Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει κι αν όχι θα 'ρθει κάτι καλύτερο

Ώρα τώρα προσπαθώ να βρω μια έξυπνη αλληγορία γι’ αυτό που θέλω να περιγράψω. Τελικά αποφασίζω απλώς να γράψω κάτι γιατί κάπως έτσι λένε οι μεγάλοι συγγραφείς έρχεται κι η έμπνευση, γράφοντας. Αυτή η παρομοίωση-αλληγορία τελικά δε μου ήρθε ποτέ. Σκέφτηκα όμως άλλα πολλά.

Σκέφτηκα για εμάς τους ανθρώπους που παλεύουμε συνεχώς να κατακτήσουμε το κάτι παραπάνω, γι’ αυτό το αίσθημα του ανικανοποίητου που μας διακατέχει μια ζωή,  για όλες τις φορές που κλάψαμε, πικραθήκαμε για μια αποτυχία ενώ ο Θεός -ή τέλος πάντων όποια ανώτερη δύναμη πιστεύουμε πως κινεί τα νήματα από εκεί πάνω- γελούσε δυνατά γιατί ήξερε τη συνέχεια. Ήξερε ότι αυτό συνέβη τώρα, γιατί κάτι άλλο καλύτερο και μεγαλύτερο ερχόταν. Γιατί στην τελική, αν είναι κάτι να γίνει θα γίνει -αν όχι θα γίνει κάτι καλύτερο.

Πολλοί λένε πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Η φράση αυτή καθαυτή, βλέπεις, δε με καλύπτει, όμως περιέχει μια αλήθεια πως ακόμα και μέσα απ’ το κακό, την αποτυχία και την αναποδιά, ο άνθρωπος πρέπει να ψαρεύει το καλό. Πως ίσως ακόμα και τις χειρότερες καταστάσεις που βιώνουμε στη ζωή μας είναι μια εμπειρία, ένα μάθημα που θα μας κάνει πιο δυνατούς. Όταν λοιπόν έρθει αυτό το κάτι ξεχωριστό στη ζωή μας, θα ξέρουμε να το αναγνωρίσουμε.

Αυτό λοιπόν που βλέπουμε σήμερα ως αποτυχία, μπορεί να είναι ο δρόμος για την επιτυχία στο αύριο. Βλέπεις, οι άνθρωποι είμαστε όντα που αδυνατούν να ζήσουν χωρίς κανόνες. Επειδή μάλιστα δε μας αρκούν αυτοί που ήδη μας έχει επιβάλλει η κοινωνία, σκαρώνουμε καινούργιους. Γιατί όσο μεγαλύτερη πίεση ασκούμε πάνω μας τόσο πιο ωραία. Γεμίζουμε λοιπόν τις ζωές μας με πρέπει, απογοητευόμαστε με όνειρα φτιαχτά που στην ουσία εμείς ποτέ δε θελήσαμε, αλλά παλέψαμε με πάθος γι’ αυτά γιατί φοβηθήκαμε τι μπορεί να πει η κοινωνία. Αυτή η καταραμένη κοινωνία που πλάθουμε τις ζωές μας γύρω της. Ώσπου κάποια στιγμή αναρωτιέσαι, τελικά, εσύ τι ήθελες; Είναι κάποιο από όλα αυτά τα θέλω που έχτισες στη ζωή σου δικό σου; Ή μήπως όλα μας τα έπλασε η κοινωνία;

Και ξαφνικά γελάς, γελάς για όλες εκείνες τις φορές που έκλαψες για πράγματα χωρίς ουσία, για όλα εκείνα τα πολυπόθητα σχέδια που είχες κι απέτυχαν παταγωδώς αλλά τελικά ούτε κι εσύ δεν ξέρεις αν όντως τα ήθελες. Για τις φορές που απογοητεύτηκες ενώ στα σκαριά ερχόταν κάτι άλλο πολύ μεγαλύτερο.

Εκεί που αστοχείς, λοιπόν, εκεί να γυρνάς κι εκεί που πετυχαίνεις, να φεύγεις. Γιατί τελικά τι είναι η αποτυχία, μια λέξη που δημιούργησε ο άνθρωπος κι εμείς την πήραμε τόσο κατάκαρδα. Την επόμενη φορά που δε θα γίνουν όλα όπως τα περίμενες δες το ως τροφή για σκέψη, ονόμασέ το μάθημα ή δες το ως ευκαιρία για μια επανεκκίνηση, αλλά προς Θεού μην το αποκαλέσεις αποτυχία. Μια λέξη λοιπόν που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε και μας μαύρισε τη ζωή.

Επομένως να θυμάσαι ότι όταν μια πόρτα κλείσει, μια άλλη καλύτερη θα ανοίξει. Κι ό,τι δεν έγινε όπως έπρεπε, μάλλον δε θα έπρεπε να γίνει έτσι. Γι’ αυτό σου λέω, μη σκας. Προτείνω να αλλάξουμε ρότα και να τα δεχόμαστε όλα ως προκλήσεις κι ευκαιρίες για νέες επανεκκινήσεις.

Γιατί αν όλα πραγματώνονταν όπως τα έχουμε ονειρευτεί, θα ήταν βαρετό κι ανυπόφορο. Γιατί στην τελική ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει -κι αν δε γίνει αυτό, θα γίνει κάτι καλύτερο.