Έρωτας∙ ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε

Ήρθε η ώρα μου να αυτοαναιρεθώ. Η ζωή μορφάζει σε αναπάντεχες εκφράσεις που αλλάζουν, πλάθουν αλλιώτικα τον τρόπο που βλέπουμε κι ανταποκρινόμαστε στα πράγματα. Βιώνουμε, μαθαίνουμε κι όταν κάνουμε λάθη, τα διορθώνουμε, ζητούμε συγγνώμη ή και τα δύο. Γι’ αυτό παραδέχομαι πως κι εγώ έκανα ένα, όταν είχα μιλήσει με σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα στο μυαλό για τ’ ότι όποιος λέει πως δε θέλει σχέση, εξαπατά τον εαυτό του κι ότι μονάχα δεν έχει βρει κάποιον με τον οποίο να θέλει να δεσμευτεί. Έζησα κι αναθεώρησα. Έχεις τη δυνατότητα να σταματήσεις τον έρωτα απ’ το να σε πετύχει με το βέλος του.

Όταν έχεις πληγωθεί, όταν οι φορές που χτύπησες τοίχο κι έμεινες με τις μελανιές να σε κοιτάζουν κατηγορητικά είναι τόσες που στιγμιαία ή συνεχόμενα σε κάνουν να θέλεις να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, πώς να θέλεις ν’ αφεθείς ξανά; Όταν ο πόνος στις αναμνήσεις κάνει τις τρίχες να σηκώνονται και το σφίξιμο το εσωτερικό να μαυρίζει την ενέργεια και να στρέφει το κεφάλι οπουδήποτε για να εστιάσουν αλλού τα μάτια, τότε γιατί να θες να χωθείς στον πιθανό βούρκο ξανά;

Ναι, υπάρχει πιθανότητα να πέσεις στον σωστό άνθρωπο, σ’ εκείνον που οι «μυρωδιές» σας θα ταιριάζουν, που οι χημείες θα κινούνται σε κοινούς ή ίδιους ρυθμούς, που σώμα και πνεύμα εναρμονίζονται, μα το ρισκάρεις; Μπορεί και να είσαι από εκείνος που αφότου γιάνουν είναι έτοιμοι για νέα προσπάθεια, για νέα ευκαιρία στον έρωτα, για νέο κυνήγι και ρίσκο. Να είσαι τύπος ανθρώπου που δύσκολα τα παρατάει και ακολουθεί τον δρόμο προς τον στόχο χωρίς να δίνει μεγάλη σημασία στις διακοπές και τις στάσεις απ’ τα εμπόδια.

Όμως ποιος μπορεί να αδικήσει εκείνους που σηκώνουν τα χέρια ψηλά; Που δε θέλουν να ερωτευτούν, να παίξουν ρώσικη ρουλέτα και να διακινδυνεύσουν καρδιά και μυαλό; Που απλά λένε «όχι»; Και το λένε. Το ξέρω και το έκανα κι η ίδια. Βλέπεις κάτι που φαντάζει ωραίο κι απλώς το σταματάς. Φέρνεις στον νου τις μαρτυρίες του παρελθόντος κι αμέσως το σφίξιμο στο στομάχι φωνάζει «όχι» και το «όχι» γίνεται λέξη που εκφωνείται. Ο μοχλός γυρίζει και το ωραίο άτομο χάνει κάθε ερωτικό στοιχείο που σε τραβούσε μέχρι και τότε. Είναι μόνο ένα εντάξει άτομο πια.

Πολλές φορές, ο μοχλός δε στρέφεται τόσο εύκολα και χρειάζεται λίγη παραπάνω προσπάθεια. Η «απομυθοποίηση» του ωραίου ανθρώπου· γδύνουμε και γδύνουμε, ώσπου να βρούμε κόκαλο και να μείνει ένας αντιερωτικός σκελετός που δε μας ασκεί καμία γοητεία. Πείθουμε τον εαυτό μας πως σαν φίλος ή φίλη θα ήταν ιδανικό να τον έχουμε κι αυτό επιλέγουμε πως θέλουμε να κάνουμε. Αυτό κάνουμε.

Ναι, πάντα αναζητούμε συναισθηματικά τον έρωτα ενστικτωδώς -αυτό δεν τον παίρνω πίσω- μα μπορούμε να προστατευτούμε ακόμα κι αν τον θέλουμε. Μπορούμε ν’ απομακρυνθούμε είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά και να μαντρωθούμε, ώστε όποια σπίθα είχε ανάψει να μην οδηγήσει σε πυρκαγιά.

Όταν είσαι αποφασισμένος για το οτιδήποτε, μπορείς να το καταφέρεις. Άπαξ και θέλεις κάτι με τερματική ένταση κι ανάγκη, θα το φέρεις εις πέρας ο κόσμος να χαλάσει. Αν, λοιπόν, στην προκειμένη δε θέλεις να ερωτευτείς, δε θα το κάνεις. Ο ανθρώπινος νους είναι ικανός για κάθε λύση. Η αποφυγή του να δεθείς και να δοθείς, μπορεί να φανεί και παιχνιδάκι σε σχέση με τα όσα έχει την ικανότητα να καταφέρει. Όσο κι αν είναι στο ένστικτό μας να βρούμε σύντροφο ζωής, μπορούμε να το αποφύγουμε ώσπου να είμαστε ξανά έτοιμοι.

Δεν μπορώ να συμβουλεύσω ούτε υπέρ ούτε εναντίον του μοχλού για τη συγκεκριμένη περίπτωση, εκείνη του φόβου για τον πόνο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι να κάνουμε ό,τι μας γεμίζει περισσότερο, να μας φροντίζουμε με όποιο κόστος. Γιατί στο τέλος, μόνο εμάς έχουμε κι αν δε μας προσέξουμε οι ίδιοι, ποιος θα το κάνει;