Στον πρώτο καφέ ξυπνάς, στον δεύτερο απολαμβάνεις

Το άρωμά του μας μαγεύει. Η γεύση του μας γοητεύει. Μας εθίζει με τέτοιον τρόπο που διαρκώς θέλουμε κι άλλο. Πού αναφέρομαι; Μα φυσικά, στον καφέ.

Κάποιοι δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτόν. Με το που χτυπήσει το ξυπνητήρι και σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι, τρέχουμε να τον ετοιμάσουμε. Άλλοι γλυκό, άλλοι μέτριο ή πικρό, ανάλογα με το αν έχουμε ανάγκη από γλύκα στη ζωή μας εκείνη τη στιγμή. Με ζάχαρη η όχι, όμως, θέλουμε όσο τίποτα το άρωμά του να πλημμυρίσει όλο το χώρο. Εκείνη, λοιπόν, την ώρα που μόλις ετοιμάστηκε και τον βάζουμε στην κούπα, η μυρωδιά του αρκεί για να μας αφυπνίσει. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Με την πρώτη γουλιά δεν ξυπνάμε απλά, γινόμαστε κι ευδιάθετοι. Το πρώτο χαμόγελο από ικανοποίηση σχηματίζεται στα χείλη μας, κάνοντας την αρχή για να χαμογελάσουμε πολλές φορές ακόμα μέσα στη μέρα.

Με άλλα λόγια, ο πρώτος καφές είναι αυτός που θα σε κάνει να πεις καλημέρα κι έστω και λίγο να το εννοείς. Γιατί λέω πρώτος; Γιατί σίγουρα θα υπάρξει και δεύτερος, τον οποίο όμως θα απολαύσεις με έναν διαφορετικό τρόπο. Πού θα τον πιεις αυτόν; Μυστήριο…

Αυτός ο δεύτερος καφές της μέρας μπορεί να είναι η συντροφιά σου στη βεράντα ένα ηλιόλουστο πρωινό. Δε βιάζεσαι να ξεκινήσεις τη μέρα σου και θέλεις να αράξεις λίγο περισσότερο. Δε ζητάς απ’ αυτόν τον καφέ να σου δώσει ενέργεια. Τον πίνεις για να χαλαρώσεις και να ευχαριστηθείς την ησυχία σου. Τον απολαμβάνεις σιγά-σιγά και προσπαθείς να πίνεις την κάθε γουλιά ευλαβικά. Σαν να θες να παρατείνεις εκείνη τη στιγμή όσο το δυνατόν περισσότερο. Εκείνη τη στιγμή της απόλυτης ηρεμίας, που ο ήλιος σε γαργαλάει ελαφρά και το μυαλό σου για μια φορά έχει πατήσει παύση και δεν εναλλάσσει τη μία σκέψη μετά την άλλη σαν τρελό.

«Πάμε για έναν καφέ;». Αυτή η ατάκα μπορεί να ‘ναι επίσης η αιτία που θα πιεις τον δεύτερο καφέ της ημέρας. Κάπως έτσι ξέρεις ότι ξεκινάνε οι καλύτερες κουβέντες. Συζητήσεις που θα σε κάνουν να γελάσεις μέχρι δακρύων, αλλά και που ίσως θα σε προβληματίσουν, ενίοτε και θα σε πικράνουν. Άλλοτε είναι καφές της εμψύχωσης και άλλοτε καφές της παρηγοριάς. Αλλά ακόμα και τότε αποτελεί τον καλύτερο σύντροφο, την καλύτερη παρέα. Η κάθε του γουλιά σου προσφέρει ένα αίσθημα ανακούφισης κι ελπίδας πως ό,τι και να έγινε είσαι ικανός να το αντιμετωπίσεις. Είσαι ικανός να το ξεπεράσεις.

Βέβαια, τον δεύτερο καφέ της ημέρας μπορεί κάποιος να τον απολαύσει και το βράδυ… Εκείνες τις δύσκολες μέρες που οι υποχρεώσεις μοιάζουν ατελείωτες, βασίζεσαι σε αυτόν για λίγη ενέργεια παραπάνω. Είτε πρόκειται για πνευματική είτε για σωματική εργασία, έχεις εξίσου ανάγκη τη συντροφιά του. Στηρίζεσαι σε αυτόν για να σου χαρίσει ακόμα λίγες παραγωγικές ώρες. Είναι το γέμισμα των μπαταριών σου κι η παρηγοριά σου.

Εμείς, οι εθισμένοι στον καφέ, είμαστε ευτυχισμένοι που υπάρχει τη ζωή μας. Σε καταλαβαίνουμε, λοιπόν, όσο τίποτα όταν ενθουσιάζεσαι και μόνο στο άκουσμά του. Αυτή η εξάρτηση, εξάλλου, είναι κι εξαιρετικά ωφέλιμη. Μας ξυπνάει το πρωί, μας δίνει ενέργεια και καλή –ή έστω καλύτερη– διάθεση. Μας ανεβάζει ψυχολογικά όταν το έχουμε ανάγκη. Μας συντροφεύει στις καλύτερες συζητήσεις και μας δίνει ελπίδα και παρηγοριά.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κόψουμε τον καφέ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μείνουμε μόνο σε έναν!