Ο διαχειριστής της καρδιάς μας

Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας. Μία ιδιότητα, πολλά πρόσωπα. Όχι οποιοσδήποτε διαχειριστής, αλλά ο αγαπημένος όλων μας, που έχει όλα τα προτερήματα μαζεμένα. Όλα εκείνα τα αγαπημένα χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Ας ξεκινήσουμε να του μπλέκουμε το εγκώμιο λοιπόν με μια σύντομη αναφορά στα χαρίσματά του: ενοχλητικός, σπαστικός, αδιάκριτος, ξερόλας, ανικανοποίητος, κουτσομπόλης.

Αρχικά ένας διαχειριστής οφείλει να είναι ενοχλητικός με όλη τη σημασία της λέξης. Πάντα θα χτυπήσει το κουδούνι τη λάθος ώρα για να σου ζητήσει τα κοινόχρηστα. Εκείνη την ώρα που αποφάσισες να ξαπλώσεις για μερικά λεπτά ή ακόμα χειρότερα εκείνη την ώρα που άρχισε μόλις να σε παίρνει ο ύπνος. Καλά για τις ώρες που έχεις καταφέρει να συγκεντρωθείς ή εργάζεσαι υπό πίεση δεν το συζητάω καν. Περίμενε επίσκεψή του! Και με την ευκαιρία, θα σου αποδείξει πόσο γυμνασμένα χέρια έχει. Πώς; Τόλμα να μην του ανοίξεις την πόρτα και θα δεις. Θα σου χτυπάει το κουδούνι ακούραστα. Για ώρες, αδιάκοπα.

Μα δεν είναι μόνο ενοχλητικός και τέρμα πεισματάρης με τα κουδούνια. Είναι και αδιάκριτος. Θα μπει στο δωμάτιο και σαν ντετέκτιβ με μια διαπεραστική ματιά θα το σκανάρει. Λες και ψάχνει να βρει στοιχεία στον τόπο του εγκλήματος. Αν υπάρχουν και άτομα μέσα, σε λυπάμαι. Αν προλάβεις, κρύψε τα στη ντουλάπα. Ειδάλλως, αύριο όλη η πολυκατοικία θα ξέρει με ποιους συχνάζεις και πότε μπαινοβγαίνουν στο σπίτι. Διόρθωση. Μάλλον θα το μάθουν σε μερικές ώρες. Την ώρα που θα χτυπήσει και τα άλλα κουδούνια για να μαζέψει και τα άλλα κοινόχρηστα. Θα φροντίσει να διαδώσει και την πληροφορία.

Και να ήταν μόνο αδιάκριτος. Αμ δε! Θα σου μεταφέρει και όλα τα κουτσομπολιά που έχει ακούσει μέχρι σήμερα. Θες, δε θες. Απλά θα μένεις να τον κοιτάς και να κουνάς το κεφάλι σκεπτόμενος. Να του μιλήσεις δε γίνεται. Σε έχει πάρει μονότερμα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάθεσαι και να προσεύχεσαι καρτερικά να τελειώσει.

Και μετά τα κουτσομπολιά, έρχεται και η συμβουλευτική ώρα, μαζί με την γκρίνια πάντα. Γιατί ο νιπτήρας σου είναι έτσι; Γιατί το πάτωμα έχει χαρακιές; Δεν το καθάρισες καλά. Και αν του πεις ότι έχεις μια ζημιά, θα σε κοιτάξει με μισό μάτι, απορώντας πως δεν κατάφερες να τη φτιάξεις. Μόνο που δε σε λέει άχρηστο, που δεν μπορείς να την επιδιορθώσεις μόνος σου. Αν είναι δυνατόν δηλαδή; Μα γιατί δε γεννηθήκαμε όλοι μάστορες;

Και αφού σου τα πει όλα, θα σου δώσει τις συμβουλές και θα σου κάνει παρατηρήσεις για το πόσο χάλια έχεις κάνει το σπίτι. Διαχειριστής είναι άλλωστε. Υπεύθυνος για τη σωστή και ομαλή λειτουργία της πολυκατοικίας. Πρέπει να εκτελέσει το καθήκον του με το να στην πει. Αφού λοιπόν τα κάνει όλα αυτά, σου ζητάει τα κοινόχρηστα. Τα κοινόχρηστα και οι παρατηρήσεις πάνε πακέτο, έτσι για να σου δείξει ότι ο τύπος είναι πάνω από όλα επαγγελματίας. Ξέρει τι λέει. Ξέρει τι κάνει.

Την ώρα εκείνη λοιπόν που στα ζητάει γυαλίζει το μάτι του με έναν τρόπο που τον φοβάσαι. Φοβάσαι να ρωτήσεις πόσα είναι. Αλλά όχι. Σε προλαβαίνει και αρχίζει να σου απαριθμεί τους λόγους για τους οποίους αυξήθηκαν: «Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου πρέπει να δώσεις χρήματα για τις σπασμένες λάμπες, τα πατάκια στην είσοδο θέλουν άλλαγμα, το πάτωμα γυάλισμα…» και κάπου εκεί μένεις απλά να τον κοιτάς.

Εννοείται όμως ότι το δράμα δε σταματάει εδώ. Γιατί ακόμα και αν ο διαχειριστής σε επισκέπτεται μόνο για τα κοινόχρηστα, φροντίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του και τις υπόλοιπες μέρες. Τρέχει πάνω-κάτω στο διάδρομο. Γίνεται φασαρία και ψάχνει να δει από πού έγινε, γιατί έγινε, ποιοι αναμείχθηκαν. Κάπως έτσι λοιπόν γίνεται κομμάτι της ζωής σου από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Η παρουσία του είναι σταθερό κομμάτι της καθημερινότητάς σου, να σου υπενθυμίζει πως αν παρεκτραπείς έστω και λίγο μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, αυτός θα σου χτυπήσει την πόρτα για να σε βάλει σε τάξη. Και μετά θα σε κάνει και βούκινο στους υπόλοιπους ένοικους της πολυκατοικίας.

Και πάνω που λες ότι χειρότερα δε γίνεται, είναι εκεί να σε διαψεύσει.