Αντί να ζητάς ν’ αλλάξει, κατάλαβέ τον

Τελικά, τα ετερώνυμα έλκονται και τα ομώνυμα, απωθούνται. Ωστόσο, πόσο μύθος είναι αυτή η πεποίθηση; Κι αν όλες οι σχέσεις στη βάση τους κρύβουν ένα άτυπο συμβόλαιο, με πρώτο το κεφάλαιο: «σε θέλω όπως είσαι μην αλλάξεις τίποτα», γιατί στην πορεία ψάχνεις κανόνες και βήματα, προκειμένου ν’ αλλάξεις τον άλλον;

Έχεις σκεφτεί γιατί είναι τόσο σημαντικό γι’ εσένα κάτι τέτοιο; Έχεις αναρωτηθεί ότι μ’ αυτόν τον τρόπο, ακυρώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό, απ’ τη στιγμή που είναι επιλογή σου; Σ’ έχει απασχολήσει ποτέ τι μπορεί να νιώθει ο άλλος σ’ αυτό που ζητάς; Μήπως, τελικά, το «δε θέλω να σ’ αλλάξω, αλλά θέλω να σε γνωρίσω ξανά», θα ήταν προτιμότερο;

Αν αγαπάς, φυσικά. Γιατί αν όχι, τότε ποιος ο λόγος να κουράζεις το μυαλό σου και τη ζωή σου; Και επέτρεψέ μου να σου πω σ’ αυτό το σημείο, ότι δεν υπάρχει πιο εγωιστικό απ’ το να προσπαθήσεις να κάνεις κάποιον να σκέφτεται και να λειτουργεί το ίδιο μ’ εσένα. Κι αν το καταφέρεις, στην πορεία να ξέρεις όλο αυτό θα κλωτσήσει και στο τέλος –γιατί θα υπάρξει τέλος– θα πονέσει.

Γιατί, η προσπάθειά σου αυτή, κρύβει μέσα της κάτι ουτοπικό και ταυτόχρονα συνειδητό και ορθολογιστικό. Εκεί όπου η γοητεία και ο έρωτας έρχονται σε μάχη ξαφνικά με την έλλειψη αποδοχής και της επικοινωνίας. Και η πεποίθησή σου στο, «θα σ’ αλλάξω, που θα μου πάει…», αποδεικνύει την τάση σου σε κάτι χειριστικό.

Ξεχνάς ότι κάπου εκεί πνίγεται και η ελευθερία. Χάνει κάποιος την αυθεντικότητα και την ειλικρίνειά του. Χάνεται η μαγεία μέσα στον έρωτα. Η μαγεία μέσα στη σχέση. Και μία ματαιότητα αρχίζει ν’ αναβλύζει.

Η έλξη αντικαθίσταται με το θυμό. Η απόσταση παίρνει τη θέση της αγκαλιάς. Η πρόκληση να γνωρίσεις έναν άνθρωπο, πραγματικά, μ’ έναν αγώνα να αποβάλλει ο σύντροφός σου όλα όσα σε ενοχλούν επάνω του. Η προσδοκία για το άγνωστο, με το αυτονόητο. Η ωρίμανση και η εξέλιξη μιας υγιούς σχέσης, με χρώματα γκρίζα.

Και το γκρίζο δεν είναι δύσκολο να το πετύχεις. Αλλά σκέψου πόσο δύσκολο είναι να μετατρέψεις μία ζέβρα σ’ αυτό το χρώμα. Θα τα καταφέρεις; Ποτέ. Μόνο αν τη βάψεις. Αλλά με την πρώτη μπόρα θα ξεβάψει. Κι αν κρατήσει κάτι πάνω της, απ’ αυτό το χρώμα, είναι γιατί σ’ αγαπάει.

Κι αν μετά τις καμπάνες του έρωτα, έρθουν οι καμπάνες της αμφιβολίας, είναι προτιμότερο να προχωρήσεις. Μη σε τραβάει η υπεραισιόδοξη πεποίθησή σου πως θα καταφέρεις να κάνεις κάτι που πιθανότατα να οδηγήσει σ’ ένα συμβιβασμό. Κι αν θεωρείς ότι όλα, στην πορεία της ζωής, συμμορφώνονται με τα δεδομένα, συμβιβάζονται και αναθεωρούνται, έχεις δίκιο. Αλλά οι ερωτικές σχέσεις είναι τελείως διαφορετικές.

Θα σου πω αυτό που είπε ο Ηράκλειτος: «Από τις διαφορές γεννιέται η πιο όμορφη αρμονία». Κι αυτό είναι που δένει δύο συντρόφους. Η αποδοχή και η αμοιβαιότητα. Κι αν κάτι σε ενοχλεί μπορείς απλά να το πεις. Κι αν το δικό σου προτέρημα γίνει και κάποιου άλλου, τότε πέτυχες. Αν όμως το ελάττωμά σου πάρει τη θέση του σε κάτι όμορφο, σίγουρα έχεις αποτύχει.

Κάτσε και σκέψου, λοιπόν. Και στην πορεία πάρε τις αποφάσεις σου. Ό,τι είναι να κάνεις, κάντο με την καρδιά σου, αρκεί να το θέλει και ο άλλος. Δεν υπάρχουν καλούπια στον έρωτα. Δεν υπάρχουν καλούπια στις ερωτικές σχέσεις. Αλλά φρόντισε όταν πέφτεις για ύπνο να μην αγκαλιάζεις τον εαυτό σου. Αλλά αντίθετα, έναν άνθρωπο, που συμπληρώνει τον δικό σου. Γιατί απλά, όλα τα υπόλοιπα, είναι δικαιολογίες.