Να θες κάποιον σαν να τον έχεις χάσει

Έχεις νιώσει ποτέ λύπη για κάτι που ακόμα δεν έχει συμβεί, αλλά φοβάσαι ότι θα γίνει; Έχεις κοιτάξει κάποιον που στέκεται ακόμα δίπλα σου, χαμογελάει με γνήσια, ειλικρινή μάτια και έχεις νιώσει έναν κόμπο να σκαρφαλώνει στο λαιμό; Ένα βάρος να χουχουλιάζει στο στέρνο για έναν αόρατο πόνο, για έναν μελλοντικό ή πιθανό πόνο που δεν έχει ούτε καν συλληφθεί στη μήτρα της σχέσης σας; Έχεις αγγίξει ποτέ τον άλλο μόνο και μόνο για να βεβαιωθείς πως είναι αληθινός; Πως είναι φίλος ή έρωτάς σου, πως πράγματι είναι εκεί και τον έχεις στη ζωή σου; Αγαπάς σαν να τον έχεις χάσει;

Μπορεί να φαντάζει σκοτεινό, μελαγχολικό, μισαλλόδοξο, μα όταν νοιάζεσαι σαν να μην έχεις τον άλλον πια, σαν να μην μπορείς να δεις το χαμόγελό του στραμμένο προς εσένα και ν’ ακούσεις το γέλιο του πια, σαν να μην μπορείς ν’ αγγίξεις το δέρμα του και να κρατήσεις κοντά τη θερμότητα και τη μυρωδιά του, η καθημερινότητα γίνεται το αντίθετο από σκοτεινή, μελαγχολική και μισαλλόδοξη. Γιατί όταν έχεις συνειδητοποιήσει όλα όσα είναι ένας άνθρωπος σαν ύπαρξη αλλά και για εσένα, όταν έχεις εκτιμήσει κάθε πτυχή, κάθε μικρή κουκκίδα που σχηματίζει τον χάρτη του είναι του, δεν μπορείς παρά να συνειδητοποιήσεις και πόσο θλιβερή θα ήταν η απώλειά του για εσένα.

Οι αντιδράσεις που λατρεύεις, τ’ αστεία που σε λυγίζουν, το ιδανικά ταιριαστό μυαλό, οι ατελείωτες ώρες κουβέντας, χαζολογήματος, λιωσίματος με games ή τηλεόραση και πίτσα. Τα κοινά καρδιοχτύπια, τα χαμόγελα, τα δάκρυα, τα χτυπήματα στην πλάτη και οι σφιχτές αγκαλιές. Όλες τους αναμνήσεις που σε γεμίζουν, που σε παροτρύνουν να συνεχίσεις να περπατάς ή να σηκώνεσαι αν πέσεις, πάντα με το κεφάλι προς τον ήλιο της αισιοδοξίας, της ελπίδας πως όσα έρθουν, θα πάνε καλά, πώς θα είσαι καλά, πως θα είστε καλά.  Γιατί μόνο έτσι μπορείτε να είστε ο ένας με τον άλλον στο πλευρό του. Γιατί η εναλλακτική είναι τρομοκρατική. Φαντάσου να μην μπορούσες να τα έχεις ποτέ ξανά.

Ο φόβος εκτός από ανασταλτικός μηχανισμός μπορεί να είναι και κινητήρια δύναμη, ικανή να σπάσει τείχη, άμυνες και ανούσια στη βάση τους προβλήματα. Ο φόβος της πιθανότητας να χάσεις τον συνοδοιπόρο σου, έναν απ’ τους ανθρώπους σου σε κάνει ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια και να κοιτάξεις αληθινά δίπλα σου· να τον ξαναδείς με καινούριο, ανανεωμένο ενθουσιασμό, να νιώσεις τα χείλη σου να καμπυλώνουν και τα δόντια σου να φαίνονται, καθώς το στομάχι του μυαλού και του «συναισθήματος» θρέφεται ανυπόμονα και γαργαλιέται από ευχαρίστηση και πληρότητα. Γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι υπέροχος, είναι καλά, είναι στη ζωή σου κι απλά η σκέψη πως θα μπορούσε να σταματήσει να υπάρχει σε αυτήν, κάνει την καρδιά να σφίγγεται.

Γι’ αυτό ν’ αγαπάς σαν να μην υπάρχει αύριο, ν’ αγαπάς με ό,τι έχεις και όσο πιο εκφραστικά μπορείς. Να εκτιμάς την κάθε στιγμή με όσους νοιάζεσαι, να μαλακώνεις τη φωνή απέναντι στα λάθη τους, να έχεις κατανόηση στα κολλήματά τους, να τους αφιερώνεις χρόνο και να τους λες το πόσο ξεχωριστούς τους βλέπεις, πόσο σημαντικοί είναι για εσένα και για το να είσαι καλά, να τους θυμίζεις ότι εκείνοι κρατάνε το κλειδί της ευτυχίας κι επιτυχίας τους και πως αν το θελήσουν μπορούν να φτάσουν πιο πάνω κι απ’ τ’ αστέρια τα ίδια.  Να τους μιλάς και να τους εκτιμάς, να τους φροντίζεις σαν τους θησαυρούς που είναι για εσένα όσο περισσότερο μπορείς, να τους κάνεις να χαμογελάνε και να παίρνεις τις λύπες μακριά ακόμα και με το να σταθείς στο πλάι τους απλά.

Να τους αγαπάς σαν να τους έχεις χάσει, γιατί αν έρθει η στιγμή που πράγματι θα φύγουν απ’ τη ζωή σου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα κοιτάζεις πίσω με δάκρυα στα μάτια ή στο συναίσθημα και θα μετανιώνεις όσα δεν έκανες, όσα δεν είπες, όσα δεν έδωσες κι όσα δε ζήτησες.

Να μη φοβάσαι, απλώς δείχνε την αγάπη σου σαν να μην υπάρχει αύριο.