Δεν μπλέκεις με γκόμενους φίλων

Όλη μας η ζωή χαμόγελα, αστεία, κλάματα σε ώμους, σπρωξίματα παιχνιδιάρικα και μη κι η φωνή στο μυαλό να τείνει να παίρνει άλλου τη χροιά. Ο κολλητός, η κολλητή, εκείνο το άτομο που ήμασταν αχώριστοι από παιδιά ή συναντηθήκαμε πριν λίγα χρόνια κι είμαστε ακριβώς σαν να μεγαλώσαμε παρέα. Τα γόνατα σκίζονταν μαζί, οι κόμποι στο στομάχι εμφανίζονταν ταυτόχρονα και θα μπορούσαμε να κάνουμε σχεδόν τα πάντα ο ένας για τον άλλον, χωρίς δισταγμό. Γιατί το τελευταίο που θέλουμε είναι να πληγωθεί ο άλλος.

Μπορεί μία τέτοια σχέση, μία επαφή που χαρακτηρίζεται ως φιλία με κεφαλαία γράμματα και την πλήρη έννοια του ορισμού να κομπιάσει και να πνιγεί από τρίτο πρόσωπο; Από το να πέσεις στον έρωτα του πνευματικού άλλου σου μισού; Είναι δυνατό αυτό ή τότε θα μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό;

Είτε μιλάμε για την «αυτοκόλλητη», που λέγαμε και πιο μικρές, εκείνη που περνάμε ώρες και ώρες να σαχλαμαρίζουμε στο τηλέφωνο, να μοιραζόμαστε σκέψεις, προβλήματα και συμβουλές, αγωνίες κι έγνοιες είτε για τον κολλητό-αδελφό που πάντα είναι εκεί όταν θες να ρίξεις καλάθια για να μη σκέφτεσαι, που θα φέρει τις μπύρες στο σαλόνι σου αγκαλιά με πίτσες και κονσόλες gaming για ν’ αράξετε και να χαλαρώσετε, εκείνον που θα σε ακούσει και θα σου δώσει το χαμόγελο κατανόησης και το «όλα θα φτιάξουν» που χρειάζεσαι. Είναι αυτοί που τους έχουμε ψηλότερα από πολλούς.

Τους σεβόμαστε όσο λίγους, τους εκτιμούμε ίσως περισσότερο κι από εμάς τους ίδιους γιατί τους βλέπουμε αντικειμενικά. Τους εμπιστευόμαστε και δε θα γυρνούσαμε την πλάτη ακόμα και μαχαίρι να κρατούσαν με εχθρική διάθεση. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι απέδειξαν τι είναι, ποιοι είναι και πώς νιώθουν για τη φιλία μας. Πέρασαν μαζί μας τα δύσκολα, τα εύκολα, τα βαρετά και τα συναρπαστικά. Και είμαστε το ίδιο και γι’ αυτούς. Μια γροθιά δυνατή και αχώριστη που έχει ταυτόχρονα και την ατομικότητά της.

Γίνεται, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος να βρει ταίρι, να ερωτευτεί ή έστω να πωρωθεί κι εσύ να κάνεις το ίδιο μυστικά με το ίδιο άτομο; Γίνεται να βλέπεις το πρόσωπό του να φωτίζεται όταν μιλάει ή είναι μαζί του κι εσύ να δίνεις λιγότερη αξία σε αυτό από το πόσο όμορφος ή έξυπνος είναι ο σύντροφός του; Γίνεται να έχεις ένα τέτοιο δέσιμο με κάποιον και όλα να υποχωρήσουν όταν εμφανιστεί το «κατάλληλο» τρίτο πρόσωπο;

Όταν ένας πραγματικός φίλος ή φίλη σου πει ότι ενδιαφέρεται για κάποιον, όταν τον συναντήσεις και κάνετε χειραψία, όταν ανταλλάξετε τις πρώτες κουβέντες γνωριμίας, το μόνο που βλέπεις είναι ένας άνθρωπος. Αυτό. Ένας απλός άνθρωπος που θα μπορούσε να μην έχει καν φύλο. Γιατί για εσένα αυτός ο άνθρωπος δεν εκπέμπει τον παραμικρό ερωτισμό, απλά στέκεται εκεί και δεν είναι τίποτε παραπάνω.

Ακόμα και στο μπαράκι να είστε, να γουστάρετε το ίδιο άτομο κι εκείνο να ενδιαφερθεί για την παρέα σου κι όχι για σένα, αυτόματα το ενδιαφέρον κλείνει. Κλακ και τέλος. Αν ο κολλητός ή η κολλητή γουστάρει, δεν υπάρχει περιθώριο για δεύτερες σκέψεις. Ναι, θα πεις ένα «γαμώτο» που δε διάλεξε εσένα, όμως εκεί θα φτάσεις και δε θα υπάρξει συνέχεια.

Ο «κανόνας» είναι ένας: ποτέ γκόμενο κολλητού, ακόμα και πρώην να είναι. Κι αυτό το τελευταίο όχι γιατί θα πληγωθεί απαραίτητα -μπορεί να τον έχει ξεπεράσει- αλλά γιατί πώς να το κάνεις αφού ποτέ δεν τον είδες έτσι; Αφού πάντα για σένα ήταν ο σύντροφος του φίλου. Πάντα τον έβλεπες να μπαλαμουτιάζεται με την κολλητή, να μιλάνε και να βρίσκονται στον κόσμο τους ή να μαλώνουν έτοιμοι να ξεμαλλιαστούν από ζήλια ο ένας για τον άλλον. Πώς να το δεις αλλιώς, αφού ποτέ δεν ήταν «διαθέσιμος» για εσένα; Αφού πάντα ήταν η σχέση του κολλητού; Αφού ποτέ δε σ’ έλκυε στο ελάχιστο γι’ αυτόν τον λόγο; Αφού πάντα είχες κλειστή εκείνη την πόρτα;

Αν κάτι διαφορετικό συμβεί σε σένα ή αντίστοιχα στον φίλο ή τη φίλη, αν αρχίσεις να γλυκοκοιτάς έστω και ασυνείδητα το σύντροφό του ή μάθεις πως το έκανε ο άλλος, τότε χρειάζεται να επανεξετάσετε τη σχέση σας. Το πόσο σεβασμό έχετε μεταξύ σας, το πόσο νοιάζεστε κι εμπιστεύεστε ο ένας τον άλλον, το πόσο εκτιμάτε το τι υπάρχει ανάμεσά σας. Όταν περνάς πάνω από τα όρια της φιλίας, από εκείνα που χωρίς να το συζητήσεις, ξέρεις ότι δεν πρέπει να ξεπεράσεις, τότε αποδεικνύεται ότι δεν υπήρξαν ποτέ πραγματικά αυτά τα όρια κι ότι αυτό που έχετε δεν ήταν αληθινή φιλία ή ότι έστω δεν ακολουθεί τον ορισμό -και δεν μπορεί κανείς να παρέμβει σε αυτό.

Στις αληθινές σχέσεις, στην ανθρώπινες και ξεκάθαρες δεν υπάρχουν περιθώρια για «ατυχήματα» και «δεν το ήθελα». Υπάρχουν ευτυχώς «προστασίες» αυτόματες για να μη φτάσουμε ποτέ σε τέτοιο σημείο και διακινδυνευτεί η φιλία. Κι αν θεωρείς ότι έτσι πληγώνεσαι, με το να έχεις τόση εμπιστοσύνη σε κάποιον, τότε καλύτερα να συμβεί αυτό παρά να είσαι καχύποπτος με τον καθένα. Οι άνθρωποι που αξίζουν την εμπιστοσύνη μας, το έχουν δείξει εξάλλου.