Τους έρωτες πρέπει να τους φτιάχνεις και λίγο με το μυαλό σου

Κάποιοι κάποτε μίλησαν για κάτι ζωηρές πεταλούδες στο στομάχι που σε ανακατεύουν, λέει, και σου κόβεται η όρεξη μονομιάς. Άλλοι μας είπαν για κάτι κεραυνούς δυνατούς και κάτι αστραπές που άστραφταν τόσο που τελικά σε τύφλωναν και στην πορεία έβλεπες μόνο τα θετικά αυτού του κάποιου. Άλλοι πάλι μίλησαν για αυτό το αγελαδίσιο, χαζοχαρούμενο ύφος 24 ώρες την ημέρα που ακόμα και σε δημόσιο χώρο να βρίσκεσαι δε σε νοιάζει που χασκογελάς μόνος. Είναι κι αυτοί που το αποκάλεσαν κλικ, είναι κάτι σαν κουμπί, λέει, που στο πατάει αυτός ο κάποιος ξαφνικά κι όλα τα βλέπεις αλλιώς. Άλλοι πάλι ξεκίνησαν το φαγητό γιατί πάντα υπάρχει ένας καλός λόγος για να φας.

Μιλάω φυσικά για τον έρωτα και τα γνωστά σε όλους μας συμπτώματα, που κάποιοι τα βιώνουν όλα μαζί και σε κάποιους άλλους πάλι μοιάζουν με άγνωστα αισθήματα. Κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι αυτές οι πεταλούδες υπάρχουν ή μήπως είναι μούφες όλα; Κι αυτό το κλικ, το μπαμ -ή όπως αλλιώς το λένε τέλος πάντων- υπάρχει ή μήπως είναι σενάριο χολιγουντιανής ταινίας; Κι εμάς γιατί μας δυσκολεύουν τη ζωή και δε γίνονται όλα εύκολα και γρήγορα όπως συμβαίνει με τα καρτούν που όταν ερωτεύονται τα μάτια τους στριφογυρίζουν απεικονίζοντας καρδούλες. Έπειτα σε πιάνει το παράπονο, δηλαδή γιατί σε εμένα όχι κι άλλοι να ερωτεύονται ανά τρίμηνο.

Εκεί λοιπόν είναι που πρέπει να αρχίσεις να υποψιάζεσαι ότι κάτι πάει λάθος. Αλλά να ξέρεις, δε φταις εσύ. Ζούμε, βλέπεις, στην εποχή που οι περισσότεροι λένε ότι δεν πρέπει να το κυνηγήσεις, αυτό, λέει, θα έρθει από μόνο του όταν είναι η ώρα του. Παρομοιάσαμε λοιπόν τον έρωτα με τρένο που είναι τυπικό στα ραντεβού του. Εμείς δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, θα καθόμαστε αραχτοί στην πολυθρόνα κι αυτό θα έρθει και θα είναι φοβερό και τρομερό.

Κάπως έτσι τα χρόνια πέρασαν κι οι άνθρωποι πείστηκαν πως δε χρειάζεται προσπάθεια, αυτό είναι κάτι που έρχεται, έτσι λένε. Αρχίσαμε λοιπόν κι εμείς να περπατάμε με τα κεφάλια κατεβασμένα κάτω γιατί έτσι κι αλλιώς αυτό θα ερχόταν μόνο του κατά πάνω μας. Εμείς κάναμε όνειρα μεγάλα και τρανά κι η ζωή γύρω μας έπαιζε σε άλλους ρυθμούς και συχνότητες που δεν τις προφτάναμε. Βλέπεις, είχαμε συνηθίσει σε αυτήν τη νοχελικότητα και πλέον και η καρδιά συνήθισε να χτυπάει σε αυτόν τον πιο αργό χτύπο.

Λοιπόν, λάθος σας τα είπανε, ο έρωτας δεν έρχεται ουρανοκατέβατος. Θέλει τόλμη και πολλή φαντασία. Εσύ τον δημιουργείς κι αυτά που λένε για τους κεραυνοβόλους, εγώ δεν τα πιστεύω. Οι συνθήκες είναι που τα φτιάχνουν όλα και κατά πόσο έχεις τη διάθεση να μπεις σε κάτι τέτοιο. Δε σε περιμένει λοιπόν στην επόμενη γωνία ούτε έρχεται έτσι απροσδόκητα σαν από μηχανής θεός. Πρώτα τον φτιάχνεις εσύ με το μυαλό σου και μετά έρχονται τα υπόλοιπα.

Καλό θα ήταν λοιπόν την επόμενη φορά που θα βγεις απ’ το σπίτι σου, να ρίξεις και γύρω σου καμιά ματιά γιατί μπορεί τόσο καιρό να ήταν δίπλα σου αυτός ο περιβόητος έρωτας, απλώς εσύ εθελοτυφλούσες. Γιατί τελικά έτσι φτιάχνονται οι έρωτες, με το μυαλό και μας φτιάχνουν τελικά κι εμάς τη διάθεση. Να ερωτεύεστε λοιπόν γιατί σας πάει. Να βάζετε λίγη μέντα στη ζωή σας για να την κάνετε πιο νόστιμη και μην περιμένετε τίποτα να έρθει από μόνο του, να το φτιάχνετε εσείς.