Ξέρεις ότι δε θα καταλήξει καλά αλλά το τώρα είναι τόσο απολαυστικό

Σας έχει τύχει να βρείτε έναν άνθρωπο που περνάτε τόσο όμορφα, τόσο ιδανικά;  Που ο ίδιος είναι τόσο ιδανικός για εσάς και που δε θέλετε να τελειώσει ποτέ η σχέση; Νομίζω ότι ακούω ένα ηχηρό «Ναι» και μερικά μπουχτισμένα «Όχι». Σας έχει τύχει εσάς με το ναι, αυτός ο άνθρωπος όσο τέλειος κι αν φαντάζει τώρα ή στην αρχή της σχέσης να σας κάνει να σκέφτεστε για το μέλλον, αλλά με αρνητική χροιά;

Γιατί στις καλές σας στιγμές είστε ιδανικά, μα στις κακές σας στιγμές είστε οι χείριστοι. Πολλοί τσακωμοί, πολλές αντιθέσεις στον χαρακτήρα, ζήλειες, ιστορίες και καβγάδες. Βέβαια, τώρα, τα λύνετε στο κρεβάτι ή στην αγκαλιά ο ένας του άλλου με φιλιά παθιασμένα και τρυφερά, σκέφτεστε. Αύριο όμως; Θα αντέξετε τόση ένταση, τόσο ξενέρωμα; Το αίσθημα πως αν και σας αρέσει το ό,τι ζείτε τώρα, έχετε ημερομηνία λήξης; Μα πώς γίνεται να νιώθετε ενθουσιώδες καρδιοχτύπι γι’ αυτό το άτομο, μα να αμφιβάλλετε για το αν θα είστε για πολύ ακόμα μαζί και τι πρέπει να κάνετε; Ν’ ακούσετε μυαλό ή συναίσθημα;

Ένα-ένα ας τα πιάσουμε. Υπάρχουν πολλοί ειδών άνθρωποι εκεί έξω για εμάς· άλλοι μας ταιριάζουν για τους σωστούς λόγους κι άλλοι για τους λάθος. Με κάποιους δηλαδή το μέσα μας επικοινωνεί ξεκάθαρα και αλληλεπιδρά αρμονικά, κάνοντας μας να νιώθουμε ότι η σχέση είναι τόσο εύκολη όσο το ν’ αναπνέουμε και με κάποιους υπάρχει πολλή τριβή, απ’ αυτήν την κακιά που φθείρει, αλλά τα βρίσκουμε σε έναν, δύο άλλους τομείς και εφησυχάζουμε την ανησυχία στο στομάχι.

Οι πρώτες σχέσεις, λοιπόν, είναι για τους σωστούς λόγους, επειδή μας ανυψώνουν εσωτερικά, μας βοηθάνε να πάμε μπροστά, ν’ ανοίξουμε φτερά και λέπια, να πετάξουμε σε τυφώνες καθώς μας κρατούν το χέρι ή να κολυμπήσουμε σε θαλασσοταραχές με την υποστήριξή τους στ’ αυτί. Δεν είναι σχέσεις που δεν υπάρχουν, μη με κοιτάζετε περίεργα. Υπάρχουν και δεν είναι καθόλου σπάνιες- άπαξ και δεθούν δύο μυαλά και «καρδιές», αυτά συμβαίνουν. Σχέσεις για τους σωστούς λόγους.

Εκείνες για τους λάθος είναι όταν το ταίριασμα έγινε πάνω στα αρνητικά σας ή επάνω στις πληγές μας. Για παράδειγμα, να συνδέονται οι σκοτεινιές μας, οι μελαγχολίες, οι φόβοι κι οι κάλοι στο κεφάλι μας. Τότε, ναι μεν, ταιριάζουμε, μα ρίχνουμε ο ένας στον άλλον γιατί τροφοδοτούμε συνεχώς αναμεταξύ μας αυτές τις σκοτεινιές, τις μελαγχολίες, τους φόβους και τους κάλους. Έτσι, καταλήγουμε δίπλα ή και μέσα στη δυστυχία να σαπίζουμε σε μία κατάσταση που μόνο να μας κάνει να θέλουμε να πετάξουμε και κολυμπήσουμε θα έπρεπε.

Αν τώρα δεν είναι ξεκάθαρο γιατί η σχέση είναι στην αρχή και δεν μπορείτε να καταλάβετε ποια από τις συνδέσεις αυτές έχετε, μα ακόμα κάτι δε σας πάει καλά, αν ακόμα νιώθετε ότι κάποια στιγμή στο προσεχώς μέλλον θα χωρίσετε, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Είτε φοβάστε γιατί το τώρα φαντάζει «too good to be true και απλώς έχετε συνηθίσει να γυρνάει σε κουβάρια βρωμερά η υπόθεση είτε η κρίση σας είναι πολύ εξασκημένη και ξέρετε τον εαυτό σας.

Στην πρώτη περίπτωση οι πιθανότητες να καταστρέψετε οι ίδιοι τη σχέση λόγω αυτών των φόβων, θα έλεγα, πως είναι γιγαντιαία αν δε χαλαρώσετε. Τα πράγματα είναι απλά· αν περνάτε καλά, απλά περάστε καλά. Σταματήστε την υπερανάλυση και τη σκέψη χωρίς νόημα. Απλά ζήστε το, γευτείτε το στο έπακρο και μη σας απασχολεί ένα μέλλον που μόνο εσείς πλάθετε στη φαντασία των φόβων κι ανασφαλειών ως μίζερο ή ερειπωμένο. Και πιστέψτε με όταν σας λέω, πως μπορούμε εμείς οι ίδιοι να κατεδαφίσουμε όποια θεμέλια κι αν έχουν χτιστεί μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε. Το έχω κάνει και με στεναχωρεί ακόμα και σήμερα η θύμηση.

Αν η κρίση σας βέβαια είναι τύπισσα που εμπιστεύεστε γιατί σας έχει αποδείξει πως είναι εξυπνάκιας και βγαίνει σωστή, τότε καλό θα ήταν να την ακούσετε. Μπορεί ν’ αναγνωρίζει τους λάθος λόγους που αναφέραμε πιο πάνω ή να ξέρει ότι αυτό που ζητάτε δεν υπάρχει στον άνθρωπο απέναντί σας, παρ’ όλο που τώρα δεν είναι ολοφάνερο-τα μέλια του πρώτου καιρού μπορεί να μπερδέψουν. Ξέρει ότι θα ξενερώσετε με τις καταστάσεις, με το μη αληθινά ταιριαστό, πως δε θα συμβιβαστείτε μόλις το συνειδητοποιήσετε και θα χωρίσετε και θέλει να σας γλιτώσει χρόνο.

Στο ερώτημα «μυαλό ή συναίσθημα», στο τι απ’ τα δύο ν’ ακούμε σε τέτοιες περιπτώσεις, εγώ ψηφίζω το δεύτερο. Μ’ αρέσει να ρισκάρω και να μην προδικάζω, γιατί αν προκαταληφθώ, θα το ρημάξω μόνη. Οπότε, το ζω ώσπου να σιγουρευτεί και μυαλό και συναίσθημα πως ο σύντροφός δεν είναι ο κατάλληλος για εμένα. Γιατί αν ακούσω το ένα ή το άλλο για μία σχέση που δεν με φθείρει προς το παρόν, για κάτι που δεν συμπεριλαμβάνεται στις ακραίες και τοξικές σχέσεις, τότε αδικώ το άλλο και το ίδιο μου το μέλλον. Έτσι νιώθω κι έτσι κάνω.

Γιατί τα έχουμε ξαναπεί, χωρίς λίγο ρίσκο, τι αξία έχει να δοκιμάζουμε και να προσπαθούμε; Αφήστε που η κρίση στην αρχή μπορεί να συννεφιαστεί από άλλους παράγοντες.  Οπότε μέχρι να βγαίνει εύκολα η απάντηση-ακόμα και να είναι δύσκολο να πάρουμε την απόφαση-ας το βγάλουμε απ’ το μυαλό κι ας το ζήσουμε.