Οι έρωτες της μιας στιγμής

Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που κάνουν ξεχωριστή, «μαγική» τη ζωή. Μια αγκαλιά απ’ τη μαμά. Ένα χαμόγελο απ’ τον αδελφό. Η ενθουσιώδης ματιά ενός φίλου. Το φιλί του συντρόφου. Στιγμές διαφορετικής ενέργειας, αλλιώτικης έντασης, ιδιαίτερου συναισθηματισμού ή ιδανικού συγχρονισμού. Είναι εκείνες οι στιγμές που μας συναρπάζουν, μας κάνουν ν’ αναρωτιόμαστε αν όσα νιώθουμε ή νιώσαμε, όσα ζούμε ή ζήσαμε είναι ή ήταν αληθινά. Είναι οι στιγμές που πιάνουν το συναίσθημα και το σφίγγουν με τρυφερή ανάγκη ενάντια στο στέρνο.

Τέτοιες είναι κι εκείνες οι άλλες του «έρωτα της μιας στιγμής», «της μιας μέρας ή βραδιάς». Είναι οι γνωριμίες που σου παίρνουν την ανάσα, είτε εκείνη την ώρα είτε όταν περάσουν, φύγουν κι έρθει η συνειδητοποίηση. Γιατί γι’ αυτό λέγονται «της μιας φοράς»· επειδή «κεραυνοβολείσαι» κι έπειτα σταματά η επαφή για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Όμως οι άνθρωποι αυτοί είτε άγγιξαν το συναίσθημα πολύ, είτε μερικώς, είτε ανεπαίσθητα, άφησαν τη μυρωδιά τους πίσω να τους θυμίζει και να θυμίζει εκείνη την επαφή με το τόσο ταίριασμα.

Οι έρωτες αυτοί μπορεί να είναι ερωτικοί ή φιλικοί. Κυρίως όμως είναι πνευματικοί και για τις δύο περιπτώσεις. Είναι για εκείνον τον τύπο που μιλήσατε ελάχιστα στο τρένο κι ένιωσες κάτι ιδιαίτερο στο βλέμμα του, μα δε θα τον ξαναδείς. Είναι για εκείνες τις Γαλλίδες που με μόνο λίγες κουβέντες συνδεθήκατε εσωτερικά και στενοχωρηθήκατε με τον αποχωρισμό, γιατί ποιος ξέρει αν θα συναντηθείτε ποτέ ξανά; Είναι για εκείνη την τύπισσα που οι χημείες έδεσαν πάνω στο κέφι κι ανοίξατε τις καρδιές σας σαν να ήσασταν χρόνια κοντά. Είναι για εκείνο το παιδί που ατυχήσατε κι είδατε μαζί το χαμό μιας γάτας κι ενωθήκατε τόσο πολύ συναισθηματικά που η διαφορά ηλικίας κι ότι δε θα κάνετε παρέα δεν είχε καμία απολύτως σημασία.

Γιατί τις στιγμές εκείνες που μοιραστήκατε, ο συγχρονισμός του μέσα σας ήταν τέτοιος που απλώς ερωτευτήκατε ο ένας τον άλλο στιγμιαία, ενωθήκατε εσωτερικά με τόση ανυπομονησία κι αγνότητα. Κι ας μην ιδωθείτε ποτέ ξανά, εκείνη την ώρα ήσασταν ο ένας για τον άλλο σαν να ήταν αυτός ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση. Σαν να είχατε συνηθίσει έτσι, σαν η «καρδιά» να ήταν μαθημένη ν’ αγγίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο απ’ αυτά τ’ άτομα.

Με κάποιους ο αποχωρισμός μπορεί να ενοχλήσει, να τσούξει ή ακόμα και να πονέσει. Μπορεί να προκαλέσει λύπη, συγκίνηση και το αίσθημα του παραπόνου «Γιατί τελείωσε τόσο γρήγορα;». Μα στο τέλος, η αποτίμηση δεν έχει επιλογή απ’ το να είναι θετική· χαίρεσαι που τους γνώρισες, που ανταλλάξατε ενέργεια, λόγια, βλέμματα ή αγγίγματα, που συνδεθήκατε πνευματικά και για λίγη ώρα δημιουργήσατε μια τόσο ξεχωριστή ομάδα που θα θυμάσαι ίσως και για πάντα.

Το ιδανικό στον έρωτα, αυτό που τον κάνει τόσο όμορφο είναι τ’ ότι βλέπουμε τον άλλον ξεχωριστό και ιδιαίτερο για όσο κρατήσει. Το γλυκό στους «στιγμιαίους έρωτες» τώρα είναι ότι επειδή κρατούν λίγο, παραμένουν στο νου ανυψωμένοι και πανέμορφοι, χωρίς την κακή τριβή να μπορεί να χαλάσει την εικόνα. Κι αυτό από μόνο του είναι σχεδόν εξωπραγματικό, η δυνατότητα να κρατηθεί μία επαφή αναλλοίωτη κι ανεπηρέαστη απ’ το χρόνο.

Φυσικά, οι φιλίες κι οι «έρωτες διαρκείας» έχουν άλλη σημασία, άλλη ομορφιά, ένταση και σύνδεση, όμως κι οι «στιγμιαίοι» προσθέτουν γεύσεις κι ήχους συναισθηματικά βαθιούς και γαργαλιστικούς. Είναι και οι δύο ευπρόσδεκτοι και οι δύο λατρεμένοι. Γι’ αυτό, παιδιά,  να ερωτεύεστε! Είτε με διάρκεια είτε στιγμιαία.