Κολλήματα, ψυχαναγκασμοί, ψυχώσεις είναι απ’ τα θέματα που ρέουν πλέον άφθονα στην καθημερινότητά μας και μας κατακλύζουν. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ζούμε στην εποχή του προγράμματος και της τάξης που θέλει τον άνθρωπο μια μηχανή ατελείωτης ενέργειας δεν είναι διόλου απίθανο ότι όλα αυτά τα κολλήματά μας προκύπτουν απ’ την πίεση που δεχόμαστε καθημερινά απ’ το περιβάλλον γύρω μας.
Ένα από αυτά λοιπόν για πολλούς, είναι η κούπα του καφέ. Είναι ο χαρακτηριστικός τύπος ανθρώπου, που ξυπνάει με νεύρα. Αδυνατεί να μιλήσει σε άνθρωπο και το πρώτο πράγμα που χρειάζεται για να αρχίσει να έχει έστω και κάποια επαφή με το γύρω περιβάλλον του, είναι ένα φλιτζάνι καφέ. Αλλά όχι σε οποιοδήποτε κούπα. Θέλει εκείνη τη δικιά του που είναι πάντα τοποθετημένη στη συγκεκριμένη γωνία για να μη χάνει χρόνο ψάχνοντάς την.
Αυτή την ξεθωριασμένη, ελάχιστα ραγισμένη κούπα που για διάφορους λόγους αδυνατείς να αποχωριστείς. Ο καφές μακριά της μοιάζει ανούσιος, λίγο πιο άγευστος. Ξενερώνεις όταν κάποια πρωινά βρίσκεται ακόμα άπλυτη ή ακόμα χειρότερα, αν κάποιος τόλμησε να σου την πάρει. Γιατί αυτή η κούπα είναι σαν να αγκαλιάζει τον ζεστό σου καφέ τόσο χουχουλιάρικα. Ο γαλλικός σου καφές παίρνει άλλο άρωμα κι ο καπουτσίνο σου έχει άλλη νοστιμιά μέσα σ’ αυτήν.
Γιατί τέτοια αγάπη όμως σε αυτήν την κούπα; Μπορεί να είναι η κούπα που είχες ζωγραφίσει στο σχολείο με το όνομα σου μάλιστα από κάτω, με τα δικά σου ορνιθοσκαλίσματα, οπότε εκεί είναι κυρίως συναισθηματικοί οι λόγοι του δεσίματος. Μπορεί να είναι το αξιολάτρευτο σουβενίρ απ’ την Ντίσνεϊλαντ που πήρες όταν ήσουν μικρή, μια κούπα με πριγκίπισσες που όταν χύνεις το ζεστό σου καφέ αλλάζει το χρώμα της -εντάξει εγώ είμαι αυτή! Μπορεί να είναι κι απλώς μια κούπα που ανακάλυψες κάποια στιγμή πίσω-πίσω στο ντουλάπι και από τότε δεν την αποχωρίστηκες ποτέ.
Κάπου εδώ πρέπει να πούμε, ότι ο καφές, δεν είναι τυχαία υπόθεση, είναι μια ιεροτελεστία που πρέπει να γίνεται σωστά. Κι εμείς οι λάτρεις του καφέ, ξέρουμε καλά ότι και το σκεύος που θα τον τοποθετήσουμε, παίζει τον ρόλο του.
Μπορεί να μοιάζει χαζό και τετριμμένο, αλλά τελικά ένα όμορφο φλιτζάνι καφέ, μπορεί να σου φτιάξει την ημέρα. Οπότε την επόμενη φορά που θα ξεκινήσεις τη μέρα σου και θα έχεις τις μαύρες σου, φτιάξε ένα λαχταριστό πρωινό και διάλεξε την κούπα που αρμόζει στη συγκεκριμένη μέρα και πού ξέρεις μπορεί να την αγαπήσεις λίγο παραπάνω και να γίνει αυτή η κούπα που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ.
Η εμμονή της κούπας λοιπόν. Ένα κόλλημα που πολλοί από εσάς αντιλαμβάνονται και δείχνουν συμπόνοια. Γιατί τελικά στην προκειμένη δεν είναι η ξεβαμμένη κούπα που αγαπάς. Αλλά μάλλον είναι το συναισθηματικό δέσιμο που έχεις αναπτύξει μαζί της. Ξέρεις καλά ότι θα την πετάξεις μόνο αν σπάσει – κι αυτό με βαριά καρδιά.
Συντάκτης: Νάγια
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
