Θυμάμαι πάντα να ενοχλούμαι ιδιαιτέρως με αυτόν τον τύπο ανθρώπου που με κάθε νέα του σχέση αλλάζει κι ο ίδιος. Όταν λέω αλλάζει, δε μιλάω για αυτήν τη θετική αλλαγή που κάποιος υιοθετεί ορισμένες νέες συνήθειες του συντρόφου του που βρίσκει ενδιαφέρουσες. Μιλάω για εκείνη τη ριζική αλλαγή, εκείνη που εκτείνεται απ’ την εμφάνιση και το χαρακτήρα του μέχρι τις συνήθειες, τα στέκια και την ιδεολογία του.
Αναφέρομαι σε όλους αυτούς που μόλις έκαναν σχέση με το hipster τυπάκι άρχισαν να ακούν τζαζ και να φοράν βίνταζ τιράντες, ενώ μέχρι πριν το αγαπημένο τους μαγαζί ήταν εκείνο το ελληνάδικο στο Γκάζι -και προς Θεού δεν έχουν τίποτα κακό τα ελληνάδικα).
Είναι οι ίδιοι που όταν έμπλεξαν με ροκά ξεκίνησαν να φοράν δερμάτινα και να το παίζουν γνώστες της ροκ επαναλαμβάνοντας σαν παπαγάλοι τη μόνη φράση που έμαθαν «σαν το παλιό ροκ δεν έχει».
Είναι εκείνοι που μετατράπηκαν σε ντίβες και κλαρινογαμπρούς του Κολωνακίου και προσπαθούν να σε πείσουν ότι χρόνια άκουγαν House και δεν έχει να κάνει με το καινούριο τους αμόρε που ακούει συμπτωματικά μόνο ηλεκτρονική μουσική.
Είναι η επιτομή της ξεφτίλας να ακολουθείς κατά γράμμα ό,τι κάνει η σχέση σου μόνο και μόνο για να σε γουστάρει περισσότερο. Υπάρχουν άνθρωποι που παράτησαν αγαπημένα χόμπι και κάθε προσωπικό στιλ γιατί, λέει. δεν ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία του αγαπημένου τους -για να ξερνάς ουράνια τόξα και πεταλούδες μαζί!. Καταρχάς, ποιο το νόημα μιας σχέσης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που είναι ίδιοι και κάνουν τα ίδια πράγματα; Δεν καταλαβαίνω. Χάνεται κάθε μαγεία έτσι.
Το χειρότερο όλων σε τέτοιες καταστάσεις είναι πως μαζί με όλα τα συχνά αλλάξουν και τους φίλους τους. Ελάτε, ας μην κρυβόμαστε, όλοι έχουμε εκείνο τον φίλο που σταδιακά άρχισε να εξαφανίζεται. Ναι, ναι, εκείνον με τις εξοργιστικές δικαιολογίες τύπου «αφού δε θα βγει ο δικός μου είπα να κάτσω μέσα» που φτάνει στο τελικό στάδιο του «βασικά δε με αφήνει να βγω». Αλήθεια υπάρχουν κι αυτοί! Τελικά εξαφανίζονται κι όταν χωρίσουν πια και συνειδητοποιήσουν τι έκαναν ψάχνουν να βρουν απομεινάρια μέσα στα ερείπια μιας φιλίας που έχει ήδη χαθεί.
Φτιάξε τη δική σου προσωπικότητα, γιατί μόνο έτσι θα εκτιμηθείς πραγματικά. Κράτησε τα δικά σου χόμπι, βρες τα δικά σου γαμάτα στέκια και ζήσε τα δικά σου τέλεια, ξέφρενα μεθύσια με τους δικούς σου φίλους. Είναι τόσο όμορφο να έχεις τις δικές σου ιστορίες να διηγείσαι, αυτομάτως γίνεσαι άκρως ερωτεύσιμος.
Σταμάτα να γίνεσαι το φερέφωνο των απόψεων της σχέσης σου μόνο και μόνο για να είσαι αρεστός. Ξεκίνα να διαβάζεις για σένα κι όχι γιατί η καινούρια σου σχέση έτυχε να είναι πιο πνευματώδης. Αν το αγαπημένο σου φαγητό είναι οι μπάμιες, πες το χωρίς ντροπή, βροντοφώναξέ το (κανείς δεν είναι τέλειος) και σταμάτα να νιώθεις άσχημα που το ταίρι σου ξέρει τα πάντα από σούσι μέχρι ινδική κουζίνα και το παίζει γνώστης των πάντων –κι αυτός από κάπου τα έμαθε.
Γενικά ναι, είναι πολύ όμορφο να μπορείς να κάνεις υποχωρήσεις για τον άνθρωπο που αγαπάς. Φυσικά θα έρθει κι η μέρα που θα χρειαστεί να ακολουθήσεις και στο στέκι του που δε θα σου αρέσει και τόσο ή θα ακούσετε μαζί την αγαπημένη του μουσική που ποτέ δεν άκουγες πριν. Αλλά, σε παρακαλώ, μην πέσεις στην παγίδα του συμβιβασμού.
Σιχαθήκαμε όλους αυτούς τους άβουλους ανθρώπους που από φόβο μη και δε γίνουν αρεστοί, άφησαν τη σχέση τους να τους μεταλλάξει. Ειλικρινά βαρεθήκαμε όλους αυτούς τους δήθεν τύπους που απ’ τη μια σχέση στην άλλη έγιναν αγνώριστοι, καταπάτησαν τα «θέλω» και τα «πιστεύω» τους –που αμφιβάλλω αν τελικά είχαν ποτέ προλάβει να διαμορφώσουν– κι απλά έγιναν έρμαια των καταστάσεων που βίωναν ανά διαφορετική χρονική περίοδο. Είναι θλιβερό να διαμορφώνεις τα πατρόν της ζωής σου με βάση κάποιον άλλον άνθρωπο.
Υ.Γ.: «Γυρεύεις την ευτυχία δήθεν, αλλά θεωρείς τη σιγουριά σημαντικότερη». «Μικρέ, μεγάλε ανθρωπάκο»!
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτας Βράμπα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νάγια
