Αρχίζει να σοβαρεύει όταν γελάς με τα πιο ηλίθια αστεία

Ήταν ένας έρωτας αλλιώτικος, μη συνηθισμένος και σίγουρα όχι με την πρώτη ματιά. Κάποιοι λένε ότι ερωτεύονται το βλέμμα στους ανθρώπους, άλλοι το χαμόγελο κι άλλοι πάλι το χαρακτήρα. Εγώ ερωτεύτηκα εσένα ολόκληρο. Πώς το κατάλαβα; Ήταν μια από αυτές τις μέρες που καθόσουν έτσι απλά πανέμορφος και σε έκανα χάζι όσο μιλούσες. Ναι μέχρι τότε δεν είχα καταλάβει ότι κάθε φορά που άνοιγες το στόμα σου χαμογελούσα κι εγώ διάπλατα ούτε ότι κοίταγα σαν χάνος τα χείλια σου όσο ανοιγόκλειναν, όλα αυτά μου τα είπαν μετά.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν ξεκίνησες πάλι να λες ένα από αυτά τα αστειάκια σου με αυτό το φλεγματικό, σχεδόν εγγλέζικο χιούμορ σου και εγώ ξεκαρδίστηκα ως συνήθως, αλλά αυτήν την φορά, δε γέλασε κανείς άλλος.  Το γέλιο μου ήταν τόσο δυνατό που αντήχησε μέσα στο κεφάλι μου και λειτούργησε σαν ξυπνητήρι, μάλλον με ξύπνησε απ’ το λήθαργο που βίωνα.

Όποτε εμφανιζόσουν η καρδιά μου χτυπούσε, γελούσα ακόμα και με τη μεγαλύτερη χαζομάρα που θα έλεγες και βρισκόμουν σε μία συνεχόμενη υπερδιέγερση (με έλεγες και χαζοχαρούμενη). Στη συνέχεια έμαθα από φίλους και γνωστούς ότι τα σημάδια ήταν ξεκάθαρα, μόνο εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα. Είχα κολλήσει άσχημα.

Νομίζω ότι όλοι λίγο-πολύ το έχουμε βιώσει. Να, αυτό το συναίσθημα που προσπαθείς να δαμάσεις το χαμόγελό σου, αλλά αυτό σχηματίζεται ανεξέλεγκτα κάθε φορά που βλέπεις αυτό το συγκεκριμένο άτομο. Ένα του νεύμα αρκεί για να φωτιστείς ολόκληρος και περιμένεις πώς και πώς να ακούσεις τα νέα του, τις αστείες του ιστορίες που βασικά δεν είναι και τόσο αστείες, αλλά για κάποιο λόγο εσύ τις βρίσκεις ξεκαρδιστικές.

Κι έρχεται κι η μέρα που περιχαρής φέρνεις αυτόν τον άνθρωπο που έχεις μιλήσει τόσα και τόσα βράδια στην παρέα σου για το απίστευτο χιούμορ του και τις στιγμές γέλιου που σου έχει χαρίσει κι όλοι αναρωτιούνται πού τα είδες όλα αυτά. Βλέπεις έτσι καταλαβαίνεις ότι αρχίζεις και κολλάς σοβαρά με κάποιον, όταν μια μέρα συνειδητοποιείς πως ίσως μόνο εσύ γελάς μαζί του. Αυτό που λένε για τις πεταλούδες στο στομάχι δεν είναι τυχαίο. Δε θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα. Είναι αυτό το ευχάριστο σφίξιμο που νιώθεις κάθε φορά που συναντιέστε. Γελάς χωρίς σταματημό και στην προσπάθειά σου να μη χαμογελάσεις καθώς σου μιλάει, το μόνο που καταφέρνεις είναι να έχεις ένα χαμόγελο τύπου παθαίνω εγκεφαλικό, αλλά προσπαθώ να στο κρύψω.

Δεν ξέρω αν είναι έρωτας, πάντως σίγουρα είναι κόλλημα, κόλλημα γερό από αυτά που σου έρχονται σαν χαστούκια ξαφνικά. Είναι ο θαυμασμός που νιώθεις σε τέτοιο βαθμό που καταλήγεις να εξιδανικεύεις το άτομο που σου αρέσει κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Να αυτό, ρε παιδί μου, που ξεκινάς να τον περιγράφεις στους φίλους σου και είναι σαν να μιλάς για άλλον. Διάβασα κάτι πολύ όμορφο πρόσφατα, «αν με άκουγες να σε περιγράφω, θα σε ερωτευόσουν» ή τέλος πάντων  κάπως έτσι πήγαινε.  Τα γέλια που λες, φίλε μου, που σου προκαλούν τα χαζά του αστεία, είναι απλά το πρώτο καμπανάκι. Θα επέλθουν κι άλλα κρούσματα και θα καταλήξεις να ακούς καμπάνες.

Λοιπόν, είναι το πιο όμορφο συναίσθημα να σε κάνει κάποιος να γελάς, δεν έχει σημασία αν έχει ή δεν έχει χιούμορ, αν είναι ή δεν είναι αστείος. Σημασία έχει αυτό το ξεχωριστό συναίσθημα που βιώνουμε κάθε φορά που συναντάμε αυτό το άτομο κι οι στιγμές γέλιου που μας χαρίζει, που είναι ανεκτίμητες. Είναι αυτή η αρχή ενός έρωτα που χρωματίζει τη ζωή σου, στην γεμίζει με γέλιο και χαρά και πλέον έχεις κάθε λόγο να πεις ναι σε οποιαδήποτε βαρετή πρόταση γιατί ξέρεις ότι τώρα θα είναι αυτός εκεί να σε κάνει να γελάς με τα ηλίθια αστεία του και τίποτα πια δε θα σου φαίνεται βαρετό και ξενέρωτο.