Είναι εκείνη η στιγμή αργά το βράδυ που μετά από μήνες αναγκάστηκες να μείνεις μονός σπίτι γιατί ακόμα και τα μεγαλύτερα party animals της παρέας, βαριούνται να βγουν. Φυσικά και δεν άφησες τη σκέψη σου στιγμή να παρασυρθεί σε απαγορευμένα μονοπάτια. Έμαθες μετά από τόσο καιρό να δαμάζεις το μυαλό σου, όπως εσύ θέλεις. Όχι δε θα αφήσεις μια αναποδιά να σε βγάλει εκτός προγράμματος. Τα έχεις κανονίσει όλα. Τα πάντα είναι τακτοποιημένα, τίποτα δεν μπορεί να σου ταράξει την ηρεμία που με τόσο κόπο έκτισες.
Έχουν περάσει τρεις μήνες και δεν έχεις κλάψει ούτε μια φορά. Σχεδόν ανησυχείς με την αναισθησία σου. Τελικά είχε δίκιο, είσαι σκληρόπετση. Θα φτιάξω την ντουλάπα, σκέφτεσαι. Βρήκες κάτι πάλι να απασχοληθείς, να μη σκέφτεσαι. Δεν έλαβες υπόψη σου όμως κάτι. Το μυαλό και το συναίσθημα, δεν προγραμματίζονται με αλγορίθμους για να υπακούν πιστά σε ό,τι τα διέταξες.
Εκεί ξαφνικά πίσω απ’ τη στοίβα με τα καλοκαιρινά, εμφανίζεται το t-shirt. Στην αρχή το βλέπεις και δεν πτοείσαι, συνεχίζεις μηχανικά με μανία σχεδόν να διπλώνεις ό,τι βρίσκεις μπροστά σου. Πρέπει να είναι τα πάντα σε τάξη, μόνο αυτό σκέφτεσαι. Τα μάγουλά σου είναι υγρά. Δεν μπορεί να είναι δάκρυα αυτά! Τρεις μήνες τώρα τα πήγες περίφημα. Δε θα αφήσεις ένα παλιομπλουζάκι να σου χαλάσει τον προγραμματισμό.
Δεν μπορείς να κρατηθείς. Ξεσπάς. Κλαις με λυγμούς. Φωνάζεις. Σου βγαίνει για πρώτη φορά ένα παράπονο, ένα γιατί. «Τι έκανα λάθος;» σκέφτεσαι. Κλαις για ώρες. Είναι η πρώτη φορά που απλά δε θέλεις να σταματήσεις. Πού να ‘ναι τώρα. Πρέπει να πάρεις τηλέφωνο. Να μάθει τι σου έκανε. Τότε ξαναμπαίνει η λογική στη θέση της. Δε θα το σηκώσει. Αξία θα δώσεις απλά.
Βλέπεις, εκείνο το βράδυ που χτύπησες με το αυτοκίνητο πριν ένα μήνα, σου έγινε μάθημα. Το κινητό ήταν έτοιμο να κλείσει, θα προλάβαινες να πάρεις ένα μόνο τηλέφωνο και πήρες αυτόν. Ήξερες ότι θα σε βοηθήσει, πάντα ήταν εκεί. Άλλωστε στο είχε υποσχεθεί. Δεν απάντησε όμως. Έμεινες μονή σακατεμένη, σωματικά και ψυχικά, μέσα στο αυτοκίνητό σου.
Σταματάς να κλαις. Συνειδητοποιείς ότι τόσο καιρό έθαβες ό,τι σε ενοχλούσε, εθελοτυφλούσες μπροστά σε ό,τι σε έβγαζε εκτός προγράμματος. Την απόρριψη την περνάς μονός, μην περιμένεις παρηγοριές ούτε από φίλους ούτε από κείνον που σε άφησε.
Συνεχόμενα ξενύχτια μέχρι το πρωί, καφέδες με όποιον έβρισκες διαθέσιμο, ατέλειωτες ώρες στο γυμναστήριο -κάπου έπρεπε να ξεσπάσεις όλα αυτά τα νευρά-, ανούσια φλερτ και ψεύτικες γνωριμίες. Καλά όλα αυτά, αλλά δεν είναι αρκετά. Αν υπήρχε συνταγή για να ξεπεράσεις την απόρριψη θα ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι. Και σίγουρα η σωστή μέθοδος δεν είναι η παραπάνω.
Κάνε ταξίδια. Τα ταξίδια πάντα βοηθάνε. Γίνε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου για σένα. Κάνε όλα αυτά που ήθελες τόσο καιρό κι ίσως χωρίς να το καταλάβεις σε εμπόδιζε αυτός ο άνθρωπος. Άκου κι αυτό, φήμες λένε ότι η μεγαλύτερη λύτρωση είναι η συγχώρεση. Μην κρατάς κακίες. Και όταν έρχονται εκείνα τα δύσκολα βράδια μοναξιάς και θα έχεις τα down σου, βάλε μουσική κι άρχισε να χορεύεις. Πάντα πιάνει.
Άκου, φιλέ μου. Να ξέρεις ότι όταν τα βρεις εσύ και μόνο με τον εαυτό σου, θα ξεπεράσεις και την απόρριψη που βίωσες. Πώς θα το καταλάβεις; Θα είναι εκείνη η μέρα που για πρώτη φορά καθώς κάθεσαι μόνος στον καναπέ σου, θα εκτιμήσεις τη μοναξιά σου. Θα αγαπήσεις αυτή την ηρεμία του σπιτιού που τελικά τόσο σου είχε λείψει. Ο αέρας θα μυρίζει αλλιώς. Θα αρχίσεις να αναπνέεις τον αέρα της ελευθερίας, της δικιά σου ελευθερίας. Το ίδιο βράδυ θα είναι η πρώτη φορά που θα θέλεις να βγεις για να περάσεις καλά, θα φλερτάρεις όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί θέλεις.
Και να ξέρεις, κάπου εκεί στην επομένη γωνία, θα σε περιμένει κάτι πολύ καλύτερο. Αυτός ο έρωτας-αλήτης που θα σου πάρει τα μυαλά. Αυτός που θα σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα με τη μία κι ο προηγούμενος θα είναι απλά μια θολή ανάμνηση. Αυτή τη φορά θα ξέρεις να κρίνεις σωστά. Μην αναλώνεσαι, με ανθρώπους που σε πλήγωσαν. Όλα είναι εμπειρίες για να μαθαίνουμε.
Για τον άνθρωπο που κλαις σήμερα, κάποτε θα τον σκέφτεσαι και θα γελάς με την αφέλειά σου. Θα γελάς με το γεγονός ότι πίστεψες ότι αυτός ήταν ο ένας και μοναδικός. Και να θυμάσαι ότι είναι πολύ εγωιστικό να πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ένας και μοναδικός ήρως του παραμυθιού εκεί έξω για σένα, σε ένα πλανήτη με 7,125 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί παραπάνω, αρκεί να τους δώσεις την εύκαιρα.
Έκλαψες, θύμωσες, φώναξες σε ανθρώπους που δεν έπρεπε. «Το να πέσεις δεν είναι φοβερό, το να μη θέλεις να σηκωθείς όμως είναι ολέθριο.» Τώρα ήρθε η στιγμή να μηδενίσεις το κοντέρ σου και πάμε πάλι απ’ την αρχή.
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτας Βράμπα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νάγια
