Πονάει που δεν είναι πια εδώ ή που δεν τους κράτησες;

Άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στις ζωές άλλων ανθρώπων καθημερινά. Κάποιοι μένουν για λίγο, ίσα για να κρατήσουν συντροφιά, κάποιοι λίγο παραπάνω, μέχρι να γίνουν όνειρα, και κάποιοι άλλοι αδυνατούν να μείνουν κι απλά εξαφανίζονται.

Ενός λεπτού σιγή για όλους εκείνους, τους μάλλον αδύναμους, που έφυγαν απ’ τη ζωή σου δίχως ξεκάθαρο λόγο, χωρίς πειστική αιτία. Για εκείνους τους περαστικούς κι ίσως επιπόλαιους επιβάτες που δεν είχαν σαφή προορισμό, μονάχα μια ανυπομονησία για κάθε επόμενο ταξίδι. Για εκείνους που σε πλήγωσαν πριν καν μπουν στην καθημερινότητά σου κι ύστερα πήραν το καπελάκι τους κι έφυγαν, ίσως χωρίς καν να αποχαιρετήσουν. Σου πήρε καιρό να καταλάβεις πως ήταν καλύτερα που έφυγαν, πως σε μια ζωή που πασχίζεις να την χτίσεις πάνω σε γερά θεμέλια, άνθρωποι που ακροβατούν συναισθηματικά, περισσεύουν.

Ένα «ευχαριστώ» για εκείνους που στην πρώτη βροχή τα παράτησαν και πήραν την πρώτη έξοδο στα δεξιά ψάχνοντας μόνιμες λιακάδες κι ένα «μπράβο» σε αυτούς που έμειναν εκεί να σε στηρίζουν και να σε αγαπούν. Στις ερωτικές φυγές, άραγε, τι να πονάει περισσότερο; Σε πονάει που έχασες κάποιον ή που δεν κατάφερες να τον κρατήσεις; Εξαρτάται προς τα πού γέρνει η ζυγαριά ευθύνης κι εγωισμού. Αν είσαι αρκετά θαρραλέος, μπορεί να παραδεχθείς ότι κάπου σου ανήκει ένα φταίξιμο, πως κάποιος φεύγει ίσως μόνο γιατί κάποιος άλλος δεν μπόρεσε να τον πείσει, με τις πράξεις και τη συμπεριφορά του, πως αξίζει να μείνει.

Δεν είναι ψέμα πως οι άνθρωποι ψάχνουν την έξοδο πολύ εύκολα. Αν κάποιος αισθανθεί πως τον πιέζεις, θα φύγει. Αν αδιαφορείς, θα φύγει. Αν τον αδίκησες, θα φύγει. Αν απάτησες, πλήγωσες, είπες ψέματα ή ζήλεψες παράφορα, τότε –μάντεψε– θα φύγει, και θα ‘ναι περήφανος που το έκανε, ακόμα κι αν υποφέρει με την απόφασή του. Εσύ όμως; Εσύ που έδιωξες εκείνον τον κάποιον, θα πονάς πιο πολύ. Γιατί εσύ φταις, εσύ δεν κατάφερες να τον κρατήσεις.

Ο εγωισμός σου κάποτε θα υποχωρήσει και τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι σε πονάει πιο πολύ όχι η ίδια η απουσία αλλά το γεγονός πως εσύ άνοιξες την εξώπορτα. Θα τα βάλεις με τον εαυτό σου και θα σε κατηγορήσεις για όλα, ακόμα και για εκείνα που δε φταις. Δε σε πληγώνει τόσο η απώλεια εκείνου του προσώπου, όσο ο θυμός προς τον ίδιο σου τον εαυτό.

Όλοι σου λένε ότι τα έκανες θάλασσα κι ότι ο άνθρωπος που έδιωξες από κοντά σου, άξιζε τα πάντα. Οι φωνές μέσα σου σε βγάζουν αδύναμο. Χάος σκέψεων και σεναρίων. Τι πήγε λάθος και τι θα μπορούσε να είχε πάει αλλιώς;

Πάντα έτσι φερόμαστε στις φυγές, μας κατηγορούμε, χρεωνόμαστε ενοχές και πνιγόμαστε σ’ αυτές. Δεν είναι, όμως, πάντα έτσι. Οι άνθρωποι είναι σαν τα αεροπλάνα. Μπορεί να ‘χουν καθυστέρηση στη στιγμή της απογείωσης, αυτό όμως δε σημαίνει πως δε θα πετάξουν κάποτε. Θα απογειωθούν και θα προσγειωθούν σε έναν άλλο, διαφορετικό, προορισμό. Καμιά φορά με πιο θερμό κι ευχάριστο κλίμα από εκεί που αναχώρησαν.

Έτσι, λοιπόν, αν έχεις δίπλα σου κάποιον που αξίζει να ‘ναι μαζί σου, κάποιον που θέλεις να ‘ναι μέχρι το τέλος δίπλα σου, τότε φρόντισε να τον κρατήσεις. Φρόντισε να μην τον διώξεις από κοντά σου με τις πράξεις και τα λόγια σου, γιατί μετά θα ‘ναι αργά για μετάνοιες και δάκρυα. Ευχαρίστησε όσους είναι στο πλάι σου και να ‘σαι ευγνώμων για εκείνους. Ακόμα κι εκείνοι που έφυγαν πήραν κάτι από σένα κι εσύ έμαθες από αυτούς.