Περιμένοντας την τέλεια ατάκα πνιγόμαστε σε σιωπές

Όλοι απολαμβάνουμε το φλερτ. Το παιχνίδι, το χαμόγελο, τις ματιές όλο νόημα. Πολλές φορές χωρίς να αποζητάμε κάτι περισσότερο απ’ το να θέλουμε να χαρούμε λίγο το παιχνίδι εκείνη τη στιγμή.

Το σωστό φλερτ, όμως, είναι τέχνη. Και μάλιστα περίπλοκη, αφού προσπαθούμε πολλές φορές περισσότερο από όσο χρειάζεται για να βρούμε την κατάλληλη ατάκα. Αυτό, βέβαια, έχει σαν αποτέλεσμα, συχνά, να περνάνε τα λεπτά και στο τέλος, αντί να πούμε αυτό το φοβερό που θέλουμε να προκαλέσει, να μην πούμε απολύτως τίποτα.

Πρόβες μες στο μυαλό μας, ατάκες που αναιρούμε στο δευτερόλεπτο. Μήπως να πω αυτό; Μπα. Το άλλο; Ούτε. Με άλλα λόγια περνάμε εκείνη τη δύσμοιρη την απάντηση από χιλιάδες φίλτρα. Και στην τελική, δεν ξεστομίζουμε τίποτα. Ψάχνουμε το ιδανικό και τελικά βυθιζόμαστε σε σιωπές. Σταματάμε διαλόγους που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε σπουδαίες συζητήσεις. Απλά μένουμε να κοιτάμε τον άλλο με μια απορία στο βλέμμα. Μείνατε κι οι δύο με την αμηχανία και τι κατάλαβες;

Γιατί, όμως, δε λέμε αυτό που σκεφτόμαστε; Δεν ήταν αρκετά καλό για να εντυπωσιάσει; Επιλέγεις μια τυπική σιωπή ή ένα νεύμα, ενώ τα μάτια σου λένε πως θες να πεις πολλά. Ο άλλος από ευγένεια ή εγωισμό δε θα το συνεχίσει. Πολύ πιθανόν να το θεωρήσει κι αδιαφορία, παρ’ όλο που η γλώσσα του σώματός σου έδινε άλλα μηνύματα. Βολευόμαστε σε σιωπές για να μη ρισκάρουμε.

Γιατί την ψάχνουμε τόσο πολύ την τέλεια ατάκα; Ακόμα να μάθουμε πως όταν σταματήσουμε να αγχωνόμαστε σκάει από μόνη της; Ακόμα δεν πήραμε το μάθημά μας; Αφού κάθε φορά, μέσα σ’ αυτά τα δύο λεπτά που μεσολαβούν για να αποβάλουμε τον πανικό και το χτυποκάρδι, σκεφτόμαστε την τελειότερη απάντηση. Μόνο που τότε είναι αργά.

Ο φόβος μας φταίει, που μας κλείνει το στόμα, που δε μιλάμε. Φταίει κι ο άλλος, που μας αποσυντονίζει. Ξεχνάμε ότι αν υπάρχει έλξη το διαισθάνονται κι οι δύο μεριές. Δεν είναι η ατάκα εκείνη που θα σε κάνει να ερωτευτείς κεραυνοβόλα. Δε θα αλλάξει και πολλά, σε αντίθεση με τη σιωπή, που μπορεί να τα χαλάσει όλα.

Για πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε, άραγε, να ψάχνουμε την καταλληλότερη ατάκα; Λες κι αυτή έχει τόση δύναμη. Τις λέξεις μας, όποιες κι αν είναι αυτές, τις κινήσεις μας, τις εκφράσεις μας, τα χαμόγελά μας, αυτά θα θυμάται ο άνθρωπος που τόσο αφελώς προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε.

Μην αφήνεις τη σιωπή ανάμεσά σας να τα σκοτώσει όλα. Μην αφήνεις την αμφιβολία να αιωρείται στον αέρα. Πες αυτό που σκέφτεσαι. Και βλακεία να είναι, θα κάνει τον άλλο να γελάσει, άρα κάτι καλό θα προκύψει. Ο χρόνος είναι πολύτιμος κι αυτά τα δύο λεπτά που σκέφτεσαι αν θα πρέπει ή όχι να μιλήσεις, μπορεί να φαντάζουν αιώνια στα μάτια του άλλου. Αιώνια, μα και καταστροφικά, γιατί μετά μπορεί να είναι πολύ αργά.

Η σκέψη του άλλου μπορεί να έχει πετάξει σε άλλη μέρη και να κοιτάζει αλλού όσο εσύ θα ψάχνεις τρόπο για να του προκαλέσεις το ενδιαφέρον. «Με παιδεύει πολύ», είναι το μόνο που θα σκεφτεί ο άλλος όταν πια αποφασίσει να σηκωθεί και να φύγει. Ίσως κάτι πιο τολμηρό του τραβήξει την προσοχή.

Γιατί για όλα υπάρχει το κατάλληλο timing και το φλερτ δεν αποτελεί εξαίρεση!