Αν ήταν ο άνθρωπός σου δε θα έλεγες «όχι»

Είστε μαζί καιρό τώρα. Περνάτε καλά. Καλά, όχι τέλεια. Ίσως κι οι δυο να έχετε ξεχάσει πώς είναι να περνάς τέλεια. Αρκεστήκατε σε αυτό το «καλά». Έχετε συνηθίσει πια o ένας τον άλλο. Υπάρχει επικοινωνία κι ίσως αυτό να είναι αρκετό και για τους δύο σας. Ποια είναι, λοιπόν, η επόμενη φυσική εξέλιξη στη σχέση σας, αφού φαίνεται ότι τα έχετε όλα; Ο γάμος προφανώς.

Ο γάμος φαντάζει μονόδρομος σε μακροχρόνιες σχέσεις όπου έχει υπάρξει τριβή ανάμεσα στο ζευγάρι. Έχει επιβιώσει από διαφωνίες, άγριους τσακωμούς, έχει μάθει ο ένας τον άλλο πια. Υπάρχουν κάποια κοινά ενδιαφέροντα κι οι δύο μοιράζονται τις ίδιες αξίες. Έχουν τεθεί, όμως, οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να είναι το ζευγάρι μια ζωή μαζί; Τι γίνεται, δηλαδή, όταν η πρόταση πέσει στο τραπέζι και ξαφνικά ο ένας απ’ τους δύο κάνει πίσω; Τι είναι αυτό που θα οδηγήσει κάποιον να αρνηθεί μια πρόταση γάμου; Είναι πραγματικά εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποιεί ο άλλος ότι ο σύντροφος του δεν είναι, τελικά, ο «ένας»;

Η απάντηση είναι, μάλλον, αρνητική. Υπάρχει κάτι που διαχωρίζει έναν απλά καλό σύντροφο απ’ τον άνθρωπό σου κι είναι πολύ απλό. Αν είναι ο «ένας» φοβάσαι να τον χάσεις, γιατί πιστεύεις πως στο πρόσωπό του έχεις βρει ακριβώς αυτό που έψαχνες. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει καλύτερος σύντροφος. Ίσως και να υπάρχει, αλλά εσύ δε θες να ψάξεις για κάτι καλύτερο, έχεις βρει αυτό που σου ταιριάζει. Νιώθεις ότι ο άλλος σε καλύπτει.

Αν, λοιπόν, έρθει η πρόταση γάμου κι εσύ την αρνηθείς, έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια πως η συνήθεια ήταν αυτή που σε κρατούσε σε αυτή τη σχέση. Έχετε περάσει αρκετό καιρό μαζί, έχετε ζήσει πολλές εμπειρίες μαζί και θες να είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητάς σου. Παρ’ όλα αυτά δε θες να περάσετε μια ολόκληρη ζωή μαζί και νιώθεις πως η σχέση σας δεν έχει περιθώρια εξέλιξης, έχει μείνει στάσιμη και μάλλον μέτρια.

Ακόμα κι αν έχει καταφέρει να χτίσει μια γέφυρα επικοινωνίας μαζί σου. Κι ας έχετε μοιραστεί τις ομορφότερες εμπειρίες. Τόσο καιρό πια έχεις χαρίσει ένα κομμάτι απ’ τον εαυτό σου κι εκείνος το ίδιο. Αλλά και πάλι, δε θέλεις να είναι αυτός ο μόνιμος συνοδοιπόρος στη ζωή σου. Δε νιώθεις καλά στη σκέψη αυτή.

Παρ’ όλο που η συνήθεια και το βόλεμα πια είναι που κρατάνε πολλές σχέσεις, όταν το θέμα του γάμου πέσει στο τραπέζι τα κριτήρια με τα οποία κρίνουμε το σύντροφό μας γίνονται πιο αυστηρά. Εκτός απ’ τα βασικά στοιχεία που θέλουμε να υπάρχουν σε μια σχέση, αναζητάμε την εξέλιξη. Θέλουμε ένα σύντροφο που να μη θέλει να μας αλλάξει, αλλά να ξέρουμε ότι κοντά του θα γίνουμε η καλύτερη εκδοχή μας. Θα βελτιωθούμε ως χαρακτήρες, θα προσέχουμε περισσότερο την εμφάνισή μας, θα θέτουμε υψηλότερους στόχους στην επαγγελματική μας ζωή μας. Θα θέλουμε, με λίγα λόγια, πάντα να πηγαίνουμε ένα βήμα παρακάτω.

Το άτομο δε στηρίζεται πια μόνο στην ερωτική έλξη και στην επικοινωνία. Αναζητά ένα συνοδοιπόρο, ικανό να μοιραστεί τις φιλοδοξίες μαζί του και τα όνειρά του. Ικανό να τον στηρίξεις στις δύσκολες στιγμές, που είναι αναπόφευκτες όταν προσπαθείς να εξελιχθείς. Είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα αποτύχεις, κάποια στιγμή θα πέσεις στα πατώματα, κάποια στιγμή θα πονέσεις. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, να ξέρεις ότι εκείνες τις στιγμές ο σύντροφός σου θα είναι ικανός να σε στηρίξει, αλλά κι εσύ να είσαι διατεθειμένος να κάνεις το ίδιο για αυτόν.

Το ότι ο σύντροφος της ζωής σου θα σε βοηθήσει να βελτιωθείς, δε σημαίνει ότι δε σε αποδέχεται όπως είσαι. Απλά παράλληλα είναι ικανός να σου εμπνεύσει και την επιθυμία να εξελιχθείς. Ενώ παράλληλα θα ‘ναι κοντά σου κάθε στιγμή. Σε μια καθημερινή σχέση αυτό συχνά αγνοείται, γιατί το ζευγάρι έχει ως προτεραιότητα την καλοπέρασή του. Δεν υπάρχουν οι ευθύνες μιας οικογένειας.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, δε χρειάζεται να έρθει η πρόταση γάμου για να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι ο σύντροφός του δεν είναι ο κατάλληλος για το μέλλον του. Δε χρειάζεται να έρθει εκείνη η στιγμή. Βαθιά μέσα του ξέρει ήδη αν θέλει να περάσει την υπόλοιπη ζωή μαζί του, ίσως κι απ’ την αρχή της σχέσης. Αν λείπει αυτό το «κάτι» που θα τον κρατούσε, το ξέρει. Αλλά το συναισθηματικό δέσιμο κι η συνήθεια τον κρατάνε πίσω.

Επιλέγει να αγνοεί αυτά που του λείπουν. Να αγνοεί τη διαίσθησή του και να πνίγει τις φωνές που υπάρχουν μέσα στο κεφάλι του, κοροϊδεύοντας τον εαυτό του. Την ώρα της πρότασης, όμως, δεν μπορεί ούτε να κοροϊδέψει ούτε να κρυφτεί από κανέναν. Αναγκαστικά έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια κι αρνείται.

Αρνείται να δεσμευτεί για μια ζωή, γιατί θέλει κάτι παραπάνω. Κάτι καλύτερο. Κάποιον μάλλον που θα τον κάνει καλύτερο. Που θα τον εμπνεύσει με το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του. Που δε θα του ζητήσει να αλλάξει. Θα τον αποδεχτεί όπως είναι.

Κι αυτή η άδολη κι αγνή αποδοχή θα τον τρελάνουν και θα τον κάνουν να αγωνίζεται κάθε μέρα για να βελτιώσει τον εαυτό του. Θα αναζητά συνεχώς την εξέλιξη, ακόμα κι αν ο άλλος δεν του το ζήτησε ποτέ. Απλά την ενέπνευσε. Κι αυτό είναι που θα κάνει το ερωτικό δέσιμο πιο ισχυρό. Ισχυρό για να κρατήσει ένα επιτυχημένο γάμο οπού ο ένας θα κάνει τον άλλο να πάει ένα βήμα παραπέρα, που μόνος ίσως φοβόταν να το κάνει.