Ταιριάζουμε καλύτερα όταν «μοιάζουμε»

Πάντα σκεφτόμαστε ότι αυτά που μας κάνουν να κολλάμε ή να μην ταιριάζουμε μ’ έναν άνθρωπο είναι τα κοινά που μοιραζόμαστε· κοινή ιδεολογία, κοινά γούστα, κοινοί φόβοι ή μειονεκτήματα, κοινά όνειρα και στόχοι. Μόνο όταν γνωρίσουμε ένα άτομο που, ασχέτως από αυτά που μοιραζόμαστε, έχουμε τέρμα αντίθετες ψυχοσυνθέσεις, θα αντιληφθούμε πως το «κολλάω» ή «απωθούμαι» έχει να κάνει κυρίως με την αλληλεπίδραση των στιγμών.

Για παράδειγμα, δε σας έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε έναν άνθρωπο που να μη σας γεμίσει το μάτι όσον αφορά τις ασχολίες ή τις βλέψεις του για τη ζωή και μόλις αράξετε κάπου και τα πείτε, να νιώσετε ότι «ωπ, καλή φάση αν και δεν το περίμενα»; Η πρώτη εντύπωση, τα πρώτα συμπεράσματα άλλαξαν παρ’ όλο που ήσασταν σίγουροι ότι είχατε δίκιο και σας οδήγησαν να κάνετε ένα βήμα πίσω και ν’ αναρωτηθείτε «Τι παίχτηκε εδώ;». Αυτό που συνέβη ουσιαστικά ήταν πως τ’ αρνητικά που είχατε εντοπίσει με την πρώτη επαφή κουκουλώθηκαν απ’ τη χημεία που είχατε με αυτό το άτομο. Με το πόσο ταίριαζαν τα χιούμορ σας, οι έξυπνες απαντήσεις, οι «τσαχπινιές» σας και τα ύφη που διαβάζατε στο πρόσωπο του άλλου.

Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν να κάνουν τόσο με τον χαρακτήρα, μα περισσότερο με τη διάθεση κάθε περιόδου. Γιατί αν δεν είμαστε στα καλά μας αυτόν τον καιρό και γνωρίσουμε κάποιον, η σύνδεσή μας δε θα είναι η ίδια με το αν τον συναντούσαμε στα καλά μας.  Άλλη έξυπνη ατάκα θ’ απαντήσουμε στη μία κι άλλη στη δεύτερη, ενώ το ύφος κι η ενέργειά μας θα είναι σχεδόν αντίστροφα σε μια καλή περίοδο και σε μια μέτρια ή άσχημη.

Σκεφτείτε να είστε στις μαύρες σας και να κανονίζετε να βγείτε με μια φίλη κι έναν γνωστό, που ψιλοκάνετε κοινή παρέα τώρα τελευταία, αλλά δεν είστε και κολλητάρια. Αυτή η φίλη έχει την ικανότητα να σας νιώθει και να ηρεμεί την ηχηρή της προσωπικότητα όταν το χρειάζεστε μα ο γνωστός δεν της μοιάζει. Ο γνωστός είναι απ’ τους «διασκεδαστές» που κάνουν συνεχώς αστεία, σας πειράζουν, δε σας αφήνουν σε ησυχία και δε σταματούν να μιλάνε και να ζητάνε την προσοχή σας. Δε λέμε, μια χαρά χαβαλέ έχουν και τους πάμε, αλλά όταν είμαστε σε αντίστοιχη φάση και ψυχοσύνθεση.

Άπαξ και κάνουμε το λάθος, λοιπόν, και βγούμε μαζί του ενώ είναι στα ντουζένια του από διάθεση ενώ εμείς όχι, θα μετανιώσουμε την ώρα και τη στιγμή. Θα νιώθουμε πως δεν μπορούμε να πάρουμε τον χρόνο μας να μιλήσουμε, ν’ ανασάνουμε και να χαλαρώσουμε όπως έχουμε την ανάγκη. Κάποιοι θ’ αντιδράσουμε με το να μείνουμε σιωπηλοί, προσπαθώντας να διαχειριστούμε την κατάσταση που νιώθουμε να μας πνίγει, ενώ άλλοι θα φωνάζουμε χωρίς φωνή «τρέχα, καημένε, να σωθείς». Η επιθετικότητα θ’ ανέβει στα ύψη, θ’ αρχίσουμε να του τη λέμε και να προσπαθούμε να χαμηλώσουμε την «ένταση» σαν να εκπαιδεύουμε άγριο ζώο. Τ’ αποτέλεσμα; Ο γνωστός θα γίνει άγνωστος και θα το έχετε επιλέξει κι οι δύο.

Σκεφτείτε τώρα να βολτάρατε με τη φίλη και τον γνωστό, ενώ είστε στα κέφια σας. Πόσο διαφορετική εικόνα; Ο ένας θα έκοβε κι ο άλλος θα έραβε με τέτοια μαεστρία στις κινήσεις που θα σας περνούσαν για αδελφές ψυχές, για το τρίο της ψυχαγωγίας και θα σας νοίκιαζαν για διασκεδαστές στα πάρτι. Εντάξει, αυτό ήταν υπερβολή, αλλά καταλαβαίνετε το νόημα. Ο γνωστός θα γίνει γρήγορα φίλος κι όταν έρθουν τα δύσκολα, θα έχετε ήδη προλάβει να δεθείτε και να μάθετε ο ένας στον άλλον, έτσι που θα λειτουργήσει η σύνδεση.

Αντίστοιχα, τώρα, αν όταν εσείς είστε μες στη χαρά και τη διάθεση γι’ αστεία, χαβαλέ, πάρτι κι εσωτερικό ξεσάλωμα κι έρθει στο προσκήνιο άτομο που είναι πιο χαμηλών τόνων κι ενεργειών στην παρούσα φάση -είτε το ξέρετε είτε όχι- που προτιμά να έχει σε ήπιο τόνο τις αλληλεπιδράσεις του ή να μη χορεύει στο πάρτι και να κάθεται να μιλάει με το στόμα κολλημένο στο αυτί κάποιου φίλου, δε θα ξενερώσετε; Δε θα θέλετε απλά να σταματήσετε να τον βλέπετε και να τον έχετε γύρω σας γιατί όχι μόνο δε μοιράζεται τη διάθεση και τις ανάγκες σας, αλλά σας ρίχνει και ψυχολογικά;

Το μόνο σίγουρο, έτσι, είναι ότι δε διαλέγουμε ανθρώπους για παρέα εξ’ ολοκλήρου απ’ τα κοινά βιώματα και μυαλά μα παίζει τεράστιο ρόλο η ψυχοσύνθεση που θα έχουμε τόσο εμείς όσο κι οι άλλοι όταν θα έρθουμε σ’ επαφή.

Το κακό, βέβαια, είναι ότι ακόμα και να μην είμαστε απόλυτοι και να προσπαθούμε να έχουμε ανοιχτό το παραθυράκι της αμφιβολίας, εκείνον τον καιρό δε θα μπορέσουμε να δούμε τι άλλο θα μπορούσαμε να μοιραζόμαστε μαζί τους. Όπως και να ‘χει, ας μην καταλήγουμε σε γρήγορα συμπεράσματα κι ας δίνουμε χρόνο αν μυριστούμε ότι κάτι ενδιαφέρον βλέπουμε στον τάδε τύπο ή τύπισσα κι «ο Δίας μαζί μας».