Η αιώνια διαμάχη καρδιάς-μυαλού

Καταραμένη καρδιά! Ακούς; Καταραμένη να είσαι με όλα τα θέλω και τις ανάγκες σου! Κι εσύ μυαλό δήθεν λογικό, μες στην υποκρισία ζεις. Μόνο να δείχνεις με το δάχτυλο το τι πρέπει, τι δεν πρέπει και ποια κατεύθυνση πρέπει να πάρω ξέρεις. Και μετά όταν προσπαθώ να αποφασίσω, να δω τι είναι αυτό που πράγματι είναι το καλύτερο για μένα, βρίσκομαι στον δρόμο να πηγαίνω δεξιά κι αριστερά σαν να με τραβά κάποια υπερφυσική δύναμη. Έλα μου όμως που δεν είναι παρά φύση και κόβω και τα μαλλιά μου πως όλοι μας έχουμε ζήσει τέτοια σκηνικά-το πιθανότερο, με θέμα τον κατάλληλο άνθρωπο για να είναι στο πλάι μας.

Γνώρισες ένα άτομο κομπλέ, ίσως και λίγο διαφορετικό, με μια σπίθα στο βλέμμα πολύ ταιριαστή στο τι σ’ ελκύει και μπορεί να σε κάνει να κολλήσεις-κάπου εδώ η καρδιά έχει αρχίσει να γουργουρίζει. Και τσουπ! Ένα άλλο εμφανίζεται και μπορεί να μη σε ταράσσει ιδανικά, όμως το μυαλό το καρφώνει με τα μάτια και σου ψιθυρίζει λόγια σιγουριάς κι ασφάλειας.

«Θα είναι εκεί για σένα, κοίταξε το πόσο όμορφα σου μιλάει. Θα σε σ’ έχει προτεραιότητα, θα είσαι εσύ γι’ αυτό κι αυτό για σένα. Αυτό δεν είναι που ήθελες πάντα; Έναν άνθρωπο να στέκεται δίπλα σου και να καμαρώνει γι’ αυτό; Να είσαι η πρώτη του επιλογή και να σου συμπεριφέρεται αντίστοιχα; Που να μπορεί να σ’ ερωτευτεί και να δημιουργήσετε κάτι υγιές;».

Και κάπου εκεί, ενώ βρίσκεσαι αγκαλιά με εκείνη τη ζεστασιά την καθησυχαστική, ενώ σου ζητά προσοχή κι ενδιαφέρον, εσύ νιώθεις μπλοκαρισμένος όσο δεν πάει. Ναι, το μυαλό έχει δίκιο, αλλά από το άλλο αυτί, η καρδιά παρακαλάει.

«Το άλλο άτομο είναι όσα ήθελες πάντα σε σύντροφο! Παράξενο, μυστήριο, έξυπνο κι εύστροφο, παιχνιδιάρικο, δραστήριο κι αν αρχίσει να ανοίγεται, τόσο γλυκά ευαίσθητο!». Ναι, αλλά αυτή η ιδιαιτερότητα μπορεί να μπει ανάμεσά μας, να μην του επιτρέπει να αφεθεί ή να με δει όπως είμαι. Και πώς το καλό θα το ανοίξω έτσι κλειστό που είναι σαν στρείδι; Κι αν απλά δεν του αρέσω; Κι αν- «Μη σε νοιάζουν αυτά, είναι το τέλειο, το ιδανικό, το ανεπανάληπτο!».

Και για λίγο το επιλέγεις αυτό το ανεπανάληπτο, ενώ βλέπεις τον «σωστό» ν’ απομακρύνεται κι ακούς το μυαλό να ουρλιάζει, προσπαθώντας να σε πείσει ότι χάνεις μια ευκαιρία ζωής, να σε βρίζει και να σου λέει πόσο ανώριμα και επιπόλαια το αντιμετώπισες που άκουσες ξανά την ηλίθια καρδιά που σ’ έχει προδώσει τόσες φορές.

«Η καρδιά ενθουσιάζεται, παθιάζεται και πέφτει για το καθετί που μοιάζει με εκείνο το πρότυπο που έχεις διαμορφώσει με παιδικά κι ενήλικα χρώματα. Είναι σωστή λογική αυτή; Να βρίσκεις ένα, δύο χαρακτηριστικά ταιριαστά και να παραδίνεσαι ψυχή τε και σώματι;». Κι όσο να πεις, έχει πάλι δίκιο.

Το μυαλό τα έχει υπολογίσει όλα· τα πώς, τα γιατί, ακόμα και τα πότε κι είναι περήφανο που σ’ ενημερώνει πως ναι, ο πρώτος άνθρωπος είναι εκείνος με τον οποίο μπορείς να μείνεις μαζί του μέχρι τα βαθιά γεράματα και να ζήσετε υπέροχα. «Θα τον ερωτευτεί όμως; Γιατί τι είναι η ζωή χωρίς λίγο ή πολύ έρωτα;» πετάγεται η καρδιά και με το δίκιο της. Τι να το κάνεις να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που δε σ’ εξιτάρει; Που τον κοιτάς και δε λιώνεις, που δε θέλεις να τον βάλεις κάτω και να ιδρώσετε μαζί; Που το μυαλό του απλά σου φαίνεται εντάξει κι όχι συναρπαστικό; Που δεν τον θαυμάζεις και δε θα σου λείπει όταν δεν είναι κοντά;

«Καλύτερα θα είναι δηλαδή να πέσει για κάποιον που δε θα την εκτιμά; Για κάποιον που ναι μεν, θα ευχαριστεί εσένα, αλλά όχι τη βάση της; Την ουσία της; Που δε θα τη λατρεύει;».

«Και πού το ξέρεις ότι δε θα τα κάνει όλα αυτά;».

«Αφού φαίνεται! Δεν της δίνει σημασία ή τη σημασία που της ταιριάζει! Την κάνει θλιμμένη και δεν ενδιαφέρεται αρκετά!» φωνάζει ξεψυχισμένο το μυαλό, σε απόγνωση με το πόσο εύπιστη και μαγεμένη είναι η καρδιά.

«Όλα θα πάνε καλά, θα τον κάνει να δει, δεν μπορεί να μη δει. Όλα θα πάνε όπως τα θέλουμε και θα είμαστε ευτυχισμένοι!» ενθουσιάζεται τότε εκείνη με την ελπίδα να την κρατά χαρούμενη κι αισιόδοξη, ενώ το μυαλό αποδοκιμάζει και τραβά απ’ την πλευρά του δικού του υποψήφιου, αντίθετα από εκείνη της καρδιάς.

Κι επιστρέφουμε στον δρόμο που τραβιόμαστε πέρα-δώθε και μοιάζουμε ν’ ανήκουμε στο τρελοκομείο. Αυτό ήταν το παραμύθι της καρδιάς και του μυαλού και το μάθημα που πήραμε, ποιο; Δε θα βγει ποτέ άκρη, απλά ρισκάρουμε προς την κατεύθυνση που φαίνεται να έχει τα περισσότερα θετικά. Καλό θα ήταν βέβαια να μην εξιδανικεύουμε τους πάντες ούτε να τους εκλογικεύουμε μέχρι αηδίας.

Προσοχή όμως! Αν κάποια στιγμή μυαλό και καρδιά συμφωνήσουν, κοιτάξτε ψηλά γιατί θα σκάνε πυροτεχνήματα. Αρπάξτε το άτομο αυτό, λοιπόν, και μην το αφήσετε να φύγει για κανέναν λόγο! Θα έχετε βρει τον έναν στους λίγους! Άντε και καλά κουφέτα!