Ποιος καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;

Κάπου μέσα σε αυτήν την πόλη με τα καυσαέρια και τη σκόνη, ένας άντρας και μια γυναίκα κρατιούνται πεισματικά να μην τηλεφωνηθούν, να μη θίξουν τον εγωισμό τους. Κάπου μέσα σε αυτήν την πόλη ανάμεσα σε βουητά αυτοκινήτων δύο παιδιά δίνουν το πρώτο τους φιλί.  Κάπου μέσα σε αυτήν την πόλη με τις γκρίζες πολυκατοικίες, ένας άντρας χαζεύει φωτογραφίες από εκείνη που κάποτε ήταν δικιά του και πλέον δεν υπάρχει στη ζωή του. Κάπου εκεί σε αυτήν την πόλη, μια κοπέλα κάθεται στη βεράντα της, στο ράδιο ακούγεται Αγγελάκας κι εκείνη γράφει για ανθρώπους που καίγονται από έρωτα. Ένα κάψιμο γλυκό, αλλιώτικο που δύσκολα κρύβεται.

Γιατί απόψε η νύχτα είναι γλυκιά κι ο αέρας έχει άλλη μυρωδιά.

Μία πόλη γεμάτη με ανθρώπους που η καρδιά τους παραλίγο να σταματήσει γιατί δεν άντεξε τον τόσο γρήγορο ρυθμό. Εκεί που σχηματίστηκε ένα χαμόγελο στα χείλη σου μόνο με τη σκέψη του. Εκεί που οι πεταλούδες κάνουν πάρτι στο στομάχι σου. Εκεί να πηγαίνεις. Σε εκείνον τον άνθρωπο που κάνεις μαζί του τις πιο ακραίες φαντασιώσεις και τα πιο τραβηγμένα όνειρα. Εκείνον που δε βαριέσαι ποτέ, αυτόν που σε δέχεται κι όταν έχεις τις μαύρες σου. Είναι αυτός που το πλάνο σου για το μέλλον τον περιλαμβάνει στην εξίσωση.

Θέλω μια πόλη ζωντανή που να μυρίζει αγάπη. Βαρέθηκα το λίγο, πια δε μου αρκεί. Πλήττω με το συνηθισμένο και το αναμενόμενο. Με κούρασε και το διακριτικό ακόμα. Κάτι ενοχλητικό θέλω μάλλον. Από αυτά που πρώτα σου πειράζουν το μυαλό και μετά κάνουν άνω-κάτω τη ζωή σου. Ξενέρωσα και με το δύσκολο, δε με ιντριγκάρει πια. Πολυφορέθηκε, μωρέ, και κούρασε κι αυτό. Και κάπου εκεί κι ο επιμένων ξενέρωσε και πήγε στον επόμενο.

Σήμερα η βραδιά μυρίζει έρωτα και δε με χωράει το σπίτι. Στη σημερινή βραδιά αρμόζουν μόνο σκηνές βγαλμένες από ταινία. Απόψε η πόλη φωνάζει. Όχι, δε φωνάζει γιατί αύριο ξημερώνει 14 Φλεβάρη, ίσως αυτό και να την κάνει πιο ρηχή από όσο της αρμόζει αυτής της νύχτας. Απόψε η νύχτα είναι ξεχωριστή γιατί ξεχύθηκαν στους δρόμους οι αναρχικές αγάπες. Οι έρωτες αυτοί δεν πιστεύουν στις υπερβολές και τα χιλιοφορεμένα κλισέ. Μάλλον γι’ αυτό μυρίζει διαφορετικά ο αέρας απόψε.

Να αγαπάτε, να ερωτεύεστε, να λέτε πιο συχνά «ναι». Να εκφράζετε αυτά που νιώθετε έτσι όπως είναι, χωρίς περιβλήματα κι ωραιοποιήσεις. Φτάνει πια με τις φοβίες, τα κόμπλεξ και τις δήθεν μοιραίες και μυστήριες υπάρξεις. Δεν αρέσουν πια. Το αληθινό είναι αυτό που εκτιμάται τελικά κι ασ’ τα όλα τα άλλα στην άκρη. Να εκτίθεσαι λοιπόν γιατί η ζωή αλλιώς τι νόημα έχει. Να φροντίζεις να αναστατώνεις τους ανθρώπους γύρω σου γιατί πλήττουν. Κι η πλήξη αυτή είναι ανυπόφορη.

Απόψε λοιπόν κάποιοι κάηκαν από αγάπη. Μα αυτό το κάψιμο είναι ωραίο, σκέτη απόλαυση που δεν τη μετανιώνεις. Μπορεί να σε πονέσει στο μέλλον, αλλά το τώρα του αξίζει όσο τίποτε άλλο.

Θέλω να μου υποσχεθείς λοιπόν πως σε αυτή τη μουντή πόλη, εμείς θα συνεχίζουμε να βάζουμε χρώματα. Με ένα φιλί, μια χουχουλιάρικη αγκαλιά, ένα πρωινό στο κρεβάτι, θα συνεχίσουμε να διατηρούμε αυτή τη μυρωδιά που ρέει διάχυτη στην πόλη. Την αγάπη που όλα τα κάνει να μοιάζουν αλλιώτικα.