Κάθε στιγμή της ζωής σου φαντάζει σα μια μικρή παράσταση· εσύ κάτω στη βάση του αμφιθεάτρου, πότε μόνος και πότε με παρέα, και τριγύρω κεφάλια στραμμένα επάνω σου, περιμένοντας, ζητώντας να ψυχαγωγηθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Στην παράσταση της στιγμής, το θέατρο αδειάζει κι εκεί μπροστά στην πρώτη σειρά κάθεται ο μουσάτος με τα σκούρα μάτια και τις πυκνές βλεφαρίδες ή η κοκκινομάλλα με τα σαρκώδη χείλια και τα όμορφα ζυγωματικά. Το βλέμμα του επάνω σου, ερωτηματικό, αναμένοντας ή ακόμα και προσδοκώντας, και η σκηνή παίρνει άλλα χρώματα, μεταλλάσσεται και μετατρέπεται στην πρόκληση ή πρόσκληση του φλερτ.
Τι κάνεις τότε; Πώς προσφέρεις ικανοποιητική διασκέδαση στον θεατή που τόσο θέλεις να ευχαριστήσεις; Πώς τον μαγεύεις και τον «συγκινείς» αρκετά ώστε να θελήσει να σε ξαναδεί να παίζεις;
Η αυλαία ανοίγει με εσένα να φοράς μια έκφραση μοιραία ή να πεταρίζεις τα βλέφαρα, να ανακατεύεις δήθεν αδιάφορα τα μαλλιά ή να προσπαθείς να γοητεύσεις με το στραβό σου χαμόγελο και το έντονο κοίταγμα. Στα παρασκήνια, η καρδιά χτυπάει σαν το πρωινό ξυπνητήρι και το στομάχι είναι ένας κόμπος που είναι ικανός να γκρεμίσει ολόκληρο το σκηνικό και τον θεατή σου μαζί. Οπότε, δαγκώνεις με τρόπο τη γλώσσα και προσπαθείς να κρατήσεις το πρόσωπό σου όσο ανεπηρέαστο είναι δυνατό.
Τα μέλη σου, όμως, κινούνται σαν από αόρατα χέρια που σε χρησιμοποιούν για μαριονέτα και ξαφνικά είσαι πίσω από το σεντόνι του θεάτρου σκιών και στο σχόλιο της «Τα δάχτυλά σου είναι αρκετά λεπτεπίλεπτα, Θανάση, σχεδόν γυναικεία» απαντάς με κάτι σαν «Ναι, πρέπει να έγινε σφαγή στο 23ο χρωμόσωμα… Ξέρεις, που καθορίζει το φύλο του ανθρώπου…» και νιώθεις σαν τον Καραγκιόζη, βλέποντάς τη να οδεύει προς την έξοδο κινδύνου με γρήγορα βήματα, ρίχνοντας ματιές πίσω μήπως την ακολουθείς.
Οι κουρτίνες κλείνουν και σε ρίχνουν στο σκοτάδι, ενώ η περιστρεφόμενη σκηνή σε κουνάει πέρα δώθε για να καταλάβεις το πόσο αποτυχημένος ήταν ο αυτοσχεδιασμός σου, το πόσο ηλίθια απέτυχες. Θέλεις να κατακτήσεις όσο το δυνατόν περισσότερα θέατρα, να σκορπίσεις συναισθήματα και εσωτερικές αντιδράσεις, αλλά δεν μπορείς να κρατήσεις έναν μόνο θεατή για πάνω από μία σκηνή; Να του πάρεις έστω λίγες ατάκες πριν το κλείσιμο-και ίσως και το τηλέφωνό του; Τι σκατά ηθοποιός νομίζεις ότι είσαι;
Ξέρεις ποια είναι η αλήθεια; Δεν είσαι ηθοποιός κι η ζωή δεν είναι μια παράσταση στο σανίδι για την ευχαρίστηση του κόσμου. Δε χρειάζεται να μεταμφιέζεσαι και να προσπαθείς συνεχώς να ικανοποιήσεις τους πόθους, τα θέλω και τις ανάγκες των άλλων. Πέτα τα κοστούμια, φόρα τα δικά σου ρούχα, κοίτα γύρω σου και δες ότι δεν υπάρχουν εξέδρες, θέσεις ή χώρος για τους θεατές. Μόνο άνθρωποι να γνωρίσεις, να μιλήσεις, να πάρεις ενέργεια και να δώσεις. Στόχος σου να είναι η δική σου ευχαρίστηση πρώτα απ’ όλα κι έπειτα ό,τι ζητάς θα έρθει. Όταν πασχίζεις να υπηρετήσεις τους άλλους, αγχώνεσαι, πιέζεσαι και πολλές φορές ξεχνάς να ανασάνεις. Μην υποκρίνεσαι για κανενός τη χάρη.
Κάθισε, λοιπόν, απέναντι στον μουσάτο με το ευγενικά έντονο βλέμμα κι αφέσου στη διαίσθησή σου, στο πώς θα περάσεις όμορφα εκείνες τις στιγμές, στο τι θέλεις εσύ να πάρεις από τη συζήτηση και το φλερτ.
Εμπιστεύσου την κριτική σου άποψη και δώσε τον λόγο στις επιθυμίες σου, ας τις να σε οδηγήσουν και εστίασε στο να γνωρίσεις ουσιαστικά το άτομο απέναντί σου. Θέλεις να βρείτε κοινά να συζητήσετε, να αρχίσει η προθέρμανση. Παρατήρησε τα ρούχα του· τι στιλ ανθρώπου μοιάζει; Πού τον φαντάζεσαι να αράζει με τους φίλους του και τι πράγματα συζητάνε; Επικεντρώσου σ’ αυτά, αρχικά, και άνοιξε θέματα που νιώθεις ότι θα βρουν άμεση ανταπόκριση. Αν δεν ασχολείται με βιολογίες κι επιστήμες, άστο καλύτερα το αστείο με τα χρωμοσώματα και πες κάποιο πιο κατάλληλο.
Τσέκαρε και τη γλώσσα του σώματος· τι σου δείχνουν τα χέρια και οι ώμοι; Υπάρχει άνεση και χαλαρότητα; Οι παλάμες σας πλησιάζουν κάθε φορά που τελειώνει ένα επιχείρημα ή κάθεται πίσω στην καρέκλα και κοιτάζει συχνά τον κόσμο που περνάει; Και τα μάτια; Τι σου λένε; Περιεργάζονται το πρόσωπό σου ή σε βλέπουν τέρμα φιλικά;
Τι σου λέει η διαίσθηση;
Όταν έρχεται το φλερτ και οι λίγο πιο προσωπικές αλληλεπιδράσεις στο προσκήνιο, απλά αφέσου στα ένστικτα σου, έχε ανοιχτά τα αυτιά για το τι ζητάς, ακολούθησέ το και θα είσαι καλά. Pinky promise!
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Α. Καρμίρη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μαρία Α. Καρμίρη
