Όλοι μας έχουμε γνωρίσει, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, το μικρό, χοντρό μπουκλωτό θεό έρωτα τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας. Εγώ ερωτεύτηκα, εσύ μπορεί να ήσουν ιδανικός για σοβαρή σχέση με κάποιον κι εκείνη εκεί την είχε πατήσει άσχημα, αλλά δεν κατέληξε πουθενά. Όπου κι αν στραφεί ένα παρατηρητικό βλέμμα, θα δει ίχνη επουλωμένων ή φρέσκων γδαρσιμάτων και πληγών από τα βέλη του καταραμένου γιου της Αφροδίτης η οποία δε λέει να του βάλει επιτέλους λουρί!
Εντάξει, το να είσαι ερωτευμένος είναι πολύ όμορφο και στις αισθήσεις διεγερτικό, αλλά τι γίνεται όταν η ένταση αρχίσει να ξεθωριάζει; Τι κάνεις όταν κοιτάζεις ένα-ένα τα πρόσωπα, όταν εξετάζεις με ανυπομονησία την κορμοστασιά τους, ψάχνεις με λαιμαργία την αγαπημένη σου μυρωδιά, αλλά η γνώριμη αίσθησή του δεν είναι εκεί; Κι ακόμα χειρότερα, τι γίνεται όταν περνάει ο καιρός κι εσύ ακόμα αναζητάς τον πρώην άνθρωπό σου ανάμεσα στον τυχαίο κόσμο που περνά, στους τυχαίους δρόμους, στα τυχαία χαμόγελα; Ε, τότε καταλαβαίνεις πως δεν τον έχεις ξεπεράσει, ό,τι κι αν λες στον εαυτό σου.
Αν ντύνεσαι και στολίζεσαι με την ελπίδα να πετύχετε ο ένας τον άλλον κάπου έξω, να δει πόσο κούκλος είσαι και να μετανιώσει που δε σ’ έχει πια, αν τσεκάρεις τα προφίλ του στο ίντερνετ σχεδόν καθημερινά ελέγχοντας κάθε σπιθαμή του για στοιχεία, αν τ’ αυτιά σου μεταμορφώνονται σε ξωτικού κάθε φορά που αναφέρεται το όνομά της για να ακούσεις καλύτερα, μην παραμυθιάζεις τον εαυτό σου ότι έχεις προχωρήσει. Αν το παραμικρό στον θυμίζει και τον σκέφτεσαι συνεχώς, κοιτάζοντας αναμνήσεις σε άλμπουμ και συρτάρια, αν συγκρίνεις κάθε επόμενη υποψήφια με εκείνη και πάντα καταλήγεις όταν δεν τη φτάνει ούτε στο ελάχιστο, αν ακόμα θρέφεις τη φαντασίωση πως ίσως στο μέλλον να είστε ξανά μαζί, τότε σίγουρα, μα σίγουρα το βέλος είναι ακόμα βαθιά ριζωμένο μέσα σου. Όλες αυτές οι φωτεινές ενδείξεις είναι εκείνες που χρειάζεσαι για να συνειδητοποιήσεις πως η τελεία που μπήκε, όχι μόνο δε σε ευχαριστεί, αλλά σε πληγώνει κιόλας.
Όταν ξυπνάς το πρωί και εξακολουθείς να σκέφτεσαι το άτομο που σου είχε υποδείξει ο έρωτας κλείνοντάς σου το μάτι, όταν σου λείπει η ερωτική του πλευρά, πέρα από τη φιλική, όταν λαχταράς να τον ακούσεις έστω για λίγο, όταν καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των σκέψεών σου μέσα στην ημέρα ενώ δεν είστε ούτε θα είστε μαζί, τότε μπορείς να δεις πως συνεχίζει να είναι το κέντρο σου κι ότι εσύ δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς την αλήθεια.
Δεν είναι εύκολο να πάψεις να ελπίζεις, να πείσεις τον εαυτό σου ότι ένα κεφάλαιο έκλεισε οριστικά και δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Δεν είναι εύκολο, μα είναι γενναίο· είναι το σωστό για εσένα να συνειδητοποιήσεις πως έφτασες στο τέλος της σελίδας κι ήρθε η στιγμή να τη γυρίσεις και να πας παρακάτω στην ιστορία, όσο κι αν σου άρεσε η διήγηση εκείνης της συγκεκριμένης. Όσο πλούσια και γεμάτη μεταδιδόμενα συναισθήματα ήταν, τελείωσε και τώρα πρέπει να δείξεις δύναμη, να πάρεις τον χρόνο σου όπως τον χρειάζεσαι κι όταν νιώσεις έτοιμος, να γυρίσεις στην επόμενη.
Τότε, θα περπατάς ανέμελα στον δρόμο, θα κοιτάζεις παντού και πουθενά, χωρίς να περιμένεις να συναντήσεις τα γνωστά μάτια με το ασορτί χαμόγελο. Μπορεί να θέλεις να τα δεις γιατί νοιάζεσαι γι’ αυτά, αλλά δε θα ανυπομονείς, δε θα βασανίζεσαι, δε θα το λαχταράς κι οι πεταλούδες στο στομάχι δε θα είναι επίπονα τρελαμένες. Όταν δε θα ελπίζεις πια να την πετύχεις τυχαία, όταν το κέντρο σου θα έχει μετατοπιστεί και δε θα βρίσκεται σε εκείνη, τότε θα την έχεις ξεπεράσει κι ο ξεβράκωτος θεός θα κάνει βόλτες περιμετρικά, ψάχνοντας για τον επόμενό του στόχο. Να είσαι έτοιμος!
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Καρμίρη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Α. Καρμίρη
