Επικίνδυνα τα ωραία λόγια

Επικίνδυνοι όσοι ξέρουν να λένε ωραία λόγια. Όσοι γνωρίζουν την τέχνη της κολακείας. Θα σου πουν αυτό που θέλεις να ακούσεις. Χωρίς, όμως, να σε κάνουν να νιώσεις ότι θέλουν κάτι από σένα. Θα σε κοιτάξουν στα μάτια κι εκείνη τη στιγμή θα σε κάνουν να αισθανθείς το επίκεντρο. Και θα είσαι το επίκεντρό τους, αλλά μόνο για εκείνη τη στιγμή.

Οι ατάκες που θα σου πουν; Πολλές. «Δεν έχω γνωρίσει κανένα σαν εσένα». «Διαφέρεις». «Είναι μεγάλη τύχη που σε γνώρισα». Εσύ, θα χαμηλώσεις το βλέμμα και θα προσπαθήσεις να αρνηθείς ευγενικά τα λόγια αυτά. Θα τα θεωρήσεις υπερβολές, παρ’ όλο που ένα χαμόγελο θα έχει ήδη σχηματιστεί στα χείλη σου. Βέβαια, οι παραπάνω εκφράσεις είναι όντως αληθινές∙ όλοι είμαστε διαφορετικοί και ταυτόχρονα μοναδικοί.

Είναι γεγονός ότι όλοι έχουμε κουβαλάμε κάποια ανασφάλεια, μικρή ή μεγάλη. Έχουμε, επίσης, ανάγκη την αναγνώριση απ’ τους άλλους. Ζητάμε την επιβεβαίωση και την κολακεία από αυτούς. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, και τα social media κάνουν πάταγο. Θέλουμε να ικανοποιήσουμε τη φιλαρέσκειά μέσα μας.

Οι άνθρωποι, λοιπόν, που ξέρουν να λένε ωραία λόγια, είναι επικίνδυνοι. Θα καταλήξεις να αναζητάς τις ατάκες τους, ακόμα κι αν έχει χτυπήσει το καμπανάκι κινδύνου μέσα σου. Θα πιστέψεις στα λόγια τους, γιατί σε ανεβάζουν με μοναδικό τρόπο. Θα θέλεις να τ’ ακούς συνεχώς. Θα εθιστείς στον ενθουσιασμό που νιώθεις κοντά τους και χωρίς να το καταλάβεις θα βρεθείς στο σημείο να τον αναζητάς.

Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν αρχίζεις να επενδύεις συναισθηματικά, ενώ η άλλη μεριά δεν είναι πρόθυμη να το κάνει. Θα αρχίσεις τα σενάρια με το μυαλό σου και τις ρομαντικές φαντασιώσεις. Θα αποκτήσεις προσδοκίες κι εκεί είναι που θα χάσεις το παιχνίδι.

Κι ενώ εσύ πετάς σε σύννεφα ευτυχίας, δε βλέπεις την πτώση που πλησιάζει. Σε ανέβασε στα σύννεφα, αλλά δε σου υποσχέθηκε ποτέ ότι θα σε αφήσει εκεί. Ίσως όταν σου μιλάει να νιώσεις ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον πλανήτη, αλλά μερικές στιγμές μετά να σε ξεχνάει. Κολακεύεσαι αρχικά, απογοητεύεσαι ύστερα.

Και με την πτώση στην πραγματικότητα έρχεται κι η συνειδητοποίηση ότι ωραία λόγια δε λέει μόνο σε σένα. Δεν κάνει μόνο εσένα το επίκεντρο του κόσμου του, αλλά συνήθως όσους συναναστρέφεται. Οι προσδοκίες σου διαλύονται μεμιάς και κατηγορείς τον εαυτό σου που έπεσες τόσο εύκολα στα λόγια του.

Όλοι εθιζόμαστε στα ωραία λόγια. Εθιζόμαστε στο πόσο όμορφα μας κάνουν να νιώθουμε με τον εαυτό μας. Αναζητάμε, έπειτα, συνεχώς αυτή τη συγκίνηση, ειδικά αν δεν μπορούμε να την προσφέρουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Αν καταλαβαίναμε απ’ την αρχή πότε τα λόγια αυτά είναι κολακεία και πότε αληθινή εκτίμηση; Μπορούμε. Το βλέπουμε στα μάτια, στις εκφράσεις, στη στάση του άλλου. Το διαισθανόμαστε. Ας εμπιστευτούμε και καμιά φορά τη διαίσθησή μας. Σίγουρα υπάρχει εκεί για κάποιο λόγο…

Το βασικότερο κριτήριο, όμως, είναι οι πράξεις. Συνοδεύονται τα ωραία λόγια με ωραίες πράξεις ή δημιουργούν απλά προσδοκίες και φρούδες ελπίδες; Έμπρακτα ο άλλος σου δείχνει ότι εννοεί την κάθε λέξη του ή σε ξεχνάει τη στιγμή που σταματάτε να μιλάτε; Όταν σου λέει ότι δεν έχει μάτια για άλλον, πιστεύεις βαθιά μέσα σου ότι είσαι η αρχή και το τέλος του;

Δεν είναι ένοχα τα ωραία λόγια. Ένοχοι είναι αυτοί που τα λένε. Ένοχοι είναι, όμως, κι αυτοί που πιστεύουν και τα αφήνουν να τους αγγίξουν σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι πρέπει, φλερτάροντας αργότερα με την απογοήτευση. Πού και πού χρειάζονται σαν ενέσεις αυτοπεποίθησης, μας δεν τις έχουμε και τόσο ανάγκη.

Καλό το παραμύθι, αλλά τίποτα σαν τη γνήσια αγάπη κι εκτίμηση. Εκεί απαιτείται συναισθηματική επένδυση, άρα και ρίσκο να πληγωθούμε. Μπορεί, όμως, να βρούμε και την πραγματική ευτυχία. Το μόνο σίγουρο είναι πάντως πως αν επιμείνουμε στο να αναζητάμε μόνο ωραία λόγια, θα πληγωνόμαστε και θα απογοητευόμαστε συνέχεια.