Εκνευρισμός, ανασφάλεια, φόβος, αγανάκτηση παντού, βλέποντας την κοινωνία μας άρρωστη να παλεύει με τους ιούς που της φυτέψαμε. Τσακωνόμαστε, είμαστε καχύποπτοι κι εγωιστές, κρατάμε κακίες κι εκδικούμαστε. Επόμενο στάδιο θα είναι να ξεμαλλιαζόμαστε και να ορμάμε σαν ζώα με νύχια και δόντια. Ελάτε τώρα, αυτή η κατάσταση δεν πάει παρακάτω και το ξέρουμε· αν δεν τη φτιάξουμε εμείς, θα χειροτερέψει. Επικοινωνία χρειαζόμαστε, ρε παιδιά! Ευθύτητα κι ειλικρίνεια!
Δε μιλάμε αληθινά πια. Δεν εκφράζουμε τις σκέψεις μας, προσέχουμε τα πρέπει και τα μη που οι ίδιοι έχουμε καρφιτσώσει στις ζωές μας χωρίς να ξέρουμε καν τον λόγο.
Γιατί να μην μπορείς να πεις στον τύπο που μόλις γνώρισες ότι δε σ’ αρέσει να στη λέει συνέχεια; Επειδή θα είναι αγένεια, υποτίθεται, και θα δημιουργήσεις θέμα; Αδιάφορο. Εκείνος είσαι ο αγενής που πρέπει να μάθει πως χρειάζονται κάποια όρια όταν μιλάει σε τρίτους. Χωρίς να έχεις στόχο τον καβγά, οφείλεις να απαιτήσεις το σεβασμό. Να πεις σε αυτόν τον άνθρωπο «Κοίτα, δε μ’ αρέσει το ύφος σου κι άραξε λίγο» και να είσαι καλά με τη συνείδησή σου γιατί ούτε τον προσέβαλες ούτε αδίκησες τον εαυτό σου με το να δέχεσαι μια συμπεριφορά που δε σου ταιριάζει.
Αν δεν έχεις σαν οδηγό το θυμό και την αγανάκτηση της στιγμής, δεν πρόκειται να γίνει παρεξήγηση -το πιο πιθανό είναι να ξενερώσει ο εκάστοτε τύπος γιατί τον έβαλες στη θέση του, πράγμα για το οποίο θα ‘πρεπε να χαίρεσαι. Μπορεί να τον βοήθησες έστω και λίγο να γίνει μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.
Το τρελό είναι ότι δε δειλιάζουμε και καταπίνουμε τις όποιες σκέψεις μας μόνο με τους ξένους, αλλά και με τους φίλους και τους δικούς μας ανθρώπους, κι αυτή είναι απ’ τις πιο προβληματικές συμπεριφορές μας. Ακόμα κι αν ενοχληθούν στιγμιαία, θα καταλάβουν πότε έχεις δίκιο και πότε ήταν εκείνοι λάθος, αρκεί να μιλήσεις, να πεις τι σε ενοχλεί.
Γιατί να φοβόμαστε να μιλήσουμε, να παραπονεθούμε; Να ζητήσουμε αυτό που θέλουμε απ’ την οποιαδήποτε επαφή; Γιατί να περιμένουμε ότι ο άλλος θα καταλάβει τι χρειαζόμαστε και θα το χειριστεί διαφορετικά; Αυτό δε θα συμβεί αν δεν εξασκηθούμε στο να αντιλαμβανόμαστε τις αντιδράσεις των άλλων και για να γίνει αυτό, πρέπει να εκφράζουμε τι χρειαζόμαστε, τι στο καλό ζητάμε. Κι αν το κάνουμε κι ο απέναντί μας ξενίσει, δεν πειράζει, θα καταλάβει τελικά ότι κάποιες αλλαγές είναι αναγκαίες για τις υγιείς σχέσεις-κι αν ακόμα δεν το καταλάβει, τότε ίσως να μην είναι ο κατάλληλος για μας.
Στις μέρες μας η ειλικρίνεια κατακρίνεται κι ίσως κι εσύ ο ίδιος να την εχθρεύεσαι. Μπορεί να την παρερμηνεύεις συχνά με την αγένεια μα είναι άλλο πράγμα η αλήθεια κι η ευθύτητα. Δεν είναι αγενές να τονίσεις σε κάποιον πότε ξεπερνά τα όρια, είναι όμως αγένεια εκείνος να τα ξεπερνά ανενόχλητος.
Οι περισσότεροι –αν όχι όλοι– εκτιμούν την ειλικρίνεια κι άλλωστε αξίζει σε όλους μας. Ακόμα κι η ειλικρινής άρνηση είναι καλύτερη από δήθεν «ίσως».
Να είσαι ντόμπρος στις συναναστροφές σου, δε χρειάζεται να φοβάσαι τις αντιδράσεις, αν εκφράζεσαι ήρεμα κι ειλικρινά. Πάμε όλοι μαζί το σύνθημα, λοιπόν: Ειλικρίνεια κι ευθύτητα, δώσε επικοινωνία!
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Α. Καρμίρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Α. Καρμίρη
