Ήχοι για έρωτες παντοτινούς, μυρωδιές για αλτρουϊσμούς και θυσίες, εικόνες ματιών που λάμπουν από λατρεία· είναι γύρω μας, μπορούμε σχεδόν να απλώσουμε το χέρι και να τα αγγίξουμε, όμως θα είναι μόνο η ψευδαίσθηση αυτή που θα μας ικανοποιήσει κι έπειτα απλώς θα απογοητευτούμε. Η απογοήτευση είναι επόμενο να έρθει στα μυαλά ενός είδους που πεινάει πάντα για έρωτα και συναισθηματική σύνδεση. Ακόμα και όσοι δεν το συνειδητοποιούν, όλοι πεινάμε.
Στη χώρα των «Ρομαντικών», η ζωή είναι μία συνεχής αναζήτηση, ένα κυνήγι ή ένας χώρος αναμονής για τον ιδανικό έρωτα, την τέλεια τροφή. Κάθε μονοπάτι οδηγεί σε ένα νέο ξέφωτο περιπλάνησης με φιλιά, εξομολογήσεις και χάρισμα ενός μέρους της «ψυχής», ενώ αν οι καρποί των δέντρων εκεί δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες ή έστω επιθυμίες του Ρομαντικού, εκείνος θα επιστρέψει ξανά στον κύριο δρόμο του, έτοιμος για νέες περιπέτειες και γεύσεις. Έτσι είναι όλοι σε αυτή τη χώρα· μπορεί να δοκιμάζουν, να ρισκάρουν, να απογοητεύονται και να χρειάζονται λίγο χρόνο μέχρι να ξαναφάνε, όμως στο τέλος η ανυπομονησία κι η ελπίδα κάνουν τα πόδια τους να βάλουν μπρος και πάλι.
Υπάρχουν κι εκείνοι, από την άλλη, που νιώθουν πως δε θέλουν τροφή, πως το στομάχι τους είναι γεμάτο και δε χρειάζονται κάτι άλλο. Συνήθως λένε πως έχουν άλλες προτεραιότητες, τους λείπει ο χρόνος και το μυαλό για να αφοσιωθούν σε μία σχέση και αυτή μπορεί να είναι η αλήθεια τους. Όταν ο άλλος έχει μία σχολή να τελειώσει ή οικονομικές υποχρεώσεις να κοιτάξει, σαφώς και του ασκείται πίεση και έχει λίγο χρόνο και μυαλό για να βγει εκεί έξω και να ψάξει το έτερον του ήμισυ. Αυτά όμως δεν τον σταματούν απ’ το να δοκιμάσει μερικές μπουκιές όταν το φαγητό είναι σερβιρισμένο μπροστά του, σωστά;
Το ότι επιλέγει να αγνοήσει το δείπνο στο πιάτο του, αντί να σηκώσει το πιρούνι και να γευτεί λίγο, σημαίνει όχι ότι δεν έχει όρεξη για φαγητό, μα ότι δεν επιθυμεί το φαγητό στο τραπέζι-πράγμα που μερικές φορές δεν μπορεί να διακρίνει. Είναι στην ανθρώπινη φύση η ανάγκη της αναπαραγωγής και της δημιουργίας σταθερής φαμίλιας που θα μεγαλώσει δυνατά μέλη και θα επιβιώσουν στον κόσμο-για να συνεχιστεί το «αίμα» των γονιών. Σύμφωνα με αυτά τα πρωτόγονα ένστικτα, τέτοια παιδιά γίνονται από την παρουσία των δυνατών γονέων-προτύπων. Αυτός είναι και ο λόγος που κατά βάθος όλοι αναζητούμε τον έρωτα, την σταθερότητα, την ασφάλεια, τη συντροφικότητα. Όλοι μας πεινάμε, είναι χαραγμένο στο DNA, θέλοντας και μη.
Όταν, λοιπόν, το χέρι δεν κάνει κίνηση για να τραφεί το στομάχι, τότε μάλλον το μυαλό δεν έχει όρεξη για τη συγκεκριμένη τροφή και αυτό δεν είναι κακό. Όλοι έχουμε περάσει από αυτό το μέρος και ξέρουμε πόσο πονάει ο εγωισμός κι η «καρδιά» όταν σε αρνούνται, όμως δεν ευθυνόμαστε εμείς γι’ αυτό απαραίτητα. Δεν έχει σημασία αν είσαι γλυκός με ξινό τελείωμα ή αλμυρή με τραγανή κρούστα. Αν ο άνθρωπος απέναντί σου δε σε λιγουρευτεί, όσο νόστιμος κι αν είσαι, δεν μπορείς να κάνεις κάτι να του αλλάξεις προτίμηση και δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις.
Δεν είναι όλες οι γεύσεις για όλους· σε κάποιους γαργαλιούνται οι πόροι της γλώσσας ακόμα και στη θέα ενός πικρόγλυκου φαγητού, ενώ άλλοι δεν το προτιμούν ή ακόμα το αποστρέφονται. Σίγουρα έχει συμβεί και σε σένα, χωρίς να υπάρχει «φταίξιμο» της άλλης πλευράς, χωρίς να υπάρχει ένα τεράστιο αρνητικό. Ήταν απλά γιατί δεν ήταν για εσένα, δεν ταιριάζατε αρκετά και αυτό συμβαίνει, δε σημαίνει πως υπάρχει κάτι λάθος σε εσένα ή στον άλλον. Δε χρειάζεται να απογοητεύεσαι για πολύ.
Εξάλλου, σε έναν ολόκληρο πεινασμένο πλανήτη, πώς αμφιβάλλεις ότι δε θα βρεθεί αυτός που θα βρει σε εσένα τη γεύση που δε θα θελήσει ποτέ να αποχωριστεί; Δε χρειάζεται να προσπαθούμε να πείσουμε για τη γεύση μας, για το πόσο διαφορετική είναι η ποιότητα των υλικών μας και πόσο πολύ θα αρέσουμε στην υφή της γλώσσας. Όχι μόνο δε χρειάζεται, αλλά μας υποτιμά κιόλας.
Όλοι πεινάμε και θα πεινάμε, ωσότου βρούμε τη μια ή τις πολλές γεύσεις που θέλουμε να δοκιμάζουμε σε συχνότητα ή συνέχεια. Ας μην προσποιούμαστε για το αντίθετο στους εαυτούς μας και τους γύρω μας, ας περιμένουμε με υπομονή ή ας βγούμε εκεί έξω-ότι θέλει ο καθένας-και να βρούμε αυτόν που θέλουμε να γευτούμε και θέλει να μας γευτεί.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Α. Καρμίρη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μαρία Α. Καρμίρη
