Πες το με μια αφιέρωση

Λόγια που δε λέμε. Εκφράσεις που φοβόμαστε. Επιθυμίες απ’ τις οποίες κρυβόμαστε. Επιλέγουμε απλά να τις θάβουμε σε μια γωνία του μυαλού μας και να τις αφήνουμε καταχωνιασμένες εκεί. Σε ένα σημείο που πολλές φορές προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει.

Για όλα αυτά, λοιπόν, για όλα όσα δεν είπες γιατί δεν τόλμησες, φοβόσουν, δεν ήσουν σίγουρος, μια αφιέρωση αρκεί. Αρκεί για όσα δεν μπορείς να πεις. Αρκεί για όλα όσα δεν μπορείς να κάνεις. Αρκεί για να εκφραστείς με ασφάλεια.

Τη στιγμή που θα ακούσουμε εκείνο το τραγούδι, θα διαβάσουμε εκείνες τις φράσεις, που θα εκφράζουν τις βαθύτερες επιθυμίες μας, δεν μπορούμε όσο και να θέλουμε να αποφύγουμε την ταύτιση. Είναι αναπόφευκτη κι απλά μας αγγίζει, άλλοτε με τον πιο γλυκό τρόπο κι άλλοτε με τον χειρότερο, γιατί μέσα από αυτήν την ταύτιση που νιώθουμε ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη δική μας αλήθεια.

Το αποφασίζουμε, λοιπόν, –αφού πρώτα ρωτήσουμε φίλους– και κάνουμε την αφιέρωση. Κοινοποιούμε εκείνο το τραγούδι. Γράφουμε στον τοίχο εκείνες τις φράσεις τις οποίες βέβαια αποδίδουμε σε τυχαία έμπνευση εκείνης της στιγμής. Ανεβάζουμε εκείνη την εικόνα με εκείνο το δίστιχο με το οποίο ταυτιστήκαμε. Κι όλα αυτά τα κάνουμε έχοντας μέσα μας μια μεγάλη και συνάμα κρυφή προσδοκία.

Ελπίζουμε ότι η αφιέρωσή μας, φεύγοντας από εμάς θα πάει και θα βρει τον αποδέκτη της. Και αυτός θέλουμε είτε να καταλάβει όσα θέλουμε να του πούμε είτε ίσως και να πονέσει και να νιώσει τύψεις για τη συμπεριφορά του. Βγάζουμε με αυτόν τον τρόπο τις επιθυμίες στην επιφάνεια, αλλά πάντα ασφαλισμένες ή και κωδικοποιημένες, γιατί πιστεύουμε ότι για τον υπόλοιπο κόσμο είναι απλά άλλη μια κοινοποίηση. Άλλη μια τυχαία έμπνευση της στιγμής.

Άραγε, όμως, η αφιέρωση πετυχαίνει το στόχο της; Το άτομό μας λαμβάνει το μήνυμα που θέλουμε να του στείλουμε; Ποτέ δε θα είμαστε σίγουροι γι’ αυτό. Δεν μπορούμε όμως και να του ανοιχτούμε αλλιώς. Δεν μπορούμε ή δε θέλουμε αρκετά; Άλλωστε, ήδη με αυτόν τον τρόπο τον ξεχωρίζουμε. Κοινοποιούμε κάτι και βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι μόνο ένα άτομο θέλουμε να αγγίξουμε. Ένα και μόνο είναι το like που μας καίει και που αναζητάμε. Εκτός κι αν βεβαία με την αφιέρωσή μας θέλουμε να την πούμε σε κάποιον. Εκεί αδιαφορούμε για το like. Είτε θέλουμε μια απάντηση είτε λειτουργεί απλά ως εκτόνωση.

Αγωνιούμε, λοιπόν, συνήθως για μια απάντηση, για μια κίνηση, για ένα σημάδι. Για κάτι που θα μας αποδείξει ότι η αφιέρωση βρήκε τον αποδέκτη της, πέτυχε τον σκοπό της. Ακόμα όμως κι αν δεν το καταλάβει, αν η αφιέρωσή μας δε φτάσει ποτέ στα δικά του μάτια, ας την αφήσουμε εκεί ως υπενθύμιση. Ήμασταν αρκετά γενναίοι για να παραδεχτούμε μέσα μας τι πραγματικά θέλουμε, αλλά και ταυτόχρονα τόσο δειλοί για να το ζητήσουμε ξεκάθαρα από εκείνο το άτομο.

Ας την αφήσουμε λοιπόν εκεί, γιατί πολλές φορές μια αφιέρωση αρκεί. Έστω για να βρούμε τη λύτρωση μέσα μας και να ξεκαθαρίσουμε κι οι ίδιοι τι είναι αυτό που αναζητάμε.

Θέλουμε ανωτερότητα; Μια αφιέρωση αρκεί σε έναν χωρισμό, γιατί πάντα κάποιοι θέλουν να δείχνουν ακεραιότητα και να κρατάνε τους τύπους. Δε θέλουν να διαφωνήσουν ή να ασχοληθούν. Αν ο πρώην παρεξηγηθεί ξέρει κι ίδιος ότι έσφαλε. Αν όχι, δεν πειράζει, κρατούν την ικανοποίηση για τον εαυτό τους, βγάζουν το θυμό, την πίκρα από μέσα τους. Αφήνουν εκείνους τους στίχους να μιλήσουν χωρίς οι ίδιοι να πουν τίποτα.

Θέλουμε αποκλειστικότητα; Μια αφιέρωση αρκεί και στον έρωτα. Στον έρωτα, όχι στο φλερτ. Γιατί τότε η αποκλειστικότητα έχει άλλο νόημα. Την κοινοποιούμε σε όλους, αλλά ταυτόχρονα ξέρουμε ότι ένα είναι το άτομο το οποίο θέλουμε πραγματικά να ικανοποιήσουμε. Κι αυτό το δηλώνουμε σε όλους. Αυτή τη φορά το δηλώνουμε ανοιχτά γιατί έτσι δείχνουμε ότι τα γνήσια και τα αληθινά συναισθήματα δεν κρύβονται.

Τι γίνεται, όμως, με το φλερτ; Εκεί όπου γίνεται όλο το παιχνίδι; Εκεί όπου καμία μεριά δεν αποκαλύπτει τις προθέσεις της ξεκάθαρα, γιατί θέλει να παρατείνει το μυστήριο, θέλει να διατηρήσει έτσι αμείωτο το ενδιαφέρον και να παρατείνει για όσον είναι δυνατό, εκείνο τον αρχικό ενθουσιασμό.

Ξεχνάμε συχνά ότι στο παιχνίδι του φλερτ θέλουμε κι οι δύο μεριές να βγουν κερδισμένες κι όχι κάποια να ηττηθεί επειδή δεν ξεκαθαρίστηκαν εξ αρχής οι κανόνες του. Εκεί, λοιπόν, μια αφιέρωση αρκεί για να πείσει μια απ’ τις δύο μεριές να κάνει την πρώτη κίνηση και να δείξει τα χαρτιά της;