Απ' τους καλούς φίλους έχεις απαιτήσεις

Μοιράστηκες μαζί τους την ίδια γειτονιά, τις ίδιες ανασφάλειες, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες φιλοδοξίες. Χαθήκατε μαζί σε κάθε εφηβική ανησυχία. Στα πρώτα χτυποκάρδια στα θρανία. Μετρήσατε τα χρόνια σας σε κάθε ημέρα γενεθλίων πάνω σε μία τούρτα και κάθε μεθύσι, που σας βρήκε στα πατώματα. Το κλάμα έδεσε το γέλιο σας.

Κι αν όλο αυτό, σας οδήγησε ν’ ανταλλάξετε όρκους μεγάλους γι’ αληθινές φιλίες, τελικά, ο κοινός προορισμούς και το βλεπόμαστε κάθε μέρα, έγινε ένα τηλέφωνο ή ένας βιαστικός καφές. Κι ήρθαν στη ζωή σου νέες παρέες. Άλλαξαν τα δεδομένα όπως άλλαξαν κι οι απαιτήσεις σου.

Τι είναι, όμως,  αυτό τ’ οποίο επί της ουσίας ζητάς απ’ έναν καλό φίλο; Τι απαιτείς; Τι είναι αυτό, που τελικά, περιμένεις; Ή μήπως ένας «καλός» φίλος εμφανίζεται εκεί που δεν το περιμένεις; Ή μήπως «καλός» ήταν, τελικά, αυτός που δε φανταζόσουν; Έχεις αναρωτηθεί αν αυτό που προσφέρεις είναι αντάξιο αυτού που ζητάς;

Πίστεψες στο βαθύ κι ειλικρινές βλέμμα των ματιών, αυτό τ’ οποίο δεν αλλάζει χρώμα. Αλλά τα μάτια έχουν έναν περίεργο τρόπο ν’ αλλάζουν κάθε που κοιτάνε. Το λέει, άλλωστε κι ένα γνωστό τραγούδι. Όμως, αν το καλοσκεφτείς, πρώτα εσύ άλλαξες.

Κι άλλαξες γιατί σ’ άλλαξε η ζωή. Οι συνθήκες, οι δυσκολίες κι οι προτεραιότητές σου. Τι κι αν οι φίλοι σου, παραμένουν οι ίδιοι, ή μερικοί απ’ αυτούς έγιναν οι καλύτεροι εχθροί σου, παρέμεινες να πιστεύεις σε κάτι ρομαντικό κι αληθινό.

Να πιστεύεις ότι είναι λίγα αυτά τα οποία μπορούν να σας χωρίσουν. Γιατί είχες μία εικόνα στο μυαλό σου. Εικόνα, την οποία την έπλασες σύμφωνα με τα δικά σου δεδομένα. Γιατί, απ’ τον φίλο σου, το μόνο που μπορείς ν’ απαιτήσεις είναι απλά να είναι ο φίλος σου. Φτάνει να μπορείς κι εσύ να αποδείξεις την πραγματική σου φιλία. Μπορείς όμως; Το αντέχεις;

Δε φτάνει να είσαι εκεί μόνο για τα όμορφα και τα απλά. Όχι μόνο για να δικάσεις το κάθε λάθος, δήθεν για να προστατέψεις. Όχι μόνο για να αποτελείς έναν καλό συνήγορο, που θα πει τη γνώμη του βάσει των επιθυμιών του. Να μπορείς, επί της ουσίας, να ακούσεις. Γιατί, το αποτέλεσμα, κατά βάθος το ξέρεις. Άλλωστε, η επιλογή, είναι πάντα του άλλου.

Φτάνει μόνο να του δώσεις να καταλάβει ότι εσύ θα είσαι πάντα εκεί. Ακόμα και στον βούρκο, εσύ θα ακολουθήσεις. Το λάθος να γίνει και δικό σου. H χαρά, διπλή δικιά σου. Μάθε να απαιτείς τα λίγα. Αυτά τ’ οποία εσύ μπορείς να προσφέρεις. Δεν υπάρχει σχέση μονόπλευρη. Και στην τελική, μάθε να εκτιμάς. Κι όποιος δεν μπορεί να εκτιμήσει εσένα, δεν μπορεί να λέγεται και φίλος σου.

Ζήτα μόνο αυτό το τόσο απλό και λογικό. Να μπορεί ν’ ακούσει. Να μπορεί ν’ αισθανθεί τον κάθε χτύπο της καρδιάς σου. Να δεχθεί και να δεχθείς την κάθε λάθος επιλογή σαν είναι το πιο σωστό πράγμα στον κόσμο. Φτάνει να μην ακούσει απ’ το στοματάκι σου ποτέ τη φράση «στα έλεγα εγώ».

Κι αν στην πορεία απλά διαπιστώσεις ότι είναι αυταπάτες οι μεγάλες φιλίες, να μπορείς να κοιτάς πάντα τον άλλον στα μάτια. Να μπορείς να κοιμάσαι με τη συνείδησή σου καθαρή. Ότι ήσουν εκεί πραγματικά. Γιατί το διάλεξες. Όχι για εσένα, αλλά πάνω απ’ όλα για τον άλλον.

Πάψε να απαιτείς. Και μην μπαίνεις στον κόπο να διεκδικείς. Κανείς δεν είναι κανενός. Όλα είναι θέμα επιλογών. Δώσε χρόνο και χώρο. Δώσε αυτό που αξίζει και πίστεψε στα όμορφα κι αληθινά. Είτε είναι μικρά είτε είναι μεγάλα. Τότε και μόνο θα καταλάβεις ποιος είναι πραγματικός φίλος και τι πραγματικά μπορείς να διεκδικήσεις. Κι όχι ν’ απαιτήσεις.  Άλλωστε, δεν είναι τυχαία η παροιμία «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι».