Όπου ακούς πολλά και βιαστικά «σ' αγαπώ» να φεύγεις

Στον έρωτα ήμουν πάντα του όλα ή τίποτα. Όποτε βάλτωνα, έτρεχα μακριά μη και λερωθώ με τη ρετσινιά της ρουτίνας και της συνήθειας. Για τον ίδιο λόγο δεν αντέχω κι αυτό το «ας το πάρουμε αργά» στην αρχή μιας σχέσης. Τα θέλω όλα εξ’ αρχής. Ξέρεις,  θέλω όλο αυτό το παραμύθι του «για πάντα», αυτό με τα πυροτεχνήματα, τις ρομαντικές βραδιές  σε ταράτσες παρέα με ένα μπουκάλι κρασί, τα λουλούδια, τις σοκολάτες και τις εκπλήξεις . Είπα παραμύθι; Μα τι ανόητη! Τώρα τα χάλασα όλα. Πως μου ξέφυγε!

Εντάξει, ας παραδεχτούμε ότι είμαστε πολλές οι ρομαντικές ψυχές εκεί έξω που απλά αγαπάμε όλες αυτές τις φανφάρες. Πόσο εύκολα  όμως αυτό το ρομάντζο μπορεί να μετατραπεί σε ξενέρωμα κι αυτά τα λόγια που πάντα θέλαμε να ακούσουμε από κάποιον να μοιάζουν τώρα τόσο γλυκανάλατα. Το «θέλω» απ’ το «δεν μπορώ» ένα «σ’ αγαπώ» δρόμος.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι έχει διαδοθεί τόσο πολύ αυτή η φήμη ότι γουστάρουμε να τα  ακούμε όλα αυτά, που πολλαπλασιάζονται κι αυτοί που είναι ικανοί να πουν «σ’ αγαπώ» απ’ την πρώτη κιόλας βδομάδα, χωρίς φυσικά να το εννοούν. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι υπάρχουν  κι αυτοί που θα το πιστέψουν, όχι από αφέλεια, αλλά απ’ την ανάγκη τους να αποδείξουν  ότι υπάρχει όντως αυτό το παραμύθι με τον πρίγκιπα ή τη νεράιδα.

«Σ’ αγαπάω» είπε και γέλασαν κι οι τοίχοι. Αυτός που το άκουσε όμως δε γέλασε, είχε πια ερωτευτεί, βλέπεις, κι ο έρωτας σε θολώνει, σε κάνει να μη βλέπεις μπροστά σου. Πόσο εγκεφαλικά πλάσματα είμαστε τελικά εμείς οι άνθρωποι. Τα ραντεβού τους, μετρημένα στα δάχτυλα. Πάντα κάτι καλύτερο είχε να κάνει απ’ το να βρεθούν. Έλεγε όμως συχνά «σ’ αγαπώ», άσχετα που δε σταμάτησε ποτέ να ψάχνει για νέα θηράματα και κατακτήσεις -τέτοιο θράσος.

Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ακριβώς μαζί. Εννοείται πως μετά από κάθε τους συνάντηση γυρνούσε ερείπιο. Έλεγε όμως «σ’ αγαπώ» κι αυτό αρκούσε. Βλέπεις, είναι τόσοι πολλοί αυτοί που είναι ικανοί να πουν το «σ’ αγαπάω» μόνο και μόνο για να μη χάσουν μια καβάτζα και μια βραδιά ηδονής.

Και κάπως έτσι τα χρόνια πέρασαν κι οι ρομαντικές ψυχές εξελίχθηκαν σε ωμούς ορθολογιστές κι ακόμα κι αυτοί που έλεγαν «σ’ αγαπώ» σε κάθε τους γνωριμία, όταν αγάπησαν πραγματικά, δεν τους πίστεψε κανένας, ούτε ο ίδιος τους ο εαυτός.

Όπου ακούς πολλά και βιαστικά«σ’ αγαπώ», φύγε μακριά -συνήθως δεν είναι αξιόπιστα.  Και κάπου εκεί έρχεται η στιγμή που εκτιμάς όλες αυτές τις λιγομίλητες υπάρξεις που πέρασαν απ’ τη ζωή σου, που δε σου δήλωσαν με λόγια αυτά που ήθελαν, άλλα στα απέδειξαν με πράξεις. Τα λόγια είναι απλώς το λαμπερό περιτύλιγμα του δώρου, αλλά τι γίνεται όταν τραβήξεις τη φανταχτερή κορδέλα κι απογοητευτείς με το εσωτερικό του που είναι άδειο;