Οι ανασφάλειες ξενερώνουν τους άντρες

Φίλοι και φίλες που έλκεστε από αντρικά μυαλά, οι έρευνες μου απέφεραν καρπούς. Απέκτησα μία άκρως σημαντική πληροφορία για το τι θέλουν αυτά κι έρχεται σε απίστευτη κόντρα με το ποια είναι η πλειοψηφία από εμάς. Όχι ένας και δυο, μάρτυρες λένε πως ναι μεν τ’ αντρικά μυαλά γουστάρουν να κάνουν κομπλιμέντα στ’ άτομα που τους ελκύουν, αλλά σχεδόν σιχαίνονται να τα διαβεβαιώνουν όταν οι ανασφάλειες έρχονται και χτυπούν την πόρτα.

«Νταξει, γουστάρουμε την άλλη, αλλά δεν είμαστε και ψυχολόγοι» είπε χαρακτηριστικά η μία μου πηγή κι εξηγούνται τόσα πολλά με αυτό. Από το γιατί μπορεί να κουράζονται τ’ αντρικά μυαλά σε σχέση -μιας κι εμείς ως επί το πλείστον ζητάμε την επιβεβαίωση- έως το γιατί την αποφεύγουν εντελώς. Πάμε να το αναλύσουμε λίγο.

Θα συμφωνήσετε πως όλοι έχουμε ανασφάλειες, τους μικρούς ή τεράστιους δαίμονες που μας πειράζουν, κοροϊδεύουν και κατακερματίζουν σε κάθε ευκαιρία. Από το να νομίζουμε πως η μύτη μας είναι υπερβολικά μεγάλη ως το να πιστεύουμε πως δεν είμαστε άξιοι για αγάπη. Τα μικρά δαιμόνια μέσα μας μπορούν να πιάσουν το παραμικρό, το καθετί και να βγάλουν ζουμί από αποξηραμένα θέματα, να βρουν δέρμα κάτω απ’ την πανοπλία και να τρυπήσουν δημιουργώντας σιντριβάνια.

Η διαφορά τώρα ανάμεσα στα στερεοτυπικά γυναικεία κι αντρικά μυαλά είναι πως τα δεύτερα έχουν μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση προς τη ζωή είτε γιατί είναι στη φύση τους είτε γιατί έτσι τους οδηγεί η κοινωνία να γίνουν. Ενώ, λοιπόν, έχουν και τ’ αντρικά μυαλά ανασφάλειες, η πλειοψηφία τείνει να μην αναλώνεται σε αυτές, παρά να τις αφήνει κάπου στο πίσω μέρος των σκέψεων να αλωνίζουν απαρατήρητες και χωρίς να τους επηρεάζουν.

Δε θα μείνουν τόσο στη μεγάλη μύτη ή τους χοντρούς αστραγάλους, στο κατά πόσο είναι οι καλύτεροι φίλοι όλου του κόσμου κι αν αυτό σημαίνει κάτι για το ποιοι πραγματικά είναι. Είναι πιο εύκολο γι’ αυτούς να «ξεπεράσουν» κάποιους φόβους ή σκοτεινές σκέψεις με το απλώς να επιλέξουν να στρέψουν την προσοχή τους αλλού και να σκεφτούν οτιδήποτε άλλο, με στόχο να νιώσουν ξανά καλά και να γίνουν οι εαυτοί που λατρεύουν και λατρεύουμε κι εμείς.

Τα γυναικεία μυαλά  απ’ την άλλη λειτουργούμε διαφορετικά-ξανά είτε εκ φύσεως είτε εκ κοινωνίας. Μας αρέσει να σκεφτόμαστε υπερβολικά, να αναλύουμε πολύ, να βγάζουμε συμπεράσματα και να τα εξετάζουμε ξανά και ξανά. Δύσκολα αν κάτι μας κερδίσει την προσοχή, ξεκαρφώνεται απ’ το μυαλό μας αν δεν έχει σκαναριστεί κι επεξεργαστεί μέχρι να μην υπάρχει κομματάκι που να μην έχει ξεψαχνιστεί. Όποτε, αν το μάτι μας παρατηρήσει πως τα δάχτυλα των χεριών μας είναι πιο χοντροκομμένα απ’ ό,τι παλιά, δε θα πάψουμε να το σκεφτόμαστε, έστω κι υποσυνείδητα, ώσπου να το επιβεβαιώσουμε ή απορρίψουμε. Το ίδιο θα γίνει και με πιο βαθιά κι εσωτερικά θέματα που θα μας τυραννήσουν πολύ παραπάνω από δέκα παχουλά δάχτυλα. Οι πολιτισμοί προωθούν την ανασφάλεια κι εμείς πιανόμαστε στα δίχτυα που πετάνε.

Έτσι, βρισκόμαστε σε μια παρόμοια φάση με «σκύλους και γάτες»· ο σκύλος κουνά φιλικά την ουρά προς τη γάτα κι η γάτα γνωρίζοντας πως το να κουνάς την ουρά είναι ένδειξη επιθετικότητας, βγάζει νύχια. Υπάρχει δηλαδή μία πολύ ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στα δύο είδη μυαλών που ενοχλεί και τους μεν και τους δε. Όταν εμείς έχουμε σχέση ερωτική ή φιλική μ’ ένα αντρικό μυαλό και καθόμαστε ν’ αναλύσουμε το πόσο «μέτριοι» άνθρωποι είμαστε, πόσο «μικροί» και πόσο «άσχημοι», τότε το μυαλό εκείνο θα προσπαθήσει να βοηθήσει, μα μετά την τρίτη, τέταρτη φορά, θα χάσει το ενδιαφέρον στη συζήτηση, θα βαρεθεί, κουραστεί κι ίσως μετά από λίγο απηυδήσει κιόλας.

Αφού δεν του αρέσει να κάθεται να βασανίζεται, να σκέφτεται πράγματα που δεν του προσφέρουν θετικά αποτελέσματα και παρά μόνο το βαραίνουν. Μας γουστάρει και θέλει να είναι μαζί μας ή φίλος μας, αλλά το ζάλισμα ανούσιων γι’ αυτό θεμάτων, το ρίχνει γιατί είναι κόντρα σε αυτό που είναι, στη βάση του, στον χαρακτήρα του.

Απ’ την άλλη εμάς μας ξενερώνει και στεναχωρεί τ’ ότι το αντρικό μυαλό αυτό αντιδράει έτσι, γιατί εμείς θέλουμε να μοιραστούμε σκέψεις, πτυχές μας, προβληματισμούς μαζί του και να μας καταλάβει, να μας νιώσει. Οπότε όταν αυτό δε συμβαίνει, εμείς με την ανάγκη της ανάλυσης, βγάζουμε συμπεράσματα για το γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί δε συνδέεται μαζί μας και συνήθως καταλήγουμε σε συμπεράσματα του τύπου «Δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για εμένα», «Δεν του αρέσω αληθινά», «Δεν είναι ερωτευμένο μαζί μου» και όταν του τα εξωτερικεύσουμε, εκεί αρχίζει να εξαντλείται.

Είτε θ’ αρχίσει ν’ απομακρύνεται από την «τοξικότητα» που του προσφέρουμε, που το ρίχνουμε ενώ ήταν μια χαρά, είτε θ’ αντιδράει έντονα, δείχνοντας τη δυσαρέσκειά του, γνωρίζοντάς ότι το κάνει ή όχι. Αποτέλεσμα; Η σχέση χαλάει κι όταν τελειώσει, το αντρικό μυαλό θα χρειαστεί κάμποσο χρόνο μέχρι να νιώσει ότι θέλει να ρισκάρει ξανά και να μπει σε κάτι παρόμοιο. Γιατί να μην αράζει χαλαρά με γυναικεία μυαλά και να μη δεσμεύεται; Καλύτερα είναι έτσι.

Δε φταίμε ούτε εμείς, παιδιά, ούτε αυτά, απλά είμαστε διαφορετικοί και χρειάζεται να το συνειδητοποιήσουμε για να το διαχειριστούμε. Γι’ αυτό σας λέω, αν θέλουμε ένα αντρικό μυαλό να μείνει σ’ εμάς, καλύτερα να ελέγχουμε λίγο αυτούς τους προβληματισμούς και τα συμπεράσματά μας. Αν είμαστε διαφορετικά φτιαγμένοι, τι άλλο να κάνουμε;

Φεύγω για την επόμενη έρευνα. Τσάγια!