Κανένας μαλακομαγνήτης, επιλογές σου ήταν όλα

Δεν αντέχεται, ρε φίλε. Όχι, δεν το αντέχεις και το σφίξιμο στο στομάχι βαραίνει. Είσαι ένα περήφανα έτοιμο άτομο για να ερωτευτεί και να το ερωτευτούν. Το μυαλό βγάζει τα χαρτιά, τα χρώματα, τα πινέλα, ενώ το συναίσθημα έχει απλωμένο το χέρι στην ετοιμότητα για ν’ αρχίσει να σχεδιάζει, να ζωγραφίζει, να δημιουργεί ομορφιά. Το θέμα είναι ότι όταν βρεις την υποψήφια μούσα, τις περισσότερες φορές το συναίσθημά σου καταλήγει ναι μεν να καλλιτεχνεί, όμως με σκούρα και γωνίες άσχημες. Αυτό, γιατί τα daddy/mommy issues σου δεν επιτρέπουν κάτι διαφορετικό.

«Γιατί πέφτω συνέχεια σε μαλάκες;», «Μα όλες να είναι πουτάνες, ρε γαμώτο;», «Γιατί με βρίσκουν μόνο προβληματικά άτομα;». Ουκ ολίγες οι φορές που σου ‘χουν πάρει τ’ αυτιά τα παράπονα αυτά κι άλλες τόσες εκείνες που γαργάλισαν τα χείλια σου κατά την εκφορά τους. Αχ, αχ, αχ. Γλυκό πλάσμα, δε σε ανακαλύπτουν αυτοί ούτε είναι απαραίτητο ότι τους μαγνητίζεις εσύ. Αν καταλήγεις απογοητευμένος, πικραμένη, ακόμα και με αγανάκτηση, τότε το πιθανότερο σενάριο είναι πως εσύ τους επέλεξες έτσι.

Εσύ άνοιξες μοναχός την πόρτα που θα ήταν καλύτερο να έχει μείνει κλειστή -και κλειδαμπαρωμένη, μη σου πω. Με άλλα, πιο χύμα λόγια, σε τραβάνε οι μαλάκες, γουστάρεις τις πουτάνες και σ’ εξιτάρουν οι προβληματικοί. Μπορεί να κουνάς αρνητικά το κεφάλι ή να γέλασες  στην ειρωνεία, μα αν ψαχτείς, θα δεις ότι (μάλλον) έτσι είναι. Μπορεί όντως να είναι μαλάκας επειδή σε φτύνει ή σου παίζει τον δύσκολο. Μπορεί πράγματι να είναι πουτάνα γιατί σε απάτησε ή μιλούσε στα μουλωχτά με άλλους. Μπορεί να είναι προβληματικό άτομο επειδή έχει αλκοολικές τάσεις ή αυτοκτονική διάθεση.

Μπορεί όντως να είναι έτσι και να μην υπερβάλλεις, αλλά όταν σε γοήτευσε, η μυρωδιά του χαρακτήρα του ήταν ξεκάθαρη στα ρουθούνια σου -κι αν όχι πεντακάθαρη, ένιωθες ότι κάτι παίζει. Παραδέξου το· ένα μέρος σου γουστάρει αυτήν τη σκοτεινιά κι ας η λογική αρνείται να το δεχτεί.

Σ’ αρέσει η σπίθα του «κακού παιδιού» στα μάτια του, γούσταρες την πουτανιά στα δικά της, σε γοήτευσε η μελαγχολία στου τρίτου. Θα μου πεις τώρα, νομίζεις ότι φτιάχνομαι με το να σπάζομαι να πληγώνομαι και ταλαιπωρούμαι; Συνειδητά όχι, μα βαθύτερα μέσα σου, ναι, κάτι παίρνει απόλαυση ή έστω ευχαρίστηση απ’ όλα αυτά.

Και ξέρεις από πού φαίνεται αυτό; Αναρωτήσου γιατί εκείνο το πολύ καλό παιδί που δε φαινόταν να έχει κάτι έντονα αρνητικό, δε σε είχε ελκύσει. Τον λόγο που η τόσο κομπλέ κοπέλα του καλοκαιριού δε σου έκανε το κλικ. Γιατί δεν προκάλεσαν στο στομάχι ταραχή και στην καρδιά ανυπομονησία; Επειδή κάτι δε σε γέμιζε, κάτι σου έλειπε. Επειδή μεγαλώνοντας, τα πρότυπά σου ήταν τέτοια που τώρα ψάχνεις αντιστοιχίες με αυτά.

Δεν εννοώ, φυσικά, ότι οι γονείς σου ήταν μαλάκες και γι’ αυτό από τέτοιους ανθρώπους έλκεσαι, αλλά ότι κι οι δύο ή έστω ο ένας σου φέρθηκαν με περισσότερη αδιαφορία από αυτή που χρειαζόσουν και τώρα αυτήν αναζητάς για να νιώσεις εικονική πληρότητα. Ούτε λέω ότι ήταν ελευθέρων ηθών, αλλά ότι δε σου έδωσαν όση ασφάλεια είχες ανάγκη και τώρα ψάχνεις την αμφιβολία,  το να πρέπει να έχεις συνεχώς τις κεραίες όρθιες και να νιώθεις τον κόσμο τρεμάμενο. Και σαφώς δεν εννοώ ότι ήταν καταθλιπτικοί, αλλά ότι είχαν ένα βάθος ψυχής που έκαναν το βλέμμα τους να μοιάζει μ’ εκείνο των μελαγχολικών που τώρα σε γοητεύουν.

Όλα αυτά συμβαίνουν υποσυνείδητα και με μόνο τρία παραδείγματα να οδηγούν την ανάπτυξη του θέματος. Φαντάσου πόσες πολλές περιπτώσεις mommy/daddy issues υπάρχουν και πόσες απ’ αυτές  κινούν τα νήματα μέσα σου.

Ωραία, και τώρα τι; Πες ότι τα βρήκες και τα συνειδητοποίησες. Καλό είναι αυτό; Αναγνωρίζοντάς τα, γνωρίζοντας πόσες είναι οι πιθανότητες να πέσεις σε κάτι δηλητηριώδες για σένα, πώς στο καλό να αφεθείς να πέσεις για κάποιον ή έστω να τον γνωρίσεις; Κι αν έχει αυτά που σ’ ελκύουν, αλλά βασανίζουν ταυτόχρονα; Κι αν σε φτύνει κι εσύ κολλάς; Κι αν φλερτάρει απροκάλυπτα κι ο κτητικός σου εγωισμός τρελαίνεται παθιασμένα; Κι αν θλίβεται συχνά κι η συμπόνια σου δε σου αφήνει επιλογή απ’ το να νιώσεις συναισθηματικό δέσιμο; Κι αν καταλήξεις να μην αντέχεις άλλο; Κι αν ερωτευτείς ξανά με τον λάθος άνθρωπο, με τον τοξικό για σένα; Πώς ρισκάρεις; Πώς αφήνεσαι;

Ένας φίλος πιστεύει πως για να γιατρευτείς, να λύσεις τα θέματά σου, πρέπει πρώτα να τα ανακαλύψεις, να τ’ αποδεχτείς, να στα συγχωρήσεις κι έπειτα να τ’ αγαπήσεις. Γιατί έτσι, θα έχεις αγαπήσει ένα ακόμα μέρος σου και θα σου είναι πιο εύκολο να κρατήσεις ό,τι σε ανεβάζει και να διώξεις ό,τι σε ρίχνει. Κι επειδή είμαστε άνθρωποι που δε μένουμε με τα χέρια στην ανάταση, ας το δοκιμάσουμε, μπας και σωθούμε, μπας και βρούμε τα ιδανικά ταίρια εκεί έξω.

Μέχρι τότε, ας μαθαίνουμε απ’ τις πατάτες-επιλογές μας κι ας προσπαθούμε ν’ αρνούμαστε στην ανάγκη να ενδώσουμε σ’ αυτά που μπορούν να μας καταστρέψουν. Θα είναι δύσκολο, αλλά ας προσπαθήσουμε.