«Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι. Με εμένα. Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει. Να μην απορώ με τίποτα». Τα δείγματα ήταν φανερά εγώ όμως εκεί, να επιμένω. Βλέπεις, ο υπερβολικός ρομαντισμός που με διακατέχει κάποιες φορές μου βγαίνει σε κακό. Τελικά είχες δίκιο. Οι αθεράπευτα ρομαντικοί δεν μπορούν να επιβιώσουν σ’ αυτόν τον κόσμο. «Τόσο πολύ πιστέψαμε στον ουρανό που μας την έφερε χειρότερα και από την γη».
Πάντα δικαιολογούσα όλα σου τα θέματα στους γύρω μου με επιχειρήματα τόσο πιστευτά που στο τέλος έπεισα και τον εαυτό μου. Πιέστηκα να μείνω σε κάτι που είχε τελειώσει από καιρό. Βαλτώσαμε μωρέ. Ναι, εσένα ο βαλτός σου αρέσει λίγο, παραδέξου το, εγώ όμως; Γιατί παγιδεύτηκα έτσι;
Ξέρεις, τώρα που έχει περάσει καιρός όσο το σκέφτομαι μου έρχεται στο μυαλό η ιδία εικόνα ξανά και ξανά. Ένα μικρό μυρμήγκι που τρέχει πανικόβλητο να βρει διέξοδο απ’ τον ζωγραφισμένο κύκλο που κάποιος άλλος σχεδίασε γύρω του.
Έτσι κι εγώ, παγιδεύτηκα ανάμεσα σε τείχη που έπλασε το ίδιο το μυαλό μου και δεν μπορούσα να ξεφύγω. Όλα στο μυαλό είναι τελικά! Η ευτυχία απ’ τη δυστυχία είναι μια νοητή γραμμή. Τρελό δεν είναι; Πλέον ξέρω πολύ καλά γιατί το έκανα αυτό. Βλέπεις, δεν ήθελα ποτέ να σε στενοχωρώ! Είχε αρχίσει να μου γίνεται εμμονή, στόχος ζωής. Άρχισα να πιάνω τον εαυτό μου να κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι πολύ συχνά χωρίς να συμφωνεί.
Πέρασα στιγμές που σε λυπόμουν, δε στο κρύβω. Ποτέ δε στο είπα βέβαια, μην και θίξω τον εγωισμό σου. Το καταλάβαινες όμως, χαζός δεν είσαι. Η ανωριμότητα έτσι κι αλλιώς δεν έχει να κάνει με την εξυπνάδα. Τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου πρέπει να τον θαυμάζεις, όχι να τον λυπάσαι.
Έπαψα να είμαι ερωτευμένη μαζί σου κι άρχισα να ερωτεύομαι την ιδεατή σου μορφή. Άρχισα να ερωτεύομαι την ιδέα του τι μπορείς να γίνεις. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μου λάθος. Ίσως και να παρέμεινα ερωτευμένη με αυτό που πίστευα πως ήσουν κάποτε, ποιος ξέρει; Κι αφού λέμε αλήθειες, άκου κι αυτό. Ακόμα θέλω να πιστεύω πως κάποτε ήσουν αυτό που ήθελα κι απλά στην πορεία άλλαξες, γιατί κι εγώ, μην νομίζεις, δεν αντέχω στην ιδέα ότι έπεσα τόσο έξω.
Μάθε πως οι ερωτευμένοι δεν την σκέφτονται την αγκαλιά, τους βγαίνει αυθόρμητα. Όταν γουστάρεις τον άλλον πραγματικά, θέλεις να τον αγκαλιάζεις μέχρι να σου πει «φτάνει, δεν μπορώ να αναπνεύσω». Εσύ την παρασκεφτόσουνα την αγκαλιά.
Όταν αγαπάς τον άλλον στην άλλη άκρη της Γης να βρίσκεται, θες να πας να τον δεις. Δε σκέφτεσαι χρήματα, υποχρεώσεις, δικαιολογίες. Πολύς εγωισμός, βρε παιδί μου. Κι αφού ήσουν κι εσύ τόσο θυμωμένος γιατί δεν το τελείωνες; Ίσως ασυνείδητα έψαχνες την τιμωρία μου. Α και κάτι ακόμα, μην τα ρίχνεις σε σένα λόγω ηλικίας. Εγώ ήμουν η μεγάλη σε αυτήν την σχέση κι ας τους να λένε.
Δεν ξέρω αν θυμάσαι που μου ζητούσες με επιμονή να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον ό,τι και να γίνει. Θυμάσαι; Εγώ εδώ ήμουνα, εσύ; Είχες βάλει την παράμετρο βέβαια ότι σε περίπτωση που δεν το θέλει ο καινούριος μου έρωτας, τότε θα δεχόσουν την απουσία μου, τόσο large ήσουν!
Ξέρεις, το να είσαι δίπλα σε κάποιον που αγαπάς κι εκτιμάς και κάποτε ερωτεύτηκες δεν έχει να κάνει με άλλους. Εκεί το χάνεις. Δε θα σταματούσα να σου μιλάω επειδή έτσι με διέταξε ο επόμενος. Αυτό δεν έχει να κάνει με αγάπες κι έρωτες, αλλά με τη δική μου ανάγκη να ξέρω πως είσαι καλά εκεί που είσαι. Θα σηκώσω το τηλέφωνο όχι γιατί μου έλειψες, αλλά για να σιγουρευτώ πως είσαι εντάξει και δε βρίσκεσαι σε ανάγκη.
Δε θέλω όμως να είμαι τόσο άδικη μαζί σου. Θυμάμαι και κάτι που μου είχες πει, τότε στην αρχή ακόμα. Σε μια απ’ τις επετειακές μας εξόδους, μου πήρες δώρο μια μινιατούρα, ένα καρουζέλ -πού να ‘ξερες ότι τα λούνα-παρκ τα σιχαίνομαι γιατί με θλίβουν, δε στο είπα ποτέ μη σε στενοχωρήσω! Πάνω στο δώρο έγραφε τα πιο ειλικρινή σου λόγια. Στην αλήθεια του τώρα μου, έχεις την πρώτη θέση.
«Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι. Με μένα. Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει. Να μην απορώ με τίποτα». Έχω εξοργιστεί με μένα, γιατί ενώ εσύ μου το είπες απ’ την αρχή, εγώ δεν ήθελα να το ακούσω. Έτσι είναι οι άνθρωποι, φίλε μου, μιλάμε για το τώρα γιατί το για πάντα μας τρομάζει.
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτας Βράμπα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νάγια
