Οι «όλα ή τίποτα» συνήθως καταλήγουν στο τίποτα

Κυνηγάμε πρίγκιπες, νεράιδες, ροζ συννεφάκια, ιδανικές στιγμές βγαλμένες από ταινία. Αποζητάμε μόνο εκείνες τις ακραίες καταστάσεις που θα μας κάνουν τη ζωή άνω-κάτω κι υποστηρίζουμε σθεναρά πως είμαστε του όλα ή τίποτα. Κι αν η ζωή τα φέρει έτσι και μείνουμε στο τίποτα;

Ξέρεις, πολλοί λένε ότι η ζωή είναι μια βόλτα και δεν υπάρχει εισιτήριο επιστροφής γι’ αυτό πρέπει να τη ζήσεις σωστά, να μην αναλώνεσαι με λάθος ανθρώπους και δήθεν σχέσεις. Λοιπόν δηλώσεις τέτοιου τύπου είναι νομίζω που μας διέλυσαν, όχι απαραίτητα γιατί είναι λάθος, αλλά μάλλον επειδή εμείς τις αντιληφθήκαμε διαφορετικά. Γίναμε πλάσματα εγωιστικά, μωρέ! Μας έπιασε μια τέτοια μεγαλομανία που σε κάποιους άγγιξε και τον ναρκισσισμό. Σταματήσαμε να δίνουμε ευκαιρίες με το σκεπτικό ότι «εγώ δε θα συμβιβαστώ». Ξέρεις κάτι, αυτοί που συμβιβάζονται τουλάχιστον ζουν και κάτι.

Για αρχή, πόσοι μεγάλοι έρωτες ξεκίνησαν από έναν συμβιβασμό; Πόσες φορές ακούσαμε τη φράση «εντάξει θα κάνω μια δοκιμή, αν και δεν το βλέπω σοβαρά» και μετά σερνόταν στα πατώματα για αυτόν τον άνθρωπο. Πώς μπορείς να απορρίπτεις κάτι αν δεν το δοκιμάσεις; Και να σου πω κάτι; Δεν μπορώ να το κατονομάσω καν συμβιβασμό. Εγώ πιστεύω ότι όλα είναι εμπειρίες, εμπειρίες ζωής,  άλλες πέτυχαν, άλλες όχι και θα είναι και κάποιες πολύ λίγες που θα τις διηγείσαι  για πάντα και θα ξεκινάνε κάπως έτσι: «Στην αρχή ούτε να τον δω, αλλά μετά δεν ξέρω πώς, ούτε που κατάλαβα πώς το έκανε, σαν να πασπάλισε με λίγη αστερόσκονη τη ζωή μου κι άρχισα να μιλάω μόνο για εκείνον…».

Πρίγκιπες και νεράιδες υπάρχουν απλώς για να τους βρεις πρέπει να δώσεις αυτή τη γαμημένη ευκαιρία, αλλιώς θα ζεις μια ζωή γεμάτη αν. Και αν τότε είχα δεχθεί να πάμε βόλτα τι θα γινόταν; Μπορεί το παραμύθι σου να τέλειωνε με το «Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αλλά αυτό δε θα το μάθεις ποτέ. Δεν μιλάω για τις εξαρχής τελειωμένες καταστάσεις που βλέπεις ότι δεν υπάρχει έλεος ή περιθώρια βελτίωσης. Αναφέρομαι σε εκείνες τις στιγμές που κονταροχτυπήθηκε το μέσα σου. Για τότε που είπες όχι γιατί φοβήθηκες ότι πάλι κάτι στραβά θα πάει.

Δεν μπορείς λοιπόν μια ζωή να περιμένεις το τέλειο κι αν αυτό που έχεις στο μυαλό σου είναι ουτοπικό; Πρέπει να έχεις και ένα μέτρο σύγκρισης. Γιατί καλώς ή κακώς, μεγαλώνοντας, αυξάνονται και τα στάνταρ μας, ζώντας λοιπόν στο μικρόκοσμό σου είναι ίσως πολύ πιο δύσκολο να αντιληφθείς τις ευκαιρίες που σου δίνονται απλόχερα. Βγες, ζήσε, συμβιβάσου γιατί από έναν συμβιβασμό πολλές φορές δεν ξέρεις τι όμορφα πράγματα προκύπτουν!

Να συλλέγεις απ’ τον καθένα τα θετικά του γιατί όλοι έχουν όμορφα στοιχεία και πάψε να είσαι παρατηρητής της ζωής σου, κυνηγώντας για πάντα άπιαστα όνειρα. Μην το σκέφτεσαι, καν’ το, δοκίμασέ το  κι αν δεν πετύχει, δεν έγινε και τίποτα, η πρώτη κρυάδα είναι μόνο που πονάει. Οι επόμενες είναι λιγότερο οδυνηρές και μετά από λίγο καιρό θα τα διηγείσαι και θα γελάς. Αλλά σταμάτα να περιγράφεις τις ιδανικές καταστάσεις για σένα και προσπάθησε να τις κάνεις πράξη. Η ζωή θέλει και λίγη τρέλα.

Είναι πολύ εγωκεντρικό να πιστεύουμε ότι ανάμεσα σε τόσα δισεκατομμύρια κόσμο, υπάρχει μόνο αυτός ο ένας για εμάς. Δεν είναι λοιπόν ένας, είναι πολλοί κι είναι υπέροχο συναίσθημα να γνωρίσεις έστω έναν από αυτούς. Ζήσε το λοιπόν, γιατί όσοι το ζούνε, είναι απλά τυχεροί.  Κι άσε τους άλλους να μιλάνε για πρίγκιπες, βατράχους κι ιππότες!