Όταν λείπεις οι ώρες φαίνονται αιώνας

Ξεσπώ πάνω σε χαρτιά, διαβάζω βιβλία, μιλάω επί ώρες σε φίλους, κανονίζω καφέδες με γνωστούς, κάνω υπερωρίες καθημερινά. Ξεκίνησα κι ισπανικά γιατί είναι ατέλειωτες αυτές οι ώρες μακριά σου και κάπως πρέπει να περάσουν. Αλλά δεν περνάνε. Βλέπεις, στους καφέδες με τους φίλους, συνήθως αφαιρούμαι -πάντα το είχα, τώρα λίγο παραπάνω- κι όσο για τα βιβλία, μπορεί να διαβάζω σελίδες ολόκληρες και να σκέφτομαι εσένα κι όταν γράφω,  για εσένα γράφω.

Μόνο με τη δουλειά κάπως περνάει η ώρα, γι’ αυτό και κάθομαι παραπάνω. Έπειτα γυρίζω σπίτι και παραμιλάω, τάχα μου μιλάω στον σκύλο. Σε σένα μιλάω. Δημιουργώ φανταστικές συζητήσεις με το μυαλό μου και φτιάχνω όμορφες σκηνές -είμαστε δίπλα στο τζάκι, λέει, πίνουμε κρασί στα αγαπημένα μου ποτήρια κι είμαι χωμένη μες στην αγκαλιά σου, μου ψιθυρίζεις πόσο μ’ αγαπάς κι άλλα τέτοια κι εγώ γελάω. Δεν ήθελα και να τα μάθεις όλα αυτά, δεν ήθελα να ξέρεις, αλλά όταν λείπεις, μοιάζει αιώνας.

Κι ύστερα χτυπάει το τηλέφωνο κι είσαι εσύ και το ξέρω. Βλέπεις όταν μου τηλεφωνείς δε χρειάζεται να κοιτάξω την οθόνη, το καταλαβαίνω  κατευθείαν, είναι λες κι αυτό το βαρετό κουδούνισμα αλλάζει ρυθμό κι αποκτά ενδιαφέρον. «Βάλε τα καλά σου», μου λες, «Έκπληξη».

Γιατί ο έρωτας είναι αυτό, βρε παιδί μου, που με μία απλή κίνηση ο άλλος καταφέρνει κι υπερβαίνει τις προσδοκίες σου. Είναι όταν αυτός ο κάποιος ξεπερνάει και τις πιο τρέλες σου φαντασιώσεις. Δε στο είπα εκείνη τη στιγμή, αλλά για εσένα πάντα τα καλύτερα έβαζα. Μου είπες να έρθω να σε πάρω εγώ απ’ το σπίτι. Γιατί ακόμα και σε τέτοια μικροπράγματα εμείς διαφέρουμε, βαριόμαστε τα τετριμμένα. Έχουν κι οι πριγκίπισσες άλογα, δε χρειάζεται να έρχεται πάντα ο ιππότης με το άσπρο, το δικό του.

«Ανέβα για λίγο» μου είπες. Είχες αγοράσει το αγαπημένο μου κρασί και στο τραπέζι υπήρχε κάτι που έμοιαζε με σούσι (έκανες μια προσπάθεια, όχι με μεγάλη επιτυχία, ακόμα γελάω), στο βάθος έπαιζε Eric Clapton, το τραγούδι μας, ξέρεις ποιο. Δεν είχες κάνει φανφάρες με κεράκια, φαναράκια, αρωματικά χώρου, πυροτεχνήματα κι άλλα τέτοια γιατί με ξέρεις. Ξέρεις ότι όσο ρομαντική φαίνομαι, άλλο τόσο δεν είμαι. Γνωρίζεις καλά ότι αν είχες ετοιμάσει καμιά υπερπαραγωγή, θα χαμογελούσα ευγενικά κι από μέσα μου θα έλεγα Θεέ μου, πού έμπλεξα!

Ε αυτό ήταν με το που μπήκα σπίτι  με κατέστρεψες. Αφού κατάφερα μετά από προσπάθειες να σταματήσω να γελάω με το εγχείρημα σου να φτιάξεις σούσι, η υπόλοιπη βραδιά κύλησε σαν μια από εκείνες τις φαντασιώσεις που κάνω.

Μπορεί να μιλάμε για ώρες ατέλειωτες και δε σε βαριέμαι ποτέ. Οι συζητήσεις μας σπάνια είναι ρηχές -γιατί εντάξει χρειάζονται κι αυτά. Αλλά το ωραιότερο από όλα είναι ότι μετά από κάθε μας συνάντηση με κάνεις να θέλω να γίνομαι καλύτερη. Το ακόμα πιο όμορφο όμως σε μια σχέση είναι όταν ξέρεις ότι ο θαυμασμός είναι αμοιβαίος.

Θέλω λοιπόν πλέον να είμαι πάντα όμορφη στο πλάι σου  κι ας μου λες πως όταν ξυπνάω είμαι πιο όμορφη από κάθε άλλη ώρα της ημέρας. Ξέρεις είναι πολύ σημαντικό να μην επαναπαύεσαι στα δεδομένα της ζωής σου. Να βλέπεις την κάθε μέρα σαν μια νέα προσπάθεια για να τα κατακτήσεις. Όχι με φόβο μήπως χάσεις αυτά που έχεις. Πρέπει να είναι μια δικιά σου εσωτερική ανάγκη να θέλεις να κάνεις τον άνθρωπό σου χαρούμενο. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που κοιμηθήκαμε μουτρωμένοι. Ξύπνησα το πρωί κακόκεφη να πάω στη δουλειά και στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου είχες αφήσει ένα τριαντάφυλλο γιατί ήξερες ότι δε θα σε προλάβω. Για τέτοιες απλές κινήσεις μιλάω.

Ξέρεις τι γίνεται, φίλε μου; Βαρέθηκα να μου πλασάρουν ως δεδομένο τις σχέσεις που βασίζονται στο φαγητό και τα Φιλαράκια. Γιατί ωραία όλα αυτά κι εγώ τα αγάπησα, δε λέω, αρκεί όμως να μην καταλήγουν στο βόλεμα. Αυτό λοιπόν αγάπησα σε σένα ότι δε με άφησες ποτέ να στρογγυλοκαθίσω αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου. Εξελισσόμαστε μαζί και αυτό με κάνει ευτυχισμένη.

Για όλα αυτά λοιπόν κι άλλα τόσα, όταν είμαστε μαζί ο χρόνος περνάει σε δευτερόλεπτο. Κι όταν λείπεις μου μοιάζει αιώνας. Και τώρα που γράφω, γιατί πάλι για σένα γράφω, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του κειμένου, δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω. Γιατί ακόμα και τώρα όταν κάνω μέρες να σε δω και συναντιόμαστε, το στομάχι μου σφίγγεται σαν να είναι η πρώτη φορά. Γιατί εμείς είμαστε διαφορετικοί απ’ τους υπόλοιπους ή τουλάχιστον έτσι νιώθουμε κι αυτό αρκεί.