Πιστεύουμε στα παραμύθια, τον Πίτερ Παν και τις σαπουνόφουσκες!

Πιστεύουμε στα παραμύθια και στα όνειρα που κάνουν οι ονειροβάτες. Ξέρεις αυτά τα σαλπαρίσματα που κάνει η σκέψη όταν είσαι ξαπλωμένος κάπου ανάμεσα στα σεντόνια σου. Πιστεύουμε ακόμα στον Πίτερ Παν και τα θαύματα κι οτιδήποτε είναι ικανό να μας κάνει να ξεχάσουμε για λίγο τα προβλήματά μας, να ξεφύγουμε απ’ την πραγματικότητά. Τέλος, πιστεύουμε στις πεταλούδες και τις σαπουνόφουσκες κι οτιδήποτε μοιάζει με αυτά. Γιατί ο άνθρωπος που εκτιμάει τέτοιου είδους πράγματα, ξέρει να απολαμβάνει και την ευτυχία.

Είμαστε εμείς που από πάντα αγαπούσαμε τον Πίτερ Παν λίγο παραπάνω. Είμαστε οι ίδιοι που ίσως κατά βάθος ελπίζαμε να μείνουμε αυτό το μικρό, σκανδαλιάρικο παιδί που κάποτε ήμασταν. Να ζήσουμε αυτά τα αιώνια παιδικά χρόνια που είναι τόσο αξιοζήλευτα. Ότι να, κάπως έτσι ξαφνικά θα εμφανιστεί η σκιά του δίπλα στο παράθυρό σου και θα ζήσεις κι εσύ λίγο από αυτό το μαγικό ταξίδι στη χώρα του Ποτέ.

Όσο για τις σαπουνόφουσκες και τις πεταλούδες, δεν τις ανέφερα τυχαία. Ο Νίτσε κάποτε είπε μια από τις αγαπημένες μου φράσεις. «Κι  εμένα  επίσης,  που  έχω  καλή  διάθεση  απέναντι  στη  ζωή,  μου  φαίνεται  ότι  οι  πεταλούδες  κι  οι  σαπουνόφουσκες  και  τα  ανθρώπινα  όντα  που μοιάζουν  μ’  αυτές,  γνωρίζουν  περισσότερο  απ’  τους  άλλους  την  ευτυχία.» Δεν είναι λοιπόν αυτή καθ’ αυτή η πίστη σε όλα αυτά τα πλάσματα, είναι η θετικότητα κι η αισιοδοξία που βγάζουν οι άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτά.

Στην ουσία, οι άνθρωποι που αγαπάνε τις νεράιδες, τα ξωτικά κι όλα αυτά τα παραπλήσια, ίσως ξέρουν λίγο καλύτερα να αγαπάνε τη ζωή και να εκτιμούν την ευτυχία. Διχασμένες προσωπικότητες του ύψους και του βάθους. Κυκλοθυμικές υπάρξεις που δύσκολα θα καταλάβεις τι σκέφτονται. Φαινομενικά στον κόσμο τους, αλλά ταυτόχρονα τόσο εδώ. Μες στην τρελή χαρά και τόσο μελαγχολικοί την ίδια στιγμή.

Κι είναι κι οι άλλοι οι ωμοί ορθολογιστές που διαβάζουν τώρα όλα αυτά και γελάνε, γελάνε γιατί σε μια Ελλάδα κρίσης δεν μπορείς να μιλάς για μονόκερους και πλάσματα της φαντασίας. Δεν μπορείς να αναφέρεσαι σε όνειρα και θαύματα -μπορεί να καταντάς προκλητικός. Στήσου σαν σωστό στρατιωτάκι, πάλεψε για κάτι που μάλλον δε θα κατακτήσεις ποτέ και σταμάτα να χαμογελάς. Σε εμένα κάπως έτσι αντηχούν όλες αυτές οι εντολές στα αυτιά μου. Δεν τους κατηγορώ, δεν έχουν άδικο. Βλέπεις όταν η φουρτούνα είναι τόσο μεγάλη και το ένα κύμα έρχεται πίσω απ’ το άλλο κάποια στιγμή κουράζεσαι να κολυμπάς. Εκεί είναι που αφήνεσαι, βυθίζεσαι στα άγχη σου, παύεις να χαμογελάς και ξεχνάς αυτό το μικρό παιδί που κάποτε είχες μέσα σου και μαζί με αυτό, ξεχνάς και τα όνειρά σου.

Σε τέτοιους καιρούς είναι που χρειαζόμαστε αυτά τα πλάσματα να μας συντροφεύουν, να μας χαρίζουν καθημερινές ανάσες στην ασφυκτική ρουτίνα μας. Είναι μία νότα αισιοδοξίας στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Κι όπως μια φίλη λέει, κι όταν το όνειρο σκάσει όπως οι σαπουνόφουσκες που έκανες μικρή, τότε γέλα, γέλα για μια ακόμη φορά της ζωής σου που πέρασε κι εσύ δεν ήσουν απλώς παρατηρητής.