Τελικά σε ξεπέρασα!

Τελικά, σε ξεπέρασα. Έτσι μου είπαν μια μέρα κάτι φίλοι. Μου είπαν ότι είμαι δυνατή, λέει, και τέτοια δύναμη δεν την περίμεναν από μένα. Ξέρεις, δε θα δεχόμουν κάτι λιγότερο απ’ τον εαυτό μου. Αυτά τα συρσίματα στα πατώματα για μέρες, μήνες, πολλές φορές και χρόνια εγώ τα βρίσκω ανώφελα.

Συνέχισα που λες τη ζωή μου απ’ την πρώτη  κιόλας μέρα κι όλοι απορούσαν με την αναισθησία μου. Αυτός ο κόμπος που όλοι λένε κράτησε ένα τριήμερο σε μένα, μετά τίποτα. Ούτε κρατιόμουν να μη σε πάρω τηλέφωνο, ούτε κλάματα, ούτε βραδινά παραληρήματα.

Έχω ένα κάλο που ίσως να είναι και κακό ταυτόχρονα. Δεν αντέχω στην ιδέα να πατάω pause στη ζωή μου για να θρηνήσω για ανθρώπους και καταστάσεις που με ταλαιπώρησαν. Αυτό, ρε παιδί μου, που πολλοί κλείνονται στο σπίτι τους με παγωτό και σοκολατάκια μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο βλέποντας ρομαντικές κομεντί μέχρι να νιώσουν κάπως λίγο καλύτερα -ποτέ δεν πιάνει, μόνο στις ταινίες.

Εμένα με έπιασε μια τρέλα. Ήθελα να γίνομαι συνεχώς μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Να ζω την κάθε στιγμή και να μη χάσω ούτε μία μέρα παραπάνω. Το λίγο δε μου αρκούσε πια. Άρχισα λοιπόν να λέω ναι σε όλα. Να κάνω όλα εκείνα που πίστευα πως έχασα. Έτσι ξέσπαγα. Ξεκίνησα γυμναστήριο, γυρνούσα ξημερώματα σπίτι, έκανα νέες παρέες, χόρευα χαρούμενη, έκανα ταξίδια, άρχισα να γράφω κιόλας.

Είναι ο εγωισμός, μωρέ, που δε σε αφήνει να δεις καθαρά και καθυστερεί να βάλει τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Έρχεται μια μέρα λοιπόν που όλα μπαίνουν στη θέση τους. Εκείνο το πρωί θα ξυπνήσεις πιο ανάλαφρος. Απομυθοποιείς γεγονότα και καταστάσεις αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο που κάποτε έμοιαζε Θεός στα μάτια σου.

Κι επειδή αυτό το κείμενο δε θα λέγεται το χρονικό ενός χωρισμού, άλλωστε δε θα είχα και πολλά να γράψω, νομίζω ποτέ δεν το βίωσα. Το έθαψα βαθιά απλώς κι η αποσύνθεση άρχισε μόνη της αυτόματα καθώς γέμιζα τη ζωή μου με όμορφα πράγματα κι ανθρώπους χαμογελαστούς. Όχι δεν είναι κι η καλύτερη λύση. Δε θέλω λοιπόν να αρχίσω τις κλάψες. Θέλω να μιλήσω για τη μέρα εκείνη που ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι αυτή η γκρι σκιά που κουβαλούσες για καιρό στην πλάτη σου δεν υπάρχει πια.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν θα ζήσεις όλα αυτά που πριν σου έλλειπαν. Θα εκτιμήσεις την ελευθερία σου και θα κάνεις όλα αυτά που σε κάνουν πραγματικά ευτυχισμένο, χωρίς συμβιβασμούς. Θα απομυθοποιήσεις τον άλλοτε Θεό στα μάτια σου. Θα μιλάς για έρωτες καινούριους με ενθουσιασμό κι όσο για εκείνον τον παλιό που κάποτε σε μαύριζε εσωτερικά θα μπορείς να μιλάς πια με νηφαλιότητα.

Έχω γίνει γραφική, αλλά θα το ξαναπώ για να το ακούω κι εγώ. Αυτός ο ένας, ο μοναδικός δεν υπάρχει. Θα ήταν εγωιστικό να το πιστεύαμε. Είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να σε κάνουν ευτυχισμένο κι όλα εξαρτώνται απ’ τις ευκαιρίες που θα δώσεις. Απλώς να, οι άνθρωποι βολεύονται σε αυτό που έχουν από φόβο μήπως μείνουν μόνοι και δε βρουν κάτι καλύτερο. Συμβιβάζονται λοιπόν οι περισσότεροι γιατί προτιμούν τη ρουτίνα απ’ τον πόνο που μπορεί να νιώσουν σε περίπτωση που πληγωθούν.

Ήμουν δυνατή λοιπόν και ξέφυγα, πήρα την απόφαση γιατί δεν ήθελα να ζω με υποθέσεις. Ξέρεις η ζωή είναι μία και περνάει, δεύτερη ευκαιρία δε θα έχεις. Μάθε να στηρίζεσαι στα πόδια σου και μη γίνεσαι εμονικός. Να στοχεύεις στο καλύτερο και να πηγαίνεις εκεί που τα πόδια σου τρέμουν. Όσο για εκείνον τον έναν που όλοι θέλουμε στο πλάι μας, να φροντίσεις να είναι κάποιος που θα σε κάνει να θέλεις να γίνεσαι καλύτερος, να εξελίσσεστε μαζί και να μην τον θεωρήσεις ποτέ δεδομένο γιατί η μαγεία έτσι χαλάει κι έρχεται η πλήξη, η βαρεμάρα κι ο συμβιβασμός.

Όλο στο μυαλό είναι, λοιπόν, να το θυμάσαι. Και κάποτε μπορεί όλα αυτά να τα σκέφτεσαι και να γελάς. Θα γελάς που κάποτε πίστεψες πως δε θα βρεις κάτι καλύτερο. Αλλά η ζωή είναι όλο εκπλήξεις κι εκεί που δεν το περιμένεις στα ανατρέπει όλα. Το μόνο που έχεις να κάνεις λοιπόν είναι να το αφήσεις να συμβεί.