Είμαι περίεργος άνθρωπος· μ’ αρέσει ν’ αγγίζω τα φυτά και να προσποιούμαι ότι νιώθω την ενέργειά τους, απολαμβάνω τις 5 αισθήσεις μας λίγο περισσότερο από το σύνηθες, λατρεύω να γράφω και πολλές φορές οικειοθελώς βουτάω στη συγγραφή και χάνομαι μέσα της για να μην αντιμετωπίσω τους δαίμονές μου. Εκτιμώ την ειλικρίνεια όσο λίγα πράγματα, μπορώ να πωρωθώ μαζί σου έστω και στιγμιαία αν έχεις πολύ ωραία φωνή -τραγουδιστική ή όχι- αν το κουνάς όμορφα ενάντια στον ρυθμό και γενικά αν η καρδιά σου είναι πιο κοντά σε κάποια απ’ τις τέχνες σε σχέση με τη δική μου. Επίσης, πιάνω τα χέρια μου να αιωρούνται σε περίεργες γωνίες όταν δε σκέφτομαι.
Είμαι περίεργη, το ξέρω! Αλλά δε με πειράζει. Κι αν είσαι κι εσύ, δε θα έπρεπε να σε πειράζει ούτε εσένα.
Για πολλά χρόνια τρωγόμουν με τον εαυτό μου, του φώναζα, τον έβαζα στον τοίχο, τον ρεζίλευα περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσε ποτέ κανείς να κάνει γιατί είχα όλες τις πληροφορίες, όλα τα υποκειμενικά όπλα για να τον βομβαρδίσω και να τον ανατινάξω. Έκλαιγα στην αγκαλιά της εκάστοτε κολλητής, λέγοντας πόσο λίγη κι ασήμαντη ήμουν, πόσο δεν άξιζα την αγάπη και τη φιλία της ή τον έρωτα ενός ανθρώπου. Έκλαιγα γιατί πίστευα ότι θα καταλήξω ερείπιο, ότι ήμουν ήδη κατεδαφισμένη, ένα μάτσο χαλάσματα που δε χρησίμευε πουθενά. Ένιωθα ένα τίποτα, ένα μηδενικό και όντως ήμουν αυτό γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο· γιατί δεν προσπαθούσα να είμαι τίποτε άλλο.
Έπειτα, μεγαλώνοντας, πέρασα στο διπλανό δωμάτιο, εκείνο της μίμησης και της περαιτέρω προσωπικής μου φθοράς. Συνέκρινα τον εαυτό μου συνεχώς με οτιδήποτε κινούταν, ανέπνεε, σκεφτόταν και έμοιαζε με άνθρωπο. Με «χαστούκιζα» επειδή δεν ήμουν η Μ. με τη ντομπροσύνη ή εκείνη η Π. με την ευγλωττία, ο Τ. με τα βαθιά μάτια ή ο Κ. με την τόση εξυπνάδα. Η θεωρία μου για την αποτυχία που ήμουν είχε αρχίσει να ριζώνει και το στρώμα που είχε επικαλύψει την ουσία μου της έδωσε νέα στοιχεία· φθόνο, κακεντρέχεια, κατάκριση, ρατσιστικά στοιχεία. Εκεί που νόμιζα πως θα έμενα η ίδια καταδικασμένη στη μικρότητά μου, όχι μόνο είχα «καταφέρει» να αλλάξω, αλλά να παραμορφωθώ κιόλας.
Ευτυχώς, οι σωστές επιρροές μπήκαν στη ζωή μου και από την τριβή μαζί τους, ένιωσα τι είχα γίνει και σε τι άψυχο και αναίσθητο πλάσμα έτεινα να εξελιχθώ. Θυμάμαι, ότι μετά από κάποιον καιρό που τις άφησα να με πλησιάσουν αρκετά, πήραν τον αναθεματισμένο καθρέφτη και τον κόλλησαν στη μούρη μου, απαιτώντας να δω ποια πραγματικά ήταν η μορφή μου, πώς έρεε η σκέψη μου, τι χρώματα είχε ο συναισθηματικός μου κόσμος και πόσο όμορφες ήταν οι πιθανότητές μου να είμαι κάτι. Κι η αλήθεια είναι ότι όταν σου τριβελίζουν τ’ αυτιά, σιγά σιγά αρχίζεις όντως να ακούς κι εγώ άρχισα να βλέπω το πρόσωπό μου στην αντανάκλαση και να γεύομαι τις αληθινές αντιδράσεις των ανθρώπων τριγύρω και όχι αυτό που τις είχα πλάσει να είναι.
Οι ρίζες έσπασαν κι η τοξική επιρροή τους σταμάτησε να με δηλητηριάζει, μπορούσα να αναπνεύσω για πρώτη φορά, να νιώσω ζωντανή για πρώτη φορά, να δω πως ο δρόμος για την προσωπική μου ευτυχία μπορούσε να χτιστεί μόνο από εμένα και κανέναν άλλο.
Αφού διάβασες την ιστορία μου, διάβασε και τη συμβουλή μου. Αποδέξου τη διαφορετικότητά σου, αγκάλιασε την περιέργειά σου αν έχεις, και ζήσε τη ζωή σου όπως τη θέλεις. Μη σε απασχολεί πώς είναι οι άνθρωποι, τι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις από αυτούς και πώς να τους ξεπεράσεις σε υπεροχή. Δέξου ό,τι είσαι, γιατί όπως και να το κάνουμε κι όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί, είσαι μοναδικός ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων. Λάμβανε υπ’ όψιν τις θετικές επιρροές κι αντιδράσεις και προσπάθησε απλώς να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου με ό,τι υποκειμενικό μπορεί να περιλαμβάνει αυτό. Γίνε η γαμάτη εκδοχή του εαυτού σου και θα μπορέσεις για πρώτη φορά να αντικρίσεις αληθινά την ευτυχία να σε περιμένει κάπου το βάθος του δρόμου σου.
Και προπάντων, μην αφήσεις κανέναν να σε κατακρίνει για το ότι είσαι διαφορετικός. Αν σέβεσαι τον κόσμο γύρω σου και δεν πατάς ή ξεπερνάς τα όρια της αγένειας, τότε κάνε ό,τι γουστάρεις και μη σε νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι. Δε θα είναι εύκολο και πολλές φορές θα δειλιάσεις, όμως το σημαντικό είναι να ξανασταθείς στο ανάστημά σου και να τους κοιτάξεις με μάτια σιγουριάς. Γιατί θα ξέρεις πως σε φροντίζεις και κάνεις ό,τι καλύτερο για εσένα. Νιώσε ποιος είσαι, έχε δυνατή καρδιά και στομάχι και θα τα καταφέρεις, θα είσαι καλά.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Α. Καρμίρη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Α. Καρμίρη
