Τ' ότι μας λείπει κάποιος δε σημαίνει ότι είναι κι ο κατάλληλος για εμάς

Οι άνθρωποι περνούν, κοιτούν, μιλούν. Πότε μένουν και πότε φεύγουν. Οι σχέσεις έρχονται, σε γεμίζουν, κάποτε ίσως σε αδειάσουν κι έπειτα τελειώνουν. Ή τελειώνει ό,τι συνέχεια μπορεί να υπάρξει. Χαίρεσαι από την απελευθέρωση ή λυπάσαι από τη ραγισμένη «καρδιά» και μερικές φορές μετανιώνεις για όσα έκανες ή ακόμα και για το τέλος που έβαλες. Σου είχε φανεί τόσο σωστή επιλογή τότε, ότι θα έκανες πολύ καλό στον εαυτό σου τελειώνοντάς το, γιατί ένιωσες πως σε φρόντιζες κι έκανες αυτό που σου έπρεπε όσο δύσκολο κι αν ήταν. Ή μετανιώνεις γιατί δεν πάλεψες, γιατί δεν έκανες ό,τι μπορούσες για να μην έρθει το τέλος. Γιατί τώρα σου λείπει.

Σου λείπει το χαμόγελο, το βλέμμα, η ζεστή αγκαλιά, τα δάχτυλα στο δέρμα, το κορμί στο κορμί. Σου λείπει το όλο που ήταν και το τίποτα μαζί. Τον θέλεις πίσω και τη θέλεις δίπλα σου. Γιατί οι στιγμές δεν ξεχνιούνται από τη μια μέρα στην άλλη κι οι αναμνήσεις είναι ζωντανές και ζωηρές στο μυαλό, έτοιμες να σε συνεπάρουν. Έτοιμες να σε κάνουν να πιάσεις το τηλέφωνο ή να πας από εκεί, να τον διεκδικήσεις πίσω ή να την παρακαλέσεις να γυρίσει. Πρέπει να το κάνεις όμως; Το να μας λείπει πραγματικά ο άλλος σημαίνει ότι είναι αυτό που χρειαζόμαστε;

Όχι απαραίτητα. Πιο πιθανώς, είναι αυτό που θέλουμε, όχι αυτό που χρειαζόμαστε. Η διαφορά μπορεί ν’ ακούγεται γελοία ξεκάθαρη, μα εκείνες τις αδύναμες στιγμές που το χέρι τρεμοπαίζει πάνω από το κινητό ή στο κουδούνι του σπιτιού, η διαφορά δε μας αγγίζει καν. Δεν τη βλέπουμε γιατί δεν μπορούμε ή μάλλον δε θέλουμε να τη δούμε. Γιατί στις τοξικές σχέσεις ή σ’ εκείνες τις «σκέτο» βλαβερές, συναίσθημα και μυαλό μπερδεύονται, μπλοκάρουν και εκρήγνυνται κι όχι με τον θετικό τρόπο που αφήνει πεταλούδες και καρδούλες να πέφτουν έπειτα τα πυροτεχνήματα.

Η σχέση τελείωσε είτε από την πλευρά μας είτε από την άλλη. Είτε φτάσαμε σ’ ένα σημείο που πονούσαμε καθημερινά, βαθιά και ανεξέλεγκτα είτε που πονέσαμε έτσι όταν μας χώρισαν. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει κοινός εκείνος ο άσχημος πόνος που ξερίζωσε και μας έγδαρε. Και τώρα μείναμε γδαρμένοι, μόνοι και μ’ ένα κενό που δε γεμίζει αν εκείνος ή εκείνη δεν επιστρέψει. Και μας λείπει. Μας λείπε αναθεματισμένα πολύ. Μα μας λείπει για τους λάθος λόγους.

Μας λείπει γιατί ξεχάσαμε τους καβγάδες, τις φωνές, τις βρισιές, το κουρέλιασμα, την ξεφτίλα, τα πατώματα που πέσαμε, τα πόδια που φιλήσαμε, τα κλάματα και τα πρησμένα μάτια. Ξεχάσαμε τις συγγνώμες που πήραμε και δώσαμε, τις συγχωρέσεις που μας ζητήθηκαν και εκείνες που δεχτήκαμε. Ξεχάσαμε τα άμεσα ή έμμεσα ξεσπάσματα. Τα ξεχάσαμε επανειλημμένα. Ξανά και ξανά. Σε κάθε επανασύνδεση ο έρωτας ή «έρωτας» μας τύφλωνε, μας μπέρδευε, μας μπλόκαρε και μας έκανε να εκρηγνυόμαστε με πάθος και πόθο και ανάγκη για συμφιλίωση κι επανένωση. Αυτά μας έδεναν, αυτά επούλωναν τις πληγές από την τοξικότητα, από το δηλητήριο. Ώσπου η επόμενη φορά άφηνε μεγαλύτερα σημάδια.

Μας λείπει γιατί νιώθουμε μόνοι, γιατί θρηνούμε το τέλος μίας σχέσης και μια προσωπική αποτυχία. Μας λείπει γιατί χρειαζόμαστε έναν συναισθηματικά κοντινό ώμο, όχι γιατί χρειαζόμαστε εκείνη τη σχέση. Χρειαζόμαστε μια αγκαλιά, έναν τρυφερό λόγο, όχι εκείνην την αγκαλιά κι εκείνον τον τρυφερό λόγο. Χωρίσαμε για τους σωστούς λόγους κι ακόμα κι αν πονάει, ακόμα κι αν μας λείπει, δεν έχει ουσιαστική σημασία. Ακόμα κι αν μας χώρισαν, και πάλι δεν έχει σημασία. Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες που ήρθε το τέλος της καταχνιάς με κάποιον τρόπο κι ας μην το κάναμε εμείς. Μιας καταχνιάς που μας έπνιγε, που δεν είχε μέλλον γιατί δε θα έπρεπε να έχει μέλλον.

Θυμήσου τα γιατί. Γιατί έφυγες, γιατί το τελείωσες. Όταν παίρνουμε μία απόφαση για εμάς, όταν έχουμε κλάψει, όταν έχουμε σκεφτεί κι έχουμε αποφασίσει συνειδητοποιημένα, όταν το κάναμε γιατί είχαμε ανάγκη να μας βγάλουμε από μία άσχημη κατάσταση, να μας φροντίσουμε, τότε πρέπει να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας τους λόγους. Να πάρουμε μία ανάσα και να θυμηθούμε.  Να θυμηθούμε και να αφήσουμε το κινητό και το κουδούνι χωρίς να χτυπήσει. Γιατί η τοξικότητα δε φεύγει και θ’ αρχίσει να χαρακώνει και πάλι με την πρώτη ευκαιρία. Ας μην το κάνουμε στον εαυτό μας. Ας είμαστε δυνατοί κι ας θυμόμαστε. Ας μένουμε μακριά από δηλητήρια και εσωτερικά επιβαρυντικά. Όταν μας λείπει, να θυμόμαστε.