός που γράφει η ταυτότητά μας ούτε αυτός που φοράει τον τίτλο στο στέρνο σε χρυσή καδένα. Γονιός είναι αυτός που θα σε πιέσει να φας ακόμα κι αν νιώθεις σκασμένος ή που θα σε ρωτήσει κάθε φορά λίγο πριν περάσεις την πόρτα αν χρειάζεσαι λεφτά κι αν θ’ αργήσεις για να ξέρει μέχρι πότε θ’ ανησυχεί. Γονιός είναι αυτός που γελάει με το γέλιο και τη χαρά σου, που χαμογελάει στην υγεία σου και το στήθος του φουσκώνει όταν δείχνεις πως σέβεσαι κι εκτιμάς τον εαυτό σου.

Γονιός είναι αυτός που αγαπάει, αυτός που κάνει θυσίες και πετάει τον εγωισμό του μακριά, αυτός που ακόμα και μόνος χωρίς σύντροφο στη ζωή, που ακόμα και ψυχικά ρημαγμένος να νιώθει, θα μεγαλώσει το παιδί ή τα παιδιά του σαν να έχει τη δύναμη όλου του κόσμου να τον στηρίζει και να τον βοηθά. Γιατί ο γονιός που αναλαμβάνει τα βάρη μιας μονογονεϊκής οικογένειας ξέρει να αγαπάει κι ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να γίνει καλύτερος γονιός κι από ζευγάρι με τη βέρα στο δεξί.

Επειδή αυτός ο άνθρωπος μπορεί και γίνεται μάνα και πατέρας μαζί. Επειδή ακούει τόσο για τα γυναικολογικά μας όσο και τις ερωτικές μας ανασφάλειες, μας συμβουλεύει να προσέχουμε τα κακά αγοράκια και τα πονηρά κοριτσάκια, μας λέει να είμαστε σίγουροι για το πού χαρίζουμε συναισθήματα και μας προειδοποιεί για τις ανθρώπινες πισώπλατες μαχαιριές. Μας μαθαίνει το σωστό και το λάθος τόσο με την ευαισθησία της «μαμάς» όσο και την πρακτικότητα του «μπαμπά». Μας έχει από κοντά και μας μαθαίνει· μας ξέρει και ξέρει και να μας ηρεμεί, να μας καθησυχάζει, να σωπαίνει τους φόβους κάθε που βγαίνουν και μας τρομάζουν και να στέκεται στα πάντα πλάι μας, μ’ ένα άγγιγμα να μετατρέπει τον ιδρώτα και την κούραση σε τρυφερές κινήσεις και βλέμματα ζεστά.

Γιατί αυτός ο άνθρωπος κομματιάζει πρόθυμα και με όρεξη την καθημερινότητά του, την ενέργεια και το σώμα του για να μπορέσει να μας παρέχει όσα χρειαζόμαστε, όσα εκείνος νιώθει πως έχουμε ανάγκη για να είμαστε καλά και να πλησιάσουμε την ευτυχία. Τη στέγη πάνω απ’ τα όνειρα της νύχτας, το νερό στο κομοδίνο, το φαγητό στο τραπέζι, τα τετράδια στο σχολείο, τ’ αγγλικά και τη βοηθητική στα φροντιστήρια, τον καφέ και τη βόλτα, τα ιδιαίτερα στις πανελλήνιες, τα σπίτια στην επαρχεία ή τη βοήθεια στο μεταπτυχιακό.

Την υπομονή στα ξεσπάσματα τα παιδικά κι ανώριμα ή εκείνα της εφηβείας που πετούσαμε λόγια που δεν καταλαβαίναμε και δε θα μπορέσουμε ποτέ να πάρουμε πίσω. Την υπομονή στα δύσκολα και την άρνηση μας ή απέναντι στην επαναστατική μας ιδεολογία και τα γκλομπ που λίγο έλειψαν να μας στείλουν στο νοσοκομείο. Τον αργότερο κατακερματισμό της ελπίδας μας με την είσοδο στον χώρο της δουλειάς και την απόγνωση για την κατάσταση της οικονομίας και κοινωνίας. Πάντα είναι εκεί με όποιον τρόπο μπορούν ή τους εκφράζει, εξακολουθούν να είναι εκεί, να κάνουν τα δικά τους όνειρα και στόχους πέρα, τη δική τους «ζωή» στην άκρη για εμάς, για να είμαστε εμείς χαμογελαστοί και να μάθουμε να στηριζόμαστε στα πόδια μας.

Και τα πανέμορφα πλάσματα που είναι θα σκεφτούν πως δε χαράμισαν τη ζωή τους για εμάς, πως δεν έκαναν θυσίες και δεν έχασαν πράγματα ή στερήθηκαν άλλα για εμάς. Θα σκεφτούν ή πουν πως η ζωή τους ήμασταν κι είμαστε εμείς, πως ζουν κι αναπνέουν γιατί είμαστε εμείς υγιείς και δυνατοί, πως ζουν μέσα απ’ τα χαμόγελα και τις λύπες μας. Πως ζουν για τα χαμόγελα και τις λύπες μας. Γιατί ο γονιός που αποφασίζει για τον οποιονδήποτε λόγο να μεγαλώσει όσα παιδιά έχει κι ας είναι μόνος, ο άνθρωπος που αποφασίζει συνειδητά να διαλέξει τον δύσκολο δρόμο για χάρη τους ξέρει ν’ αγαπάει βαθιά κι αληθινά.

Ναι, μαμά, εσένα έχω στο μυαλό. Ήμουν και είμαι τυχερή που σ’ έχω. Όπως κι όλοι όσο νιώθουν αυτές τις λέξεις κοντά στην καρδιά. Σταθήκαμε και παραμένουμε τυχεροί που σας έχουμε. Δε χρειαζόμαστε κανέναν άλλον. Μόνο εσάς να χαμογελάτε και να νιώθετε περήφανοι για εμάς. Σας λατρεύουμε.