Μη φοβάσαι να δεθείς

Φόβος κι ανασφάλεια. Έτσι μεγαλώνουμε, έτσι μαθαίνουμε πως πρέπει να κάνουμε για να επιβιώσουμε• μετριοπάθεια και αργά προσεκτικά βήματα προς τον πολυπόθητο στόχο. Καλύτερο είναι να μην έχουμε και πολύ υψηλές προσδοκίες γιατί ο κόσμος είναι δύσκολος με πολλούς άξιους ανταγωνιστές, οπότε ας μην ελπίζουμε και περισσότερο απ’ όσο θα ‘πρεπε, αφού το πιθανότερο είναι να χάσουμε.

Το θλιβερό είναι ότι η ίδια λογική έχει εμποτίσει και τις καθημερινές μας επαφές, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις φιλικές κι ερωτικές. Ζούμε με την αμφιβολία, την ανησυχία, με «αν» και πιθανότητες να στοιχειώνουν το μεγαλύτερο μέρος των ημερών μας, μεταμορφώνοντάς μας σε απαισιόδοξα ζόμπι που ενώ πεινάνε, δεν ψάχνουν για τροφή. Γιατί να ψάξεις όταν είσαι απόλυτα σίγουρος ότι δε θα βρεις τίποτα; Γιατί να σπαταλήσεις χρόνο κι ενέργεια; Γιατί να ελπίσεις, αν είναι να καταλήξεις απογοητευμένος και λειψός;

Ερχόμαστε κοντά με ανθρώπους, με ταιριαστά μυαλά που γαργαλούν βαθιές πτυχές μας, αρχίζουν να δημιουργούνται δεσμοί και φιλίες. Και κάπου εκεί το μικρόβιο της ανασφάλειας θα ενεργοποιηθεί μέσα μας και θ’ αρχίσουν τα συμπτώματα• «Έχει ενθουσιαστεί απλά γιατί γελάμε πολύ», «Δεν υπάρχει τίποτα ουσιαστικό για να θέλει να μείνει», «Δεν είμαι και κανένας τρελός φίλος. Θα το δει και θα εξαφανιστεί με το δίκιο του». Σαν να μας ψιθυρίζει λόγια αποδοκιμαστικά ο σατανάς ο ίδιος που θέλει την καταστροφή μας, τη μόλυνση και τον αφανισμό μας.

Το καλό με τη φιλία είναι πως άπαξ και χτιστεί, άπαξ και τα θεμέλια μπουν σταθερά και κατάλληλα για τα άτομα, δύσκολα μπορεί ν’ αλλάξει κάτι. Τα συναισθήματα μεταξύ φίλων, η εκτίμηση, η εμπιστοσύνη, η αγάπη, ο θαυμασμός δεν έρχονται και φεύγουν έτσι απλά, είναι πιο σταθερά και στέρεα. Μόνο αν υπάρξει προδοσία ή κάποιος αλλάξει, η φιλία μπορεί να διαλυθεί. Οπότε ναι μεν, μπορούμε να βασανιστούμε και μέσα σ’ αυτήν, σίγουρα όμως λιγότερο απ’ ό,τι στις ερωτικές σχέσεις.

Εκεί επικρατεί το χάος. Εκεί ο αέρας γίνεται τοξικός. Βασικά για να είμαι πιο ακριβής, εκεί κάνουμε τον αέρα τοξικό και δηλητηριώδη, πλάθουμε τον κόσμο γύρω μας με υλικά μαλακά που λιώνουν εύκολα, που σπάνε και λυγίζουν. Έτσι, όταν έρχονται οι ανασφάλειες κι αρχίζουν τις επιθέσεις, εμείς απλά παρακολουθούμε τα πάντα να γίνονται στάχτη και μπούλμπερη.

Ατελείωτα τα βασανιστήρια κι άλλη τόση η καταστροφή που προκαλούμε στη σχέση. Έτσι όμως μάθαμε, είπαμε. Να είμαστε απαισιόδοξοι και να μην έχουμε τρελή πίστη στους εαυτούς μας.
«Γιατί να παλέψεις, όταν δεν έχεις αμφιβολία πως θα είσαι ο ηττημένος;» σκέφτεσαι. Και γιατί να είσαι σίγουρος ότι θα χάσεις, ρε φίλε; Γιατί να μην είσαι ο νικητής της ιστορίας σου; Γιατί να ξυπνάς κάθε γαμημένη μέρα με τους ίδιους φόβους κι αμφιβολίες; Γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Μια βασανισμένη, μισή ζωή σε φιλικό, σ’ ερωτικό κι οποιοδήποτε άλλο επίπεδο. Δε σου αξίζει αυτό και δεν αξίζει σε κανέναν μας.

Να ρισκάρουμε! Ακούτε; Να ρισκάρουμε κι ας ζήσουμε όπως το έχουμε ανάγκη. Ν’ ανασαίνουμε την κάθε μέρα, με την κάθε λέξη, με την κάθε επαφή. Δεν υπάρχει λόγος ν’ αφήσουμε άλλο τους φόβους να μας ελέγχουν και να είμαστε τα υποχείριά τους. Ναι, μπορεί να πληγωθούμε. Ναι, μπορεί να νιώσουμε τόσον πόνο όσο ποτέ άλλοτε, όμως δεν πρέπει να φοβόμαστε γιατί έτσι σταματάμε να ζούμε. Όλοι κάποια μέρα θα το κάνουμε. Γιατί να είμαστε εμείς που θα το προκαλούμε από μόνοι μας;

Τ’ ότι μπορεί να παίξουμε και να χάσουμε, να πούμε ένα γεια και να μας απορρίψουν, να κάνουμε κίνηση για φιλί και να μην το πάρουμε, να επενδύσουμε συναισθηματικά και να μην το κάνουν οι άλλοι είναι πράγματι πολύ πιθανό. Όπως το να μας πατήσει ένα αμάξι όταν περνάμε το δρόμο. Σοκαριστικό, αλλά αληθινό! Όσο και το να πάρουμε αυτό που ζητάμε είτε αυτό είναι ένα φιλί, είτε ένα «ναι» ή οτιδήποτε άλλο. Οπότε ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από μετριοπάθειες και τρεμάμενα βήματα γιατί ποτέ πραγματικά δεν ξέρεις τι μπορεί να βγει.

Ας ρισκάρουμε. Κι ας κερδίζουμε ή ας χάνουμε. Αλλά να παίζουμε! Μη μένουμε άπραγοι, απλοί παρατηρητές σε μια ζωή που έχουμε το δικαίωμα να είμαστε πρωταγωνιστές. Να προσπαθούμε. Γιατί στο τέλος, θα ξέρουμε ότι το κάναμε, ότι δαγκώσαμε τη γλώσσα και το παλέψαμε κι αυτό ακόμα και «ηττημένος» να είσαι, το εκτιμάς στον εαυτό σου και το χαίρεσαι. Καλύτερο δεν είναι ούτως ή άλλως να δούμε τι θα γινόταν αν δοκιμάζαμε κάτι απ’ ό,τι να υποθέτουμε;

Γιατί όσο καλοί κι αν είμαστε στις «μαντεψιές», ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για το αποτέλεσμα-ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Δεν είναι κρίμα να προκαταβαλλόμαστε και χάνουμε κάτι που αν δοκιμάζαμε μπορεί και να κατακτούσαμε; Οπότε, για κατακλείδα: Ας ρισκάρουμε κι ας κάνουμε χαμό!