Το πιο δύσκολο μετά τον χωρισμό είναι να εμπιστευτείς ξανά

Όλοι μας έχουμε χωρίσει ή μας έχουν χωρίσει. Όλοι έχουμε αποχωριστεί κάποιον που δε θέλαμε, που ακόμα νοιαζόμασταν και για κάποιον λόγο, είτε απ’ την πλευρά μας είτε απ’ την άλλη, δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Όλοι έχουμε πικραθεί, πονέσει ή κλάψει με το τέλος μιας σχέσης, με τον αποχωρισμό από κάποιον σύντροφο. Όλοι γνωρίζουμε τον σαδιστή πόνο που έξυνε και δε σταματούσε ούτε όταν έβγαζε αίμα κι εκείνη την αποπνικτική απελπισία που μας κράτησε μέρες και μέρες κλειδωμένους σ’ ένα σπίτι.

Το κακό με τ’ αρνητικά συναισθήματα είναι πως τα ταυτίζουμε με την πηγή τους· στη συγκεκριμένη περίπτωση, έρωτας ίσον πόνος. Καταλήγουμε να αναθεματίζουμε τον ενθουσιασμό, τον πόθο, το φτερούγισμα στο στήθος και το στομάχι, την ανυπομονησία, την ανάγκη και τη λατρεία. Όταν πονάμε είναι δύσκολο να δούμε την αλήθεια την αναλλοίωτη απ’ την «καρδιά» που θρηνεί και καταριέται την ώρα και τη στιγμή που πέσαμε για τον άνθρωπο αυτόν, που αφεθήκαμε και δοθήκαμε.

Και λογικό πέρα από ανθρώπινο είναι εν μέρει  το να κατακερματίζουμε έννοιες όπως ο έρωτας όταν φάμε τα μούτρα μας, όταν μας προδώσουν και πληγώσουν ή όταν εμείς κάνουμε τις λάθος επιλογές λόγω της επιρροής του τύπου με τα φτερά και τα βέλη. Αφού δε θα είχαμε σπάσει εσωτερικά αν δεν είχαμε ερωτευτεί, δε θα είχαμε αδειάσει και δε θα είχαμε μείνει κενοί με μαύρες σκέψεις και πόνο να στάζει απ’ τους πόρους αν δεν είχαμε ερωτευτεί. Όμως εδώ είναι το λάθος μας· η αλήθεια είναι ότι ο έρωτας δεν πονάει.

Η ανειλικρίνεια πονάει, η κοροϊδία, η απόρριψη, τα ψέματα κι η απάτη πονάνε. Το να χάσεις έναν άνθρωπο απ’ την καθημερινότητά σου πονάει, η μοναξιά πονάει, το να επενδύεις και να τα χάνεις όλα πονάει. Μπερδεύουμε μέσα στη σκοτεινιά μας τον πόνο με τον έρωτα, μα στην πραγματικότητα ο έρωτας είναι απ’ τα λίγα πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο που καλύπτουν τον πόνο και δίνουν ξανά νόημα στις αισθήσεις και χρώμα στη ζωή.

Είναι από εκείνα τα σπάνια πράγματα που σε σηκώνουν στον αέρα και σ’ αφήνουν να πετάς, που κολλάνε ένα γελοία πανέμορφο χαμόγελο στο πρόσωπό σου και το κρατάνε εκεί για βδομάδες και μήνες, ενώ μεταμορφώνουν τα δύσκολα σε προβλήματα που ξέρεις πως θα ξεπεραστούν. Είναι απ’ τα πράγματα που κάνουν τα πάντα πιο ζωντανά, πιο ζωηρά κι όμορφα. Που κάνουν εσένα να νιώθεις πιο ζωντανός, πιο ζωηρός κι όμορφος. Ο έρωτας έχει δυνάμεις επάνω μας κι είναι όλες τους αγνές, συναρπαστικές και με θετικές επιδράσεις. Το αν θα ταιριάξουμε ή όχι μ’ έναν άνθρωπο, το πώς θα εξελιχθούν οι καταστάσεις, το αν θα διαχειριστούν κι αν θα μας σεβαστούν, δεν έχει καμία σχέση με τον έρωτα, μα μονάχα μ’ εμάς και το άτομο που επιλέξαμε να έχουμε για σύντροφο.

Η ουσιαστική δοκιμασία με τους χωρισμούς δεν είναι το να τους ξεπεράσουμε, όλοι τους ξεπερνάμε αργά ή γρήγορα, δίνοντας χρόνο και χώρο στον εαυτό μας να συνειδητοποιήσει, να ξεπεράσει και να συνεχίσει. Η αληθινή δοκιμασία είναι να βγούμε από έναν χωρισμό με την εμπιστοσύνη, την ανοιχτή καρδιά, την αισιοδοξία της ευτυχίας που προσφέρει  ο έρωτας ανέπαφα, όχι ραγισμένα ή θρύψαλα. Το να μπορέσουμε να μη χάσουμε μέρη του εαυτού μας κάπου ανάμεσα στον χωρισμό, στα δάκρυα και στον πόνο.

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε πως παρ’ όλη την καταχνιά, υπάρχει ομορφιά στον έρωτα, όμως υπάρχουν χρώματα, μυρωδιές, γεύσεις, αφές κι ήχοι που αισθάνονται με τον συγκεκριμένο πανέμορφο τρόπο μόνο όταν ο έρωτας είναι παρόν, μόνο όταν το συναίσθημα ανήκει κάπου. Υπάρχει αγνή, «απτή» ομορφιά στον έρωτα κι είναι κρίμα να τον κατακερματίζουμε όταν μια σχέση φτάνει στο τέλος της, να παραδινόμαστε και να σιχαινόμαστε την ιδέα του να δοθούμε ξανά ψυχικά σε κάποιον.

Ο φόβος θα είναι πάντα εκεί, τα έχουμε ξαναπεί, όμως είναι στο χέρι μας να κάνουμε τις σωστές επιλογές και να ρισκάρουμε στοχεύοντας στην καλύτερη δυνατή έκβαση. Και θυμηθείτε πως ο έρωτας αξίζει λίγο ρίσκο. Φιλιά και προσεκτικά.